Απεργιακή συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου στην πόλη της Λευκάδας
Στον Άγιο Μηνά, στις 11.00 το πρωί, πραγματοποιήθηκε στην πόλη της Λευκάδας η απεργιακή συγκέντρωση που διοργάνωσε το Εργατικό Κέντρο Λευκάδας-Βόνιτσας, στο πλαίσιο της πανελλαδικής απεργίας ενάντια στο απαράδεκτο πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης που χτυπά ό,τι έχει απομείνει από τα εργατικά δικαιώματα.
Ομιλητής στην συγκέντρωση, στην οποία καλούσαν επίσης το Σωματείο Εργαζομένων ΟΤΑ Ν. Λευκάδας και ο Σύλλογος Εργαζομένων του Νοσοκομείου που είχαν προκηρύξει τετράωρες στάσεις εργασίας, ήταν ο Αλέξανδρος Βεροιώτης, πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου.
Ο Α. Βεροιώτης αφού αναφέρθηκε στα μέτρα που περιλαμβάνει το αντιλαϊκό νομσχέδιο που φέρνει η κυβέρνηση της ΝΔ, πέρα από τα όσα φόρτωσε στις πλάτες των εργαζομένων ο ΣΥΡΙΖΑ, που έστρωσαν και το δρόμο για να συνεχίζει σήμερα η ΝΔ πιο επιθετικά, πρόσθεσε ότι η απεργία τόσο η σημερινή όσο και αυτή στις 24 Σεπτέμβρη, πραγματοποιήθηκε απέναντι στο μαύρο μέτωπο κυβέρνησης, επιχειρηματικών ομίλων, εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, ιδιαίτερα της συνδικαλιστικής μαφίας, όπως χαρακτηριστικά είπε, στην ηγεσία της ΓΣΕΕ που λύσσαξαν απέναντι στην απεργία.
Επισήμανε ακόμη ότι τα προβλήματα αυτής της πολιτικής δεν αφορούν και δεν διαμορφώνουν μόνο τα μισθολογικά και τα οικονομικά αιτήματα των εργαζομένων, αλλά όπως είπε: «Εδώ στην Λευκάδα, η νέα Δημοτική αρχή, πιστή στην αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων, αρχίζει να ψιθυρίζει το μονόδρομο της ιδιωτικοποίησης της διαχείρισης των απορριμάτων με τεράστια αύξηση στα ανταποδοτικά τέλη. Αντίστοιχα σχέδια ιδιωτικοποίησης έχει και για το νερό κάτι που είχε αποτραπεί πριν μερικά χρόνια με κινητοποιήσεις. Φυσικά, όλες αυτές οι επιδιώξεις βρίσκουν έδαφος στα οξυμένα προβλήματα που δημιούργησε σχεδιασμένα αυτή η πολιτική όλα αυτά τα χρόνια για να στρώσει το έδαφος να ανοίξουν κερδοφόρες μπίζνες παίζοντας με την υγεία του λαού».
Ακολούθησε πορεία κατά μήκος του κεντρικού πεζόδρομου με κατάληξη την κεντρική πλατεία της πόλης της Λευκάδας.
Τα νομοσχέδια που δεν αμφισβητούν ή θα καταλύουν άνεσα ότι συλλογικό κλαδικό θεσμικό πλαίσιο έχει μείνει μετά από 10 χρόνια καταστολής εργασιακοκοινωνικής, ήταν αναμενόμενα ως συνέχεια. Συνδυαστικά οι παράμετροι που θα θέτει κάθε νομοθέτημα ανά κλάδος εργασιακής οργάνωσης, θα οδηγούν έμμεσα στην αποδυνάμωση των κλαδικοτήτων και των συλλογικοτήτων ως εργασιακή κουλτούρα. Με στόχο την εξατομίκευση των εργασιακών συμβάσεων, την εξατομίκευμένη αμοιβή και τις εξατομικευμένες κοινωνικές σχέσεις επί των οποίων θα εργάζεται το πλαίσιο της εργασίας.
