Υιοθεσίες παιδιών από την Ελλάδα τη δεκαετία του 1950 – Η υπόθεση της Μαρίας Χέκινγκερ | Λευκαδίτικα Νέα - Lefkada News
Published On: Τε, Αυγ 21st, 2019

Υιοθεσίες παιδιών από την Ελλάδα τη δεκαετία του 1950 – Η υπόθεση της Μαρίας Χέκινγκερ

Πηγή φωτογραφίας: Eurokinissi

ΣΑΝ ΝΤΙΕΓΚΟ. ΚΑΛΙΦΟΡΝΙΑ. Το νέο βιβλίο της Μαρία Χέκινγκερ (Maria Heckinger) έχει τίτλο «Beyond the Third Door» (Πίσω από την Τρίτη Πόρτα) και αποτελεί μια αυτοβιογραφία της συγγραφέως, η οποία ταξιδεύει στην Λευκάδα για να αναζητήσει στοιχεία που σχετίζονται με τη μητέρα της, που υποτίθεται ότι ήταν νεκρή.

Η έρευνα, όχι μόνο επανασύνδεσε απροσδόκητα τις δύο γυναίκες, αλλά έφερε κοντά δυο οικογένειες που είχαν κατακερματιστεί, με φόντο ένα κοριτσάκι που ήρθε στη ζωή μετά από βιασμό και αφέθηκε κατόπιν σε ένα ορφανοτροφείο.

Μέσα από το βιβλίο της Χέκινγκερ μαθαίνουμε τα όσα διαδραματίστηκαν μία τυχαία μέρα του 1984. Η συγγραφέας παρακολουθεί μια καθαρίστρια στο νησί και την ρωτάει αν έκανε ποτέ της κάποιο παιδί. Βαθιά μέσα της πίστευε πως αυτή ήταν η μητέρα της, την οποία αναζητούσε για πολλά χρόνια. Η ηλικιωμένη γυναίκα της απάντησε όχι, φανερά ενοχλημένη.

Η Χέκινγκερ της ζήτησε συγγνώμη για το λάθος της, αλλά ενόσω ετοιμαζόταν να φύγει η άγνωστη γυναίκα της έδωσε ραντεβού σε ένα απομονωμένο μέρος, όπου της είπε όλη την αλήθεια: «Εγώ είμαι η μητέρα σου και αυτό είναι κάτι που γίνεται μόνο σε ταινίες».

«Όταν τελικά μπόρεσα να μιλήσω», γράφει η Χέκινγκερ, «πήρα δυο βαθιές ανάσες και ψιθύρισα τα λόγια που περίμενα μια ζωή να πω: ‘Δεν με αναζήτησες ποτέ. Σε παρακαλώ βοήθησε με να καταλάβω τι έχει συμβεί’».

Η πρώτη ιστορία, αναφέρεται στη χαμένη μητέρα της Χέκινγκερ, Χαρίκλεια Βουκελάτου και καταλαμβάνει το ένα τρίτο του βιβλίου. Η συγγραφέας ήθελε να φτάσει όσο το δυνατόν πιο κοντά στην αλήθεια και έτσι προσπάθησε να μπει στις σκέψεις της μητέρας της και να αφηγηθεί την ιστορία με την φωνή της, σε πρώτο πρόσωπο.

Είναι μια οδυνηρή ιστορία. Η Ελλάδα είχε καταστραφεί τόσο από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο όσο και από τον Εμφύλιο που ακολούθησε. Ήταν μια από τις φτωχότερες χώρες της Ευρώπης. Η 6χρονη Χαρίκλεια Βουκελάτου είδε τον πατέρα της να δολοφονεί την μητέρα της μπροστά στα μάτια της. «Ήταν ένας τρελός», γράφει η Χέκινγκερ.

Η Βουκελάτου κόλλησε πολιομυελίτιδα και όταν ήταν 15, ένας οικογενειακός φίλος την βίασε, λέγοντας της ότι της έκανε «χάρη», γιατί κανείς δεν θα την ήθελε ποτέ λόγω της αρρώστιας της.

Δεν κατάλαβε ότι έχει μείνει έγκυος, μέχρι που την έστειλαν στην Αθήνα για εξετάσεις, γιατί φοβήθηκαν πως έχει κάποιον κακοήθη όγκο. Ο γιατρός τότε εξήγησε στο αγράμματο κορίτσι τι θα πει βιασμός και ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. «Δεν ήξερα ότι υπήρχε λέξη για να περιγράψω αυτό που μου είχε συμβεί», αφηγείται η συγγραφέας μέσα από την φωνή της μητέρας της.

Η νεαρή κοπέλα δεν γύρισε ποτέ σπίτι. Το μωρό της, η Μαρία, γεννήθηκε τον Μάιο του 1953. Πάμφτωχη και απελπισμένη έπιασε δουλειά σε ένα εργοστάσιο και αποφάσισε να αφήσει το μωρό σε ορφανοτροφείο, με την προϋπόθεση να το πάρει πίσω όταν ορθοποδήσει.

Όταν έμαθε ότι τα ορφανοτροφεία στην Ελλάδα επικοινωνούσαν με ζευγάρια Αμερικανών που ήθελαν να υιοθετήσουν παιδιά, η Βουκελάτου επέστρεψε στο ορφανοτροφείο και ζήτησε από τον υπεύθυνο να μην δώσει την Μαρία. Αλλά ο υπεύθυνος αποφάσισε ότι η υιοθεσία θα ήταν το καλύτερο σενάριο για όλους.

Η Μαρία Πέις (Maria Pace) μεγάλωσε στο Σαν Ντιέγκο. Ηξερε ότι ήταν Ελληνίδα και ότι υιοθετήθηκε από γονείς, οι οποίοι κρατούσαν ένα λεύκωμα γεμάτο έγγραφα, φωτογραφίες και αποκόμματα εφημερίδων που αναφέρονταν στην υιοθεσία.

Τα άπορα ορφανά από την Ελλάδα που υιοθετούνταν από οικογένειες Αμερικανών ήταν η κορυφαία είδηση την δεκαετία του 1950 και η νεαρή κοπέλα εμφανίζεται σε αρκετές ομαδικές φωτογραφίες με στελέχη της κυβέρνησης και άλλες δημοφιλείς προσωπικότητες, συμπεριλαμβανομένου του δικηγόρου Λίο Λάμπερσον, έναν από τους πολλούς αξιωματούχους που κατηγορήθηκαν αλλά τελικά δεν εξέτισαν κάποια ποινή για την πολύκροτη υπόθεση της μαύρης αγοράς μωρών από την Ελλάδα. (Η Χέκινγκερ δεν ήταν ένα από τα θύματα. Η υιοθεσία της φαίνεται πως ήταν απολύτως νόμιμη, είπε).

Το δεύτερο μέρος του βιβλίου, λοιπόν, αναφέρεται στην χαρούμενη προσωπικότητα της Ελεν Πέις που τελικά κατάφερε να μεγαλώσει μια κόρη αφού προσπαθούσε ανεπιτυχώς για χρόνια να συλλάβει. Η οικογένεια Πέις υιοθέτησε τρία ακόμη παιδιά, συμπεριλαμβανομένου ενός ακόμα από την Ελλάδα.

Το τρίτο μέρος του βιβλίου είναι η προσωπική ιστορία της Χέκινγκερ. Όταν ήταν 21 ετών, η θετή της μητέρα τής έδωσε ένα λεύκωμα και πλήθος πληροφοριών σχετικά με την καταγωγή της. Όταν έγινε 30, η συγγραφέας πραγματοποίησε ένα τριήμερο ταξίδι στην Ελλάδα, όπου και βρέθηκε στο ορφανοτροφείο που μεγάλωσε, στην Πάτρα.

Η Χέκινγκερ, που δεν μιλούσε λέξη ελληνικά, αφηγήθηκε την ιστορία της στους ξεναγούς της (δύο ιερείς) και ζήτησε τη βοήθειά τους. Βρήκαν ότι το ορφανοτροφείο, το οποίο ξαναχτίστηκε, στεγάζονταν στην ίδια διεύθυνση. Ο τότε υπεύθυνος έψαξε τις καταχωρήσεις του 1953 και εντόπισε με ευκολία τα στοιχεία της, μαζί με την υπεύθυνη δήλωση της άγαμης μητέρας της.

«Έχω την τιμή να σας ζητήσω να υιοθετήσετε το κοριτσάκι μου και ίσως ο Θεός να με αξιώσει κάποια μέρα να την πάρω πίσω. Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να της προσφέρω ούτε τα απαραίτητα. Το όνομα που της έχω δώσει είναι Μαρία», υπογραφή: Χαρίκλεια Βουκελάτου, Πάτρα, 13 Μαΐου 1953.

«Σε ένα δευτερόλεπτο, αυτό το σημείωμα άλλαξε τα πάντα», γράφει η Χέκινγκερ. «Το γεγονός ότι έμαθα το όνομα της μητέρας μου την έκανε υπαρκτό πρόσωπο… Μεγαλώνοντας πίστευα πως ήμουν υιοθετημένη και όχι γεννημένη. Αυτό δεν ίσχυε πια».

Προφορικές ιστορίες οδήγησαν την Χέκινγκερ και τους φίλους της σε μια γειτονιά όπου οι άνθρωποι είχαν το επώνυμο «Βουκελάτος» και έτσι άρχισαν να χτυπούν τις πόρτες. Δεν χρειάστηκε να χτυπήσουν πολλές. Κάποιος πίσω από την τρίτη πόρτα που χτύπησαν τους είπε να ψάξουν να βρουν την φτωχή καθαρίστρια.

Το απίθανο αυτό σμίξιμο είχε ως αποτέλεσμα μια ολόκληρη δεκαετία χαράς και συντροφικότητας. Η Χέκινγκερ ταξίδευε συχνά στην Ελλάδα, μένοντας με την μητέρα της και εξερευνώντας τον κόσμο της.

Έγιναν καλές φίλες με την Ελληνίδα αδελφή της που ποτέ δεν γνώριζε ότι υπήρχε. Μετά από μερικά χρόνια έμαθε και για άλλους συγγενείς που αγνοούσε και που τελικά δέθηκε πολύ.

«Κατέληξα να έχω αυτή την υπέροχη οικογένεια», τονίζει στον επίλογο η Χέκινγκερ.

(Πηγή: ekirikas.com)



Αφήστε το σχόλιό σας

XHTML: You can use these html tags: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>

            









Copy Protected by Chetan's WP-Copyprotect.