Για τις μάνες που έφυγαν… (Ποίημα του Θοδωρή Γιωργάκη)
Ποίημα του Θοδωρή Γεωργάκη για τις μάνες που έφυγαν, με αφορμή τη γιορτή της Μητέρας.
ΔΑΚΡΥΝΗ ΒΡΟΧΗ
Πέταξα το ρούχο που στοργικά με τύλιγες, η
δάκρυνη βροχή δεν απαιτεί προφυλάξεις, να κλάψω
μπορώ, τα δάκρυα π΄ αγαπώ να εξαργυρώσω…
Έφυγες μόνο γι αυτούς που δεν γνωρίζουν, πίσω
απ΄ τις μέρες μου κρύβεσαι στις μνήμες
ολομόναχος περνώ, ένας κύριος με τα μαύρα, χρόνια
μέσα απ΄ τη σιωπή σου έμαθα να ζω…
Μόχθος στα μάτια ιδρώτας στο μέτωπο, στέκομαι
άβουλος δειλός μπροστά στην απουσία
μόλις προφταίνω την οπτασία σου να δω, τη
βάφτισα αντίδωρο…
Άπλωσα το χέρι την ανοιξιάτικη βροχούλα σου
να δρέψω, ένα λίκνισμα απαλό στον γεμάτο
μοσκοβολιά κήπο τ΄ όνειρού σου!
Γνωρίζω τον θάνατο, τόσος είναι όσος ο έρωτας όση
και η ζωή, ένα απόχτημα σιωπής φριχτής, της
άνοιξης διαμελιστής, άθροισμα ενοχών στις σφαγές
συνηθισμένος, αδιάλαχτος να τον κυβερνάς…
Τους δείχτες του χρόνου γύρισα χιλιάδες φορές
πίσω, αγγίζω απαλά την παλιά σου λάμψη, η φθορά
αδρανεί, στο νου αλωνίζεις πήρες την τέλειά σου
όψη! Είσαι γενναία σε φωνάζω Mάνα, είσαι
ξάστερη σε κράζω ακριβή!
Όλα ανάλλαχτα θα μείνουν… Σε στοχάζομαι με όλες
τις αισθήσεις, ζωή δίνω στους στίχους, την αλήθεια
φανερώνουν ποιός πέθανε και ποιός θ΄ αναστηθεί…
Τον άγγελο της λήθης προσπερνάω… Πρόσωπο
καθαρό, ήχος αλαβάστρινος καμπάνας, Θάλασσα
στιλβωμένη, σύγνεφου καρδιά!
Μέσα μου τις μέρες και τις νύχτες χρωματίζεις…
Καινούργιο θάνατό σου δε θα ξανακλάψω πια…
