Σαν σήμερα το 1952 πεθαίνει η Εύα Πάλμερ Σικελιανού
Σαν σήμερα 4 Ιουνίου το 1952 πεθαίνει η ΕΥΑ ΠΑΛΜΕΡ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΥ, σύζυγος του ποιητή Άγγελου Σικελιανού. Η Εύα Σικελιανού ήρθε στην Ελλάδα από την Αμερική για να πεθάνει μετά από τον θάνατο του Άγγελου το 1951 και να μείνει για πάντα κοντά του! Πήγε στους Δελφούς όπου κι αφού παρακολούθησε την παράσταση του «Προμηθέα Δεσμώτη» στο Αρχαίο θέατρο των Δελφών έπαθε συμφόρηση, μεταφέρθηκε στην Αθήνα και τελικά επέστρεψε κηδεύτηκε και τάφηκε στους Δελφούς. Η άποψή της ότι τα μοιρολόγια ταίριαζαν ιδανικά στον χορό της Τραγωδίας επιβεβαιώθηκε από τις μοιρολογίστρες στην κηδεία της. Η Εύα είχε αφιερώσει την ζωή της στην μελέτη του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, ήταν η σκηνοθέτης του «Προμηθέα Δεσμώτη» και των «Ικέτιδων» του Αισχύλου στις παραστάσεις των Δελφικών Εορτών του 1927 – 1930 στους Δελφούς, χορογράφος και ιστορικός του χορού, με αξιοσημείωτο έργο στην προαγωγή του ελληνικού χορού, θεάτρου, μουσικής καθώς και της υφαντικής τέχνης.
Η ζωή της και οι καλλιτεχνικές της ασχολίες την έφεραν διαχρονικά σε επαφή με αρκετές αξιόλογες προσωπικότητες της τέχνης. Εμπνεύσθηκε και ταυτόχρονα ενέπνευσε χορευτές όπως την Ισιδώρα Ντάνκαν και τον Τεντ Σων, τη Γαλλίδα λογοτέχνιδα Κολέτ, την ποιήτρια και συγγραφέα Νάταλι Μπάρνεϋ και την ηθοποιό Σαρά Μπερνάρ. Στη συνέχεια παντρεύτηκε τον Έλληνα ποιητή Άγγελο Σικελιανό, μαζί με τον οποίο διοργάνωσαν τις «Δελφικες Εορτές» (δηλαδή εκδηλώσεις τέχνης, θεάτρου και μουσικής στους Δελφούς), ελπίζοντας να προαγάγει μία ισορροπημένη αίσθηση διαφωτισμού που θα εξυπηρετούσε την εδραίωση της ειρήνης και της αρμονίας στην Ελλάδα και στον κόσμο.
«Τον είδα για πρώτη φορά να στέκεται στον καυτό ήλιο έξω από την πόρτα μου. Ακόμη και όταν πέρασε μέσα από τη ζώνη του φωτός στο κέντρο του δωματίου προς τη σκιά της άκρης διατηρούσε τη λάμψη του» γράφει η Εύα για την πρώτη φορά που συνάντησε τον όμορφο σαν Έλληνα θεό νεαρό Άγγελο Σικελιανό.
Η Εύα επισκέφθηκε το ζεύγος Ντάνκαν στους δυτικούς πρόποδες του όρους Υμηττός, στο ημιτελές οικογενειακό σπίτι τους. Εδώ η Πηνελόπη γνώρισε τον αδελφό της στην Εύα για πρώτη φορά. Παρά το φράγμα της γλώσσας, η Εύα και ο Άγγελος Σικελιανός συνειδητοποίησαν ότι μοιράζονταν την ίδια άποψη για τον κόσμο. Μέσα από τις συζητήσεις τους για τον πολιτισμό και την ειρήνη η Εύα θυμήθηκε τις συζητήσεις στη Λέσχη του πατέρα της. Τότε τέθηκαν και οι βάσεις για την αναβίωση του δελφικού ιδεώδους και των Δελφικών Εορτών. Σκοπός τους θα ήταν να φέρουν διαφορετικούς ανθρώπους μαζί και με μέσο την τέχνη (μουσική, χορός και θέατρο) να διαδώσουν το μήνυμά τους της αρμονίας ανάμεσα σε ανθρώπους διαφορετικών εθνικών, θρησκευτικών και πολιτικών πεποιθήσεων.
Η Εύα ακολούθησε τον Σικελιανό στο σπίτι των προγόνων του στη Λευκάδα, όπου της γνώρισε την ποίησή του και συζήτησαν περισσότερο και βαθύτερα τη δελφική ιδέα.
Ο Σικελιανός, έπειτα από τη γνωριμία τους, ταξιδεύει στην Αίγυπτο ενώ η Εύα παρέμεινε με την οικογένεια του να τον περιμένει. Επιστρέφοντας ο Άγγελος στην Λευκάδα συνάπτει μαζί της σχέση. Το 1907 η Εύα και ο Σικελιανός ταξίδεψαν στην Αμερική, ώστε η Εύα να γνωρίσει τον Σικελιανό στη μητέρα της και να παντρευτούν. Στις 9 Σεπτεμβρίου 1907 παντρεύτηκε τον Άγγελο Σικελιανό στο Μπαρ Χάρμπορ του Μέιν.
Η Πάλμερ πλέον μεταστρέφει τις πνευματικές της στοχεύσεις, αναγνωρίζει την προτεραιότητα που έχει μια στάση αφοσίωσης και επικέντρωσης στο όραμα του Σικελιανού και στέκεται αρωγός και συμπαραστάτης στη Δελφική Ιδέα.
Το ζευγάρι επιστρέφει στην Λευκάδα και στο νησάκι του Αη Νικόλα σε μια μικρή κατοικία, όπου περνούσαν τις διακοπές τους εξερευνώντας τις ακτές και ψαρεύοντας. Εκεί απέκτησαν ένα γιο που τον ονόμασαν Γλαύκο.
Αργότερα πηγαίνοντας στην Αθήνα Η Εύα άρχισε να μελετά και τη βυζαντινή μουσική με δάσκαλο τον λόγιο, παιδαγωγό, βυζαντινολόγο, συνθέτη, πρωτοψάλτη και μουσικολόγο Κωνσταντίνο Α. Ψάχο. Η Εύα ενδιαφερόταν για την πολυπλοκότητα της ελληνικής μουσικής, που δεν μπορούσε να καταγραφεί με τη σημειογραφία της δυτικής μουσικής. Οι επιδιώξεις της Εύα στη μουσική της δημιούργησαν την έντονη επιθυμία να ιδρύσει μία σχολή με σκοπό τη διατήρηση της ελληνικής ιστορικής μουσικής, πράγμα που δεν έγινε, καθώς άλλα, μεταγενέστερα, σχέδια έστρεψαν τον χρόνο και την προσοχή της προς άλλες κατευθύνσεις. Επιπρόσθετα, με δικούς της πόρους και οργανώνοντας δωρεές, βοήθησε τον Ψάχο να συγκεντρώσει το ποσό που χρειαζόταν για να παραγγείλει την κατασκευή ενός εξειδικευμένου αρμονίου. Το όργανο κατασκευάσθηκε από τον G.F. Steinmeyer το 1924 στη Γερμανία και ο Ψάχος το ονόμασε «Evion Panharmonium» από το όνομα της Εύας, της μεγαλύτερης χορηγού του. Το αρχικό Evion Panharmonium πιστεύεται ότι καταστράφηκε κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά δύο μικρότερα μοντέλα του μεταφέρθηκαν πίσω στην Ελλάδα από τον Ψάχο.
Οι πρώτες Δελφικές Εορτές, που διοργανώθηκαν από το ζεύγος Σικελιανού στους Δελφούς, άρχισαν στις 9 Μαΐου 1927, με εκδηλώσεις που απλώνονταν σε αρκετές ημέρες. Οι προετοιμασίες είχαν αρχίσει σχεδόν τρία χρόνια νωρίτερα και επιφύλασσαν τόσο απογοητεύσεις όσο και απροσδόκητες επιτυχίες. Αναζητήθηκε η οικονομική στήριξη και συνεργασία του ελληνικού κράτους, εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, επιχειρήσεων και συλλόγων-ομάδων ενδιαφέροντος. Η Εύα ξόδεψε χρήματα από την περιουσία που είχε κληρονομήσει από τους γονείς της, και επιπλέον εξασφάλισε δάνεια. Στην πορεία συνάντησε απάθεια, ευθεία αντίθεση με την όλη ιδέα, και κάποιες φορές ενθάρρυνση και υποστήριξη.
Στο πρόγραμμα των εορτών η Εύα ανέλαβε την παραγωγή για τη θεατρική παράσταση του Προμηθέως Δεσμώτου. Σκηνοθέτησε την παράσταση, εκπαίδευσε τον χορό της τραγωδίας και ύφανε όλες τις ενδυμασίες των ηθοποιών. Ανέθεσε στο Ψάχο να γράψει τη μουσική για το έργο, καθώς αισθανόταν ότι μόνο εκείνος κατανοούσε την αληθινή φύση της μουσικής που χρειαζόταν για να προσδώσει στην παράσταση την απαιτούμενη αυθεντικότητα. Ωστόσο, προς μεγάλη της στενοχώρια, ο Ψάχος επέμενε στην εισαγωγή συνοδεύουσας ορχήστρας μουσικών. Οι αρχαίες ελληνικές θεατρικές παραστάσεις δεν είχαν τέτοιες μουσικές ορχήστρες, αλλά ούτε και η αρχιτεκτονική του θεάτρου των Δελφών είχε χώρο για αυτή. Η Εύα απαιτούσε μία αυθεντική αναπαράσταση για τη συγκεκριμένη παραγωγή. Παρά τη στάση της, η ορχήστρα οργάνων τελικώς περιλήφθηκε στην παράσταση, αλλά προς έκπληξη και ανακούφισή της η μουσική της δεν ακούστηκε από τους περισσότερους θεατές εξαιτίας της αρχιτεκτονικής του θεάτρου. Παρότι η Εύα δεν θεωρούσε τον εαυτό της αυθεντία σε θέματα ελληνικής τραγωδίας και του χορού της, αισθανόταν ότι είχε μάθει αρκετά πάνω σε αυτά τα θέματα. Για τον λόγο αυτό ανέλαβε την παραγωγή της παραστάσεως, εμπιστευόμενη τόσο τις γνώσεις της όσο και το ένστικτό της.
Οι πρώτες Δελφικές Εορτές ολοκληρώθηκαν με επιτυχία. Η θεατρική παράσταση και οι αθλητικοί αγώνες καταγράφηκαν σε κινηματογραφική ταινία από τον Έλληνα κινηματογραφιστή Δημήτριο Γαζιάδη. Οι αναφορές του τύπου σε όλη την Ελλάδα και την Ευρώπη ήταν θετικές και πολλοί που ήταν πριν αρνητικά διακείμενοι στην ιδέα μεταπείσθηκαν.
Η θετική αποδοχή των πρώτων Εορτών εξασφάλισε τη συνεργασία του ελληνικού κράτους για μετέπειτα εορτές. Αποφασίστηκε να θεσπιστεί ένα λαχείο για να αποπληρώσει τα χρέη από τις πρώτες Δελφικές Εορτές και να πληρώσει για τις επόμενες. Η υποστήριξη του κοινού για τις Δελφικές Εορτές ήταν μεγάλη και η κυβέρνηση μπόρεσε να περάσει το σχετικό νομοσχέδιο του «Δελφικού Λαχείου» από τη βουλή. Εκείνη την εποχή η Ελλάδα είχε ένα λαχείο του οποίου τα έσοδα μοιράζονταν ανάμεσα στη χρηματοδότηση της αρχαιολογικής υπηρεσίας και του ελληνικού πολεμικού ναυτικού («Λαχείον του Στόλου»). Όταν λοιπόν ήρθε η ώρα να τυπωθούν οι λαχνοί του νέου λαχείου, τα πράγματα «κόλλησαν».
Φαίνεται ότι υπαίτιος ήταν ο υπουργός των Ναυτικών, φοβούμενος ότι περισσότερα χρήματα από τα έσοδα των δύο λαχείων θα κατέληγαν στις Δελφικές Εορτές, μειώνοντας το μερίδιο του Λαχείου του Στόλου. Απογοητευμένη από αυτό το εμπόδιο, η Εύα ταξίδεψε στην Αμερική για περίπου ένα έτος. Της ζητήθηκε να δώσει διαλέξεις σε διάφορα σχολεία, κολέγια και πανεπιστήμια, ενώ δημοσίευσε και αρκετές εργασίες πάνω στα θέματα των Δελφικών Εορτών και τη δελφική ιδέα. Η Εύα διέσχισε τις ΗΠΑ μέχρι τον Ειρηνικό Ωκεανό και στη συνέχεια επέστρεψε στη Νέα Αγγλία. Η περιοδεία των διαλέξεων της απέφερε μόνο ένα περιορισμένο ποσό και κατά μεγάλο μέρος πλήρωνε η ίδια τα ταξιδιωτικά της έξοδα. Της ζήτησαν να μείνει και να διδάξει στο Πανεπιστήμιο Γέηλ τα ελληνικά χορικά που είχε χορογραφήσει στον Προμηθέα Δεσμώτη. Ωστόσο, απέρριψε την προσφορά, πιστεύοντας ότι δεν θα μπορούσε να διδάξει τέτοια πράγματα με αυθεντικό και ταυτόχρονα επαναλαμβανόμενο τρόπο.
Η Εύα επέστρεψε στην Ευρώπη, παραμένοντας για λίγο καιρό στο Παρίσι πριν πεισθεί να επιστρέψει στην Ελλάδα το φθινόπωρο του 1929 και να αρχίσει να σχεδιάζει τις Δεύτερες Δελφικές Εορτές. Από κοινού με τον Σικελιανό αποφάσισαν να ανεβάσουν αυτή τη φορά ως θεατρική παράσταση τις Ικέτιδες, στις οποίες τα χορικά επείχαν κεντρικό ρόλο, οπότε η Εύα αφοσιώθηκε πλήρως στις ετοιμασίες. Χρειάσθηκε 50 ερμηνευτές για τον χορό, αλλά αυτή τη φορά οι εθελοντές ήταν άφθονοι και ενθουσιώδεις.
Ζητήθηκε και πάλι από τον Ψάχο να γράψει τη μουσική για την παράσταση και οι παλιές διαφωνίες επανεξετάσθηκαν. Η Εύα είχε τώρα περισσότερη ελευθερία να αποφασίζει τα χαρακτηριστικά της παραγωγής και διαφώνησε με τον Ψάχο για τα μουσικά στοιχεία της παραστάσεως. Ο Ψάχος παραιτήθηκε από την παραγωγή και οι δυο τους δεν θα ξαναμιλούσαν ποτέ πια. Οι δεύτερες εορτές έλαβαν χώρα το 1930 και σημείωσαν επιτυχία.
Παράλληλη προς τη δελφική ιδέα ήταν η ιδέα ενός Δελφικού Πανεπιστημίου, που προάχθηκε κυρίως από τον Άγγελο Σικελιανό. Μετά την επιτυχία των δύο Δελφικών Εορτών, ελπιζόταν πως ένα τέτοιο ίδρυμα θα μπορούσε να υπάρξει. Η ελληνική κυβέρνηση ωστόσο δεν υποδέχθηκε θερμά αυτή την ιδέα, μάλλον περισσότερο ενδιαφερόμενη για το πώς οι εορτές θα μπορούσαν να προαγάγουν τον ελληνικό τουρισμό. Για την Εύα και τον Σικελιανό οι εορτές ήταν ένα μέσο για την επίτευξη ενός σκοπού και όχι αυτοσκοπός. Το ελληνικό κράτος επομένως λίγη βοήθεια θα προσέφερε πέρα από την προαγωγή των Δελφικών Εορτών.
Η Εύα επέστρεψε στην Αμερική ελπίζοντας να αναμοχλεύσει το ενδιαφέρον για τη δελφική ιδέα και τα μαθήματα για την αρχαία ελληνική δραματική ποίηση.
(Από τον προσωπικό λογαριασμό στο fb του Γιάννη Φαλκώνη).
Οι πολιτικοί της εποχής, της δεκαετίας του 1920, και το 1929 των δελφικών εορτών , δεν είχαν προτεραιότητες για καλλιτεχνικότητες, λίγο έως καθόλου ενδιαφερόνταν, γιατί τους απασχολούσε η κόντρα Βενιζελισμού- Αντιβενιζελισμού ( Δημοκραίας- Μοναρχίας που στο τέλος γίνανε όλοι Μοναρχικοί). Καίτοι ο Βενιζέλος το 1928-1932 έκανε τεράστιο εκσυγχρονιστικό έργο, και ο μετριοπαθής – αλλά δέσμιος των Μοναρχικών παρατάξεων – Π. Τσαλδάρης προσπαθούσε κάτι θετικό να πεί ώς αντιπολίτευση, ήταν δέσμιοι του πολιτειακού και του διχασμού από το 1915.
Που να βρούν χρόνο για τέτοια οικουμενικότερα και με μορφή καλλιτεχνίας οράματα του άγγελου Σικελιανού και της Εύα Πάλμερ, εις τα οποία τελικά χρηματοδότησε κατά κύριο λόγο με την ιδιωτική περιουσία της στις ΗΠΑ η Εύα Πάλμερ.
Αλλά ούτε το ψευτοβιομηχανικό – βιοτεχνικό επιχειρηματικόή μεταπρατικό κατεστημένο της εποχής είχε διάθεση για έστω και την παραμικρή βοήθεια και χορηγία.
Οράματα υπήρχαν στους φιλολολικούς συγγραφικούς ποιητικούς εικαστικούς λαογραφικούς αρκετά δραστηριοποιημένους κύκλους της εποχής ( αρχίζει και οργανώνεται η πνευματική γεννιά του ’30 τότε) που θέλει να δεί και την Εθνικότητα και Ελληνικότητα ώς μέρος μιας ουμανιστικής πνευματικής Διεθνικότητας και να καταχωρηθεί ώς υπάρχουσα στον παγκόσμιο πνευματικό χάρτη ).
Και η αριστερά της εποχής ( η αριστερά κύρια το κκε μόλις από το 1924 είχε οριστικοποιηθεί από ΣΕΚΕ) ήταν και πολιτικά εξοβελισμένο και πνευματικά απαγορευμένο επίσημα με το ιδιώνυμο του 1929 ( νόμος 4229) απ τον φόβο του μπολσεβικισμού. Πλέον και στην ίδια την αριστερά , κάθε τι που πήγαινε παραπέρα από την υλική καθημερινότητα ώς εργατική διεκδίκηση ( και ώς ένα σημείο ήταν σωστό), θεωρούνταν ώς απασχόληση της αστικής παρακμής και οι όποια καλλιτεχνική και πνευματική ενασχόληση κάποιων ήταν στοιχείο ότι νεκατεύονται ( ό όρος ανήκει στο κκε τότε), με αλλότρια κοινωνικά παρακμιακά θέματα. Ακόμη δεν είχε μπολιαστεί έστω και στο ελάχιστο την δεκαετία αυτή και στις πνευματικές εκδηλώσεις της αριστεράς -κκε στην Ελλάδα ούτε η όποια μικρή γενικά στροφή έγινε στην πνευματική και καλλιτεχνική έκφραση στον σοσιαλιστικό καλλιτεχνικό ρεαλισμό τα επόμενα χρόνια.
Απ την πλευρά της πολιτικής ακόμη υπήρχε η ηθεημένη εξαρτησή της απ την στρατοκρατική δέσμευση, της επαγγελματικής στρατιωτικής πολυπληθούς κάστας, η οποία έπαιζε κύριο ρόλο στις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις από το 1821 και μετά, εντάθηκε μετά το 1893 και το 1909 και μετά την Μικρασιατική καταστροφή , και οι στρατιωτικοί χρησιμοποιούνταν απ τους πολιτικούς και την Μοναρχία μόνιμα για την ιδία των επιβίωση με αποτέλεσμα ουσιαστικά την πανίσχυρη αυτονόμηση της στρατοκρατίας και τις διαρκείς επεμβάσεις.
Πλέον το πρόβλημα της αποκατάστασης των προσφύγων του 1922, που δεν άφηνε περιθώρια για χορηγήσεις απ τα κρατικά ταμεία για καλλιτεχνίες, και βάσει του διεθνούς ελέγχου που χορηγούσε το δάνειο αποκατάστασης προσφύγων. Μαζί και το ιερατείο της εποχής που έβλεπε και με καχύποπτο μάτι κάθε άποψη της νεωτερικότητας και στην έκφραση και στην ερμηνεία και στην παραστατικότητα του Ελληνοχριστιανισμού, ( οι αρχαιοελληνικές χλαμύδες και τα ημίγυμνα αχαιοελληνικά αθλητικά θεατρικά των Δελφικών γιορτών κυτάζονταν με καχυποψία από την επίσημη εκκλησία ).
Το γενικό κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εκτυλήχθηκαν οι Δελφικές γιορτές , αλλά κυοφορούνταν και όλος ο βιωτικός στοχασμός του Σικελιανού και της Πάλμερ από τον καιρό της γνωριμίας των , ήταν απαγορευτικό για παραπέρα ανησυχίες και Εθνικές, και πολιτικές, και πνευματικές, και πολιτιστικές.
Ακόμη η Ελλάδα μόλις λίγο πρίν είχε οριστικά απεγκλωβιστεί από την μεγάλη ιδέα και κατανοούσε πλέον συνολικά την σημασία της του συγχρόνου έθνους κράτους μέσα στα εδαφικά σύνορα μετά την συνθήκη της Λωζάνης το 1923.
Δεν είναι τυχαίο ότι λίγη πνευματική και καλλιτεχνική ζωή καταγράφεται την δεκαετία του 1920 , και κάποιες απόπειρες συγγραφικής κίνησης ελάχιστα μαζικότερα μέσα στα Εθνικά σύνορα έχουν αναφορά σε θέματα λαογραφικότερα και εμφανίζεται και μια κάπως μικρή λογοτεχνική αναφορά που αφήνει το περιθώριο για την κατάδειξη κοινωνικών διακριτοτήτων. Στην δεκαετία του 1920, ιδρύθηκε η Ακαδημία γραμμάτων Αθηνών, κυριαρχούσε η σημαντική ρομαντικότερη Εθνική ποίηση του Παλαμά, ο λυρικός διαθνικός οίστρος του Σικελιανού και απ τον Ελληνισμό της περιφέρειας έρχόνταν ακόμη αμφισβητούμενος ο Καβαφικός οικουμενικός ρεαλισμός.
Η λαική πίεση και απαίτηση τα χρόνια αυτά ήταν η τακτοποίηση του αναδασμού ( μετά την οριστικοποίηση του 1923 απ τον Πλαστήρα επαναστατικώ δικαίω), το μερικάματο, οι συνθήκες διαβίωσης του πληθυσμού απείχαν πολύ από τπ να αφήνουν χώρο για παραπέρα ανησυχίες πίεσης απ την βάση, οι συγκοινωνίες ήταν ανύπαρκτες και απ την εποχή του Χαριλάου Τρικούπη 1975-1890, οι πληροφορίες ήταν κρατικά ελεγχόμενες και δύσκολα έφταναν από τόπο σε τόπο, και μόνο η πρωτεύουσα μπορούσε να συγκροτήσει ένα είδος πνευματικότερης κίνησης και πολιτισμικών ανησυχιών και επαφών συνδεδεμενες με το Ευρύτερο διεθνικότερο περιβάλλον.
Που και αυτό το περιβάλλον ήταν κρατικά φοβικό , άρχιζε ο απομωνοτισμός, προετοιμαζόνταν η οικονομική κρίση που ξέσπασε με το Αμερικανικό κράχ του 1929 ( υπήρχε απλά τότε έγινα κατανοητή πλατύτερα) και για τούτο, η Αμερικανική πατερναλιστική και βαθειά πολιτισμική ( όπου υπάρχει) παιδεία της Εύα Πάλμερ αναγνώρισε την αναγκαιότητα , να χρηματοδοτήσει τις ιδεολογικές ανησυχίες και στοχασνμούς και της ίδιας και του Σικελιανού.
Γνώριζε η Εύα Πάλμερ , ότι κανείς δεν μπορεί να χρημοατοδοτήσει μια ιδεολογία επ αόριστον, και καμμιά ιδεολογία δεν μπορεί να χειραγωγήσει αριθμούς. Ουσιαστικά η Εύα Πάλμερ έδειξε και στο Ελληνικό κράτος προοδευτικά έναν τρόπο εκπροσωπησής του στο διεθνικό πνευματικό πολιτιστικό τοπίο , το οποίο η ίδια με τον Άγγελο Σικελιανό εγκαινίασαν ώς ένα απ τα στοιχεία Ελληνικότητας του πολιτισμού και της διεθνοποίησης της Ελληνικότητας στην σύγχρονη από κεί και πέρα εποχή και με ιστορικό Ελληνικό βάθος.
Το Ελληνικό μόρφωμα των ομφαλοσκοπούντων ναρκισευόμενων θεσμικοτήτων, ιδεολογικά, πολιτικά , κοινωνικά, πνευματικά, καλλιτεχνικά, επιχειρηματικά, κομματικά, θεολογικά .. όχι μόνο δεν γνώριζε από τέτοιες απόψεις, αλλά και κάθε τι ξεφεύγε από την ομφαλοσκοπία και την αυτοανακυκλωσή της με αντιπαραγωγικά δανεικά, ήταν επικίνδυνο.
Γιατί δεν είχε καμμία διάθεση η ιδεολογικό υπόβαθρο να αναλάβει να χρηματοδοτήσει έστω την ναρκισιστική ιδεολογία του της αρπαχτής, πέρα από δανεικά. Και αναλώνοντας τα δανεικά σε πανηγυράκια, μακρυά από κάπως μεγαλύτερες πνευματικές ιδεολογικές και υλικές διεθνικότερες στοχεύσεις εν τέλει, χρεωκόπησε και το 1932 , μπήκε σε κοινωνική και πολιτική ακαταστασία όλη την δεκαετία του 1930 .. και συνέχισε τα ίδια και τα ίδια για να χρεωκοπήσει οριστικά το 2010.
Ούτε ένα τενεκέ ασβέστη δεν έχει διάθεση να ξοδέψει ώς ατομική ιδεολογία κάποιος ακόμα και στις για νάχει ασπρισμένο πεζοδρόμιο. Διότι δεν έχει την ιδεολογία του ασπρισμένου πεζοδρομίου. Άρα πώς να την χρηματοδοτήσει.
Οι στοχασμοί του Σικελιανού και της Πάλμερ, μείνανε ανευ ενδιαφέροντος απ την Ελληνική κοινωνία, η οποία μετά τον πόλεμο λογικό ήταν να αποδεχτεί την ιδεολογία των ΗΠΑ και του Αμερικανικού τρόπου ζωής , εφ όσον οι ίδιοι – οι έντιμοι πατερναλιστές -Αμερικανοί την χρηματοδοτούσαν. Διότι στην Ελλάδα σφάζονταν χειρότερα από προηγούμενες εποχές για τις καρέκλες εξουσίας και την κατοχή των κρατικών ταμείων.