«Λευκάδα μάνα μου…» (Ποίημα του Μίμη Κούρτη)

Αφιερωμένο, όπως γράφει ο ποιητής, «στο νησί μου που γιορτάζει…».

ΛΕΥΚΑΔΑ ΜΑΝΑ ΜΟΥ…

Πορφυρογέννητο νησί και θάλασσά μου αγιασμένη.
Καλοτυχίζω τους Θεούς,
που είμαι γέννημα θρέμμα, δικό, κατάδικό σου,
Μεγάλωσα στη μήτρα σου την αγγελογραμμένη,
κι είδα το φως το πρώτο μου,
σε κλίνη φτωχοαρχοντική και μαγιοστολισμένη.
Σαν μάνα αφέντρα, σκιάχτηκες μη με ακουμπήσει πόνος,
κι έβαλες δίπλα μου βουνά, σταυραετοαγγαλιασμένα,
και στην ψηλή την κορυφή, Προφήτη αρματωμένο,
ν΄ αητοκοιτάει το βήμα μου, τις αστραπές να διώχνει.
Κι έρριξες κρούσταλα νερά στα οροπέδιά σου,
να πέσω, να αναβαφτιστώ,της γης, τ΄ ανέμου όνομα να πάρω.
Έσπειρες κάμπους κλαδωτούς,
στρωσίδια από αργαλειό της Πηνελόπης,
να περπατώ ανάλαφρα,να βρίσκω την τροφή μου,
χωρίς χαλίκια αγκαθωτά να μου κεντούν τα πόδια.
Κι όταν κανόνισες φυγή,
άνοιξες δρόμους δάφνινους και σπαρτοκεντημένους,
να κατεβώ στη χώρα σου, τη θαλασσοντυμένη,
με τα στενά που πλάταιναν ψυχή και νου κι ελπίδες.
Νησί μου, ηλιοβασίλεμα, που πλάνεψες τη μούσα.
Της έστρωσες στον Πόντε σου, στρωσίδι – παρτιτούρα,
κι αγνάντευε το πέλαγο κι έψελνε ύμνους κι αίνους.
Και όταν μάτωσα γλυκά, στη μαχαιριά του νόστου,
άνοιξες πλέρια αγκαλιά, έχτισες διαβασίδια,
πριάρια έβαλες σειρά να με ξεπροβοδίσουν.
Όρισες τότε την Κυρά, προστατιδά μου Αγία,
πάντοτε να με ακολουθεί, να ανάβει τα καντήλια,
να φέγγουν νύχτα, να μπορώ, τα εμπόδια να διαβαίνω
Όρισες να ΄ναι πανταχού, μπροστά η Φανερωμένη,
σε κάθε δύσκολη στροφή, σε κάθε πίκρας βόλι.
Μέγιστους γέννησες ποιητές, ζωγράφους κοντυλένιους
να καταθέσουν στο χαρτί, στης ρίμας το μελάνι,
τις φυσικές σου ομορφιές, τα τόσα ωσαννά σου.
Από τον κάβο ανάστησες τη μούσα, τη Σαπφώ σου,
να με κοιμίζει, σαν τρυπούν έρωτες το κορμί μου,
και με την άγια άρπα της τον ύπνο μου να υφαίνει.
Αντάρτες φυλακόκλειστους, βουνοπερπατημένους,
έζωσες σ΄ όλες τις μεριές το δίκιο να φυλάξουν.
Λευκάδα μάνα μου γλυκιά, θεά κι αρχόντισσά μου,
στείλε μηνύματα τρανά, να με γυρίσουν πίσω.
Κι εγώ Λευκάδα αρχόντισσα το γόνυ μου θα κλείνω,
και στην Κυρά που καθιστή το πέλαγο αγναντεύει,
μα και σε σένα ταπεινή, Άνασσα της καρδιάς μου.

Μίμης Κούρτης