Δεν είναι μόνο της παρούσης κυβέρνησης η σπουδή, αφού αυτό το μοντέλο είχε αρχίσει από το 1997 επί νομοθετημάτων Σημίτη – ενοικιαζόμεο προσωπικό κλπ για όποιον θέλει να μελετήσει- και με τις εν μέσω των πρώτων ετών χρεωκοπίας αμφισβήτηση των κλαδικών συμβάσεων και μάλιστα με τον ερμηνευτικό πολύγραφο ( ΠΟΛ κατά την διοίκηση) σύμφωνα με τον οποίο: απαγορευόνταν σε κάθε ατομική εργασιακή σύμβαση να υποκρύπτεται ή να ερμηνεύεται ακόμα και το παραμικρό συλλογικό. Εντελώς τυχαία την ίδια εποχή , και μάλλον με σύμφωνη γνώμη της τότε Τρό’ι’κας – κοπανίσανε άσχημα τους στο Σύνταγμα αγανακτισμένους και γενικά πανδημεί την Αθηναική και όχι μόνο κοινωνία. Μια λεπτομέρεια εδώ είναι , ότι οι τότε Τρό’ι’κα παρακολουθούσε ιδίοις όμμασι από κάτι γραφεία ευρισκόμενα σε ψηλούς ορόφους κτιρίων, το ξυλοφόρτωμα των πολιτών και την επίδειξη κατασταλτικής δύναμης με τις χειροβομβίδες λάμψης κρότου. Και εντελώς τυχαία το συλλαλητήριο που κοπανίστηκε τότε ήταν το μόνο τα τελευταία χρόνια που όλες οι κομματικές συνδικαλιστικές παρατάξεις ήταν μαζί , μια το ΠΑΜΕ κατά καιρούς οργανώνει ανεξάρτητα συλλαλητήρια στην πρωτεύουσα.
Τα σημερινά νομοθετήματα – που έχουν ξεσηκώσει γενικά όλα τα εργασιακά σωματεία- δεν φαίνεται νάναι και τόσο αντιπολιτευτικά, μια και μετά την εκλογική νίκη της Νέας Δημοκρατίας και την κινητοποίηση της μεσσαίας τάξης για αυτή την εκλογική νίκη, και σε τόσο βραχύ χρονικό κυβερνητικό διάστημα δεν μπορεί κάποιος να υποθέσει ότι έχει εξαπολυθεί και κοινητοποιηθεί αντιπολιτευτικός στείρος οίστρος. Και σε αυτό το σημείο η σημερινή κυβέρνηση πρέπει να προσέξει, όχι για λόγους εκλογικούς και δημοσκοπήσεων, αλλά διότι δεν νοείται να θεωρείται ορθή η προς ψήφιση νομοθεσία ,και αυτή η ορθότητα να αμφισβητείται απ την ίδια την μεσσαία τάξη που ψήφισε και επένδυσε στην κυβέρνηση που φάίρνει αυτή την νομοθεσία.
Η απεργιακή κινητοποίηση των ημερών μας δεν είναι τίποτα άλλο παρά μειωτική της έξωθεν καλής προσδοκίας, την οπιία – προσδοκία- είχε ή έχει εγγεγράψει η μεσαία τάξη στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας – για αυτό και κυβερνών κόμμα-.
ΜΕγαλύτερη προσοχή πρέπει να επιδείξη η σημερινή κυβέρνηση απέναντι στο εργασιακό αναγκαίο να υπάρχει θεσμικό υπό προοπτική status , παρά σε πρόχερες παρωδικότερες τεχνικές θέσμισης , που η κυβέρνησξ νομίζει ότι θα υποστηρίξουν την επιδιωκόμενη οικονομικόκοινωνική ανάπτυξη.
Αν η παρούσα κυβέρνηση παρεκλείνει απ την εννοιολογία που υπονοεί ο όρος φωτισμένη Δεξιά , ή δεν ενστερνειστεί ώρισμένες αξιωματικότητες αυτού του όρου, τόσο νωρίτερα προοδευτικότερα θα απομακρύνεται απ την έξωθεν θετική μαρτυρία, ιδιαίτερα της μεσσαίας τάξης η οποία είναι ο κοινωνικός τροφοδότης της δυναμικής της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας σε αυτή την οικονομικό κοινωνική περίοδο και εξέλιξη της πολιτικής ιστορίας της χώρας.
Και προσοχή,να μην θεωρεηθεί απ την παρούσα μονομματική κυβέρνηση της χώρας , ως ανο’ι’κή η στις μέρες μας απανωτή σε μια βδομάδα απεργιακή σημαντική κινητοποίηση συλλογικά των εργαζομένων.
Έίναι γνωστό ότι ο πολιτικός σχεδιασμός από την επιτροπεία της χώρας ( θεσμούς κλπ ομάδες ), μεθοδεύεταται στον μεσοχρόνιο πολιτικό κύκλο των 3-4 ετών ( εδώ εξηγείται η 4ετής κυβερνησιμότητα του Σύριζα ), και εδώ εξηγούνται και οι τωρινές πρωθυπουργικές εξαγγελίες ( έκθεση Θεσσαλονίκης) για μείωση έως κατάργηση της εξαντ ήτικής φορολογίας ( εισφορά αλληλεγγύης κλπ φόροι και επιβαρύνσεις ) στο μεσοχρόνιο μπροστά προοπτικό διάστημα.
Να μην περάσει απαρατήρητη η αρθρογραφία κυβερνητικού Βουλευτή, με τίτλο : »όχι υποχρεωτικά μόνο κόκκινο χαλί στην Ευρώπη », γιατί απ ότι φαίνεται κάποιοι αρχίζουν και ανακαλύπτουν , ή τωρα θέλουν να δούν, ή βλέπουν ότι μεσσαία τάξη και έξωθεν καλή μαρτυρία για την τωρινή κυβέρνηση και το κυβερνών κόμμα, δεν είναι κατ ανάγκη το στρωμένο κόκκινο χαλί στις επιταγές και συνθήκες της των θεσμών και της χωρίς πολιτικό και κοινωνικό ενιαίο υπόβαθρο Ευρωπαϊκής ένωσης. Η δήθεν ενοποίηση στο οικονομικό νομισματικό τοπίο της Ευρώπης είναι σε αντιστρόφως ανάλογη διαδικασία για την πολιτική και όσο ελάχιστο γίνεται κοινωνική ενοποιησή της.
Και μπορεί η πολιτική του φαίνεσθαι Ευρωπαική ενοποίηση να επιδιώκεται με κανονισμούς ( ΚΑΝ /ΕΟΚ ) της γραφειοκρατίας ,αλλά αυτό το φαινόμενο καμμία σχέση με την εδρασή έστω και στο εάχιστο σε κοινωνική βάση.
Αυτό το ήξερε – τους το είχαν εξηγήσει των εκσυγχρονιστών- καικατανοοώντας το αυτό εξαπέλυσαν την επίθεση ενάντια στις πολιτικές και κοινωνικές σοβαρές αιτιάσεις που ήθελαν δημοψήφισμα για το Ευρωπαικό Σύνταγμα. Την επίθεση την είχε εξαπολύσει ο ίδιος ο πρωθιέριος και αρχηγέριος του »’εκσυγχρονισμού »”, ικανοποιώντας το προσχεδιασμένο πολιτικό δόγμα του προκαταλαμβάνουν επικοινωνιακά την κοινωνική συλλογική άποψη.
Τα κριτήρια και οι αξιωματικότητες της Φωτισμένης δεξιάς , είναι ιστορικά αναγνώρίσιμα πλέον, αποτελούν ένα μια αναγνώσιμη υλική βάση , που είναι συμβατή με το θεωρητικό υπόβαθρο του όρου » φωτισμένη δεξιά » και μπορεί να αναγνωριστούν καθαρά και μέσα στον όρο » ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός» στις συνθήκες του οποίου βασική προυπόθεση είναι ο ουσιαστικός κοινοβουλευτισμός, ως συμφωνία πολιτικής ιδεολογίας, κρατικής διαχείρησης , και θεωρητικών παραδοχών για την κοινωνική εξέλιξη.
Η παρούσα κυβέρνηση έχει ανάγκη του σοβαρού αξιολογικού ιδεολογικού στοχασμού , της ανάγνωσης μέχρι βάσανο των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων του Νεοελληνικής πραγματικότητας μέχρι τα όρια ακόμα και ενός μανιερίστικου ιστορικισμού για την εξελικτική συνέχεια του κυβερνώντος κόμματος και ότι αυτό εκπροσωπεί για το νεοελληνικό κράτος ως πολιτικό κανόνα.
Παρασύρσεις σε ιδεολογήματα εύκαιρα και συγκυριακά δήθεν επίκαιρα και με την αίσθησξ της προσωρινής αναγκαιότητας.. την απομακρύνουν απ την κοινωνική βάση ως στοιχείο έδρασης των πολιτικών αποφασεών της.