Αχ αυτός ο Τσιφόρος! (Μικρό αφιέρωμα)

Μοναδικός, ανεπανάληπτος…

«Γ α λ ά ζ ι ο !

Είναι κάτι βοτσαλάκια τόσα δα, σαν κουφέτα χρωματιστά.

Είναι η θάλασσα, αμάν αδελφούλη μου, ατέλειωτη και απέραντη,

πούρχεται να φιλήσει την αμμουδιά «καλημέρα σας μαντάμ παραλία»,

είναι στ’ ανοιχτά κάτι πανιά από μπρατσέρες και κάτι γκριζωτά παπόρια π’ αρμενίζουνε μέσα στη μπουνάτσα,

κοιμάται τ’ ασημόκυμα κάτου από την μεγάλη επιφάνεια, φαίνονται ποταμάκια τα ρεύματα, έτσι όπως χαράζουνε την απίθανη πορεία τους μέσα στα ήρεμα νερά,

είναι μια γαλήνη που σ’ αγκαλιάζει, εσένα κι’ εμένα, όλον τον κόσμο να πούμε,

και μονάχα τα γλαροπούλια πετάνε νευρικά και μπανίζουνε με λαχτάρες τις σαρδέλες του γιαλού………».

Κείμενο του Ν. Τσιφόρου από το βιβλίο του «ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΠΙΑΤΣΑΣ»

………………………………………………………………….

Αχ αυτός ο Τσιφόρος! Ο σοφός, ο μέγας λογοπλάστης!

Ο Τσιφόρος δεν έγραφε μόνο θεατρικά έργα και κωμωδίες. Ήταν πολυγραφότατος και ήταν ένας μοναδικός γητευτής του λόγου. Είχε ένα μοναδικό τρόπο να «μαστορεύει» τις λέξεις. Τις κατακτούσε. Τις έκανε εργαλεία του. Τις έκανε να τον υπηρετούν. Να υπηρετούν τον στόχο του να φτιάξει ένα περίτεχνο κείμενο. Περίτεχνο και εύστοχο. Ευθύβολο. Τα κείμενα του Τσιφόρου πετύχαιναν πάντα στο στόχο τους. Είτε αυτός ήταν το μυαλό είτε ήταν το συναίσθημα. Είτε και τα δύο μαζί.

Οι φράσεις του με τις λέξεις τόσο ωραία «παντρεμένες» μεταξύ τους είχαν βάθος. Ακόμα και πίσω από την πιο «απλή» χιουμοριστική φράση που γράφτηκε για ένα θεατρικό ή μια κωμωδία, κρύβεται ένα «καμπανάκι». Ένας ύμνος ή ένα «κατηγορώ» για συνήθειες, συμπεριφορές, ή ήθος.

Δεν περνούσε πάντα χωρίς αντιστάσεις ο λόγος του Τσιφόρου. Χαρισματικός έγραφε μετά μανίας για ότι θεωρούσε ότι έπρεπε να σχολιαστεί. Σε μια γλώσσα απλή κατανοητή και καίρια καυστική. Χρησιμοποιούσε συχνά «λαϊκές» ή «μάγκικες» εκφράσεις γεγονός που έκανε τους επικριτές του να τον κατηγορούν για «χυδαιότητα» και να μην διστάζουν να τον αποκαλέσουν «πράκτορα του υποκόσμου».

Ένας από τους πιο σκληρούς επικριτές του υπήρξε ο «Άλκης Θρύλος» (Ψευδώνυμο της Ελένης Ουράνη) που έγραφε στην «Εστία». Τον κατηγορούσε όχι μόνο για τα κείμενα του και για τη γλώσσα που χρησιμοποιούσε αλλά και για «αντιγραφή».

Δεν ίδρωνε το αυτί του ωστόσο. Ο Τσιφόρος συνέχιζε ακάθεκτος να καυτηριάζει τα «σαλόνια» αλλά και τα «αλώνια». Όλες τις μιζέριες που συναντούσε. Όλα τις παθογένειες του Έλληνα.

Αυτός είναι ο Νίκος Τσιφόρος, μοναδικός, ανεπανάληπτος!

Μπάμπης Λάζαρης, Σεπτέμβριος 2019