Σαν σήμερα το 1975 το Δικαστήριο επιβάλλει την ποινή του θανάτου στους Γ. Παπαδόπουλο, Γ. Μακαρέζο και Στ. Παττακό
Σαν σήμερα το 1975 τελειώνει η δίκη των πρωταιτίων του στρατιωτικού πραξικοπήματος της 21ης Απρίλη 1967. Το Δικαστήριο επιβάλλει την ποινή του θανάτου στους τρεις αρχιπραξικοπηματίες Γ. Παπαδόπουλο, Γ. Μακαρέζο και Στ. Παττακό.
Στις 25 Αυγούστου ο Κ. Καραμανλής συγκαλεί εκτάκτως το Υπουργικό Συμβούλιο, το οποίο αποφασίζει ομόφωνα μετατροπή της θανατικής καταδίκης των τριών σε ισόβια δεσμά.
Στις 28 Ιούλη 1975 ξεκίνησε η δίκη των «πρωταίτιων» της στρατιωτικής δικτατορίας της 21ης Απρίλη 1975. Στη δίκη ήταν κατηγορούμενοι 24 απ΄ τους ηγέτες της χούντας. Παρόντες ήταν οι 20, καθώς δυο ήταν φυγόδικοι, ένας κρατούταν στο εξωτερικό και δεν είχε εκδοθεί ακόμα και ένας ακόμα θα δικαζόταν χωριστά.
Η πλειοψηφία των κατηγορούμενων, με πρώτους τους Γ. Παπαδόπουλο, Ν. Μακαρέζο και Στ. Παττάκο, υποστήριξε ότι η ποινική τους δίωξη είναι νομικά απαράδεκτη και αποτελεί εκδίκηση του πολιτικού κόσμου σε βάρος τους. Με αυτό το σκεπτικό, οι συνήγοροί τους αποχώρησαν, αφού ανέγνωσαν δήλωση ενώπιον του Δικαστηρίου. Ανέφεραν:
«Η από του Σεπτεμβρίου 1974 αρξάμενη ποινική δίωξις των εντολέων μας, δι΄ ανυπόστατα αδικήματα στερείται πάσης νομιμότητος και αποτελεί πολιτική προγραφήν αυτών παρά της Κυβερνήσεως και εκδίκησιν αυτής και του πολιτικού κόσμου δια τον επί επταετίαν παραμερισμόν του υπό των Ενόπλων Δυνάμεων».
Ο Γ. Παπαδόπουλος δήλωσε ότι δεν προτίθεται να συμμετάσχει στη διαδικασία και ότι θα παραμείνει «σιωπηλός εν τη αιθούση». Ο Στ. Παττακός δήλωσε ότι θα ήταν «παρών – απών», ενώ ο Ν. Μακαρέζος (όπως είχε κάνει πρώτα ο Γ. Παπαδόπουλος) ζήτησε απ΄ τον συνήγορό του (που διορίστηκε αυτεπάγγελτα) να μην υποβάλει ερωτήσεις και να μην αγορεύσει για λογαριασμό του.
Η δίκη ολοκληρώθηκε στις 23 Αυγούστου, με την απαγγελία της απόφασης που καταγράφεται παραπάνω. Στις 25 Αυγούστου, το Υπουργικό Συμβούλιο – όπως προέβλεπαν οι πληροφορίες του «Ριζοσπάστη» – αποφάσισε ομόφωνα τη μετατροπή της ποινής των τριών καταδικασμένων σε θάνατο σε ισόβια δεσμά.
Το ζήτημα της καταδίκης των ηγετών και των άλλων στελεχών της χούντας – που στην ουσία του δεν βρισκόταν στο ζήτημα της θανατικής ποινής, όπως σωστά επεσήμαινε και τότε το Κόμμα – δεν προχώρησε σε βάθος στο όνομα της «ομαλότητας» και της «μη έξαψης των πολιτικών παθών».
Η επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας στα 1967-΄74 απέδειξε ότι η αστική τάξη εναλλάσσει τις μορφές διαχείρισης της καπιταλιστικής εξουσίας ανάλογα με τις κάθε φορά προτεραιότητες και ανάγκες της. Επομένως, το ΚΚ στον καπιταλισμό πρέπει να έχει στρατηγική ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας σε όλες τις συνθήκες, κοινοβουλευτικές ή μη.
***
Με προσποιητά χαμόγελα και επίπλαστη αδιαφορία άκουσαν τη θανατική τους ποινή οι τρεις πρωταίτιοι του πραξικοπήματος της 21 Απριλίου 1967, Γ. Παπαδόπουλος, Ν. Μακαρέζος και Στ. Παττακός. Ο Πενταμελές Εφετείο που συνεδρίασε μέσα στις φυλακές Κορυδαλλού επί 24 μέρες, επέβαλε σε οκτώ κατηγορούμενους ποινές ισόβιας κάθειρξης, σε έξη κατηγορούμενους ποινές κάθειρξης και δύο αθώωσε. Συγκεκριμένα, σε ισόβια καταδικάστηκαν οι Σπαντιδάκης, Ζωιτάκης, Ιωαννίδης, Λαδάς, Λέκκας, Ρουφογάλης, Κ. Παπαδόπουλος και Μπαλόπουλος. Σε ποινές κάθειρξης από 20 – 5 ετών καταδικάστηκαν οι Αγγελής, Σταματελόπουλος, Καραμπέρης, Γκαντώνας, Τσάκας, Ντερτιλής και Κωνσταντόπουλος. Αθωώθηκαν οι Καρύδας και Χατζηπέτρου.
(…)
Το δικαστήριο απάγγειλε την απόφαση χθες στις 1 και 15 λεπτά, ύστερα από διάσκεψη 3 ½ ωρών. Οι κατηγορούμενοι είχαν φανερή ανησυχία, παρ΄ όλο ότι μερικοί προσπαθούσαν να την κρύψουν χαμογελώντας επιτηδευμένα. Ο Σπαντιδάκης και ο Ζωιτάκης είχαν κυριολεκτικά καταρρεύσει λίγο πριν ακούσουν τις ποινές τους.
Η κυβέρνηση ενδίδει στις πιέσεις να μην εκτελεσθούν οι θανατικές καταδίκες και να μετριασθούν οι ποινές
Θα εκτελεστούν οι θανατικές καταδίκες; Από τις πρώτες κιόλας ώρες μετά την απόφαση, άρχισαν να δημιουργούνται αμφιβολίες. Γιατί έγκυρες δημοσιογραφικές πληροφορίες αναφέρουν ότι η κυβέρνηση θα κινήσει τη σχετική δικονομική διαδικασία, για να μη γίνουν οι εκτελέσεις των τριών συνωμοτών και προδοτών.
Συγκεκριμένα:
– Λίγο μετά την απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου, εκδόθηκε κυβερνητική ανακοίνωση, στην οποία αναφέρεται ότι τη Δευτέρα το πρωί θα συγκληθεί έκτακτα Υπουργικό Συμβούλιο, που θα εξετάσει «όλα τα ανακύπτοντα μετά την έκδοσιν της αποφάσεως θέματα».
Η κυβερνητική ανακοίνωση αναφέρει:
«Εις την δημοκρατίαν η δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητος και συνταγματικώς κατοχυρωμένη λειτουργία. Εις το κράτος δικαίου όμως, το έργον της δικαιοσύνης συμπληρώνεται από την τελικήν διαδικασίαν, συνταγματικώς επίσης κατοχυρωμένη η οποία επιτρέπει τον μετριασμόν των ποινών.
Εις την τελική αυτήν φάσιν, πρέπει να πρυτανεύει υψηλόν αίσθημα πολιτικής ευθύνης. (…)»
– Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, η κυβέρνηση θα εισηγηθεί στο Συμβούλιο Χαρίτων τη μη εκτέλεση των ποινών του θανάτου και παράλληλα θα επιδιώξει το μετριασμό των ποινών. Αυτός είναι και ο λόγος, κατά τις ίδιες πληροφορίες, για την αυριανή έκτακτη σύγκληση του Υπουργικού Συμβουλίου».
Πηγή: 902.gr, rizospastis.gr
Ο Κων/νος Τσάτσος ήταν ο λογογράφος του Καραμανλή.
Και το κείμενο της κυβερνητικής ανακοίνωσης τότε, είναι σαφής η γραφή του Κων/νου Τσάτσου, του θεωρούμενου Αθηνοκεντρικά χρόνια υψιπετή και επαρ οντολόγο μύστη του μίγματος της δικαιοσύνης της πολιτικής και της κοινωνιολογικής ανάλυσης.
Η παραπάνω κυβερνητική ανακοίνωση κραυγάζει τότε οντολογία συνταγματική ( το πλήρες της ανεξαρτησίας των εξουσιών , σαν και η θεσμικότητα των συνταγματικών εξουσιών είναι αναμφισβήτητσ εκτός της διαλεκτικής σχέσης κοινωνίας και θεσμικής οργσνωσης) και αυτό με βάσει την κυβερνητική τότε ανακοίνωση οδηγεί στο να πρυτανεύσει υψηλόν αίσθημα πολιτικής ευθύνης.Δηλαδή κσι η πολιτική ευθύνη ( και η υψηλή μάλιστα) αφού πρώτα κυρωθεί μέσω της αποδοχή τγς θεσμικής πρωτοκαθεδρίας ( της διακρίσεως των εξουσιών συνταγματικά εν λόγω) κατόπιν θα μπει στον κόπο της διαλεκτικής σχέσης με την κοινωνία μέσω της εξουσίας -εν προκειμένω του κράτους-.
Εξηγείται γιατί οι αποφάσεις της ανεξάρτητης
δικαιοσύνης είναι συνταγματικά κατωχυρωμένες όπου βολεύει την κρατική-κυβερνητική-εκάστοτε εξουσία και πότε επιδέχονται τροποποιήσεις απ την κρατική εξουσία, σφ όσον δεν εξυπηρετούν εκάστοτσ τις κυβερνήσεις.
Ντάκε κουάλε η κυβερνητική τότε ανακοίνωση, με την μανιέρα της χρόνιας Καραμανλικής από το 1955 πρακτικής της άφεσης αμαρτιών, για την κοινωνική αναπτυξιακή υπέρβαση, που όμως οδήγησε στο πολιτικλο τοπίο στην γενίκευση της ατιμωρησίσς ( εδω χρωστάει την υπαρξή του το πραξικόπημα του 1967) και ότι ώς Εθνική και κρατική και κοινωνική τραγωδία, κατέλεικε η δικτατορία.
Η γενικευμένη Καραμανλική αμνηστία ή χάρη του 1956 για τα της αεροπορίας ( βασανιστήρια και δίκες αεροπόρων) περιελάμβανε και τους κατήγορους και τους κατηγορούμενους.Μόνο που οι κατήγοροι ( το κύκλωμα της ηγεσίας της αεροπορίας εφοδίαζε -υπέρ της κονόμας- την αεροπορία με σάπια και ελλατωματικά ανταλλακτικά) κατά το πόρισμα της ίδιας της πολεμικής αεροπορίας. Και οι κατήγοροι πτέραρχοι ( Κελα’ι’δής κλπ )και και ο μετέπειτα αρχιπραξικοπηματίας Σκαρμαλιωράκης νεαρός αεροπόρος βασάνιζε τους κατηγορούμενους.
Τα ίδια με άφεση αμαρτιών το 1958 με τον εγκληματία πολέμου Μάξ Μέρτεν ,σφαγέα των Ελλήνων Εβραίων καιοχι μόνο της Θεσσαλονίκης. Συνελήφθη στην Ελλάδα και με και με νόμο κατά παράβαση της δικαιοσύνης, τον απελευθέρωσαν για την Γερμανία.
Το όλο Καραμανλικό καλαμπούρι των αμνηστιών και ατιμωρησίας , έχει και την σγγγραφική του κατά Καραμανλή συνσχεια , με την ασφάλεια του βιωμένου χρόνου. Μια και στα αρχεία Καραμανλή , αναφέρονται πλείστα ονόματα παραγόντων της χώρας των μεταπολεμικών χρόνων ώς μόνιμοι και διαρκείς συνομώτες.Αλλά μόνο στα κροσωκικά του αρχεία μετά από χρόνια αναφορά. Επί του πρακτέου κάθε φορά ίσχυε η απόφαση Καραμανλή ώς πολιτικού ενεργού για την ατιμωρησία και το δεν βαριέσε αδελφέ.
Και όταν τκ 1963 οι οργανωμένοι πλέον και ανσθαρημένοι απ την Καραμανλική ατιμωρησία συνομώτες κσι παρακσατικοί τον εκπαραθύρωσαν ουσιαστικά από πρωθυπουργό , φοβούμενος καξ για την ίδια του την ζωή ( είχαν σκοτώσει και τον Λαμπράκη επί πρωθυπουργίας του λίγο πρίν) την κοπάνησε νύχτα με άλλο όνομα γθα το εξωτερικό.
Αυτό ήταν το σκηνικό της ευθύνης και ώς άνθρωπος( προσωπική ευθύνη) και ώς πρωθυπουργός ( πολιτική ευθύνη).
Και έβαζε τον ανεπαρκή γραφοκαλαμαρά Κωνσταντίνο Τσάτσο να του γράφει μεγαλοστομίες και κουβέντες και λόγια του κοπανιστού αέρα. Αλλά και για τούτο έβαζε τον Τσάτσο. Ως ανεπαρκή αφού λόγια του αέρα και της πλάκας ήθελε να του γράψει.
Το 1958 εκλογές πάλι και με την τότε ΕΔΑ στο 24-25% αντιπολίτευση, απ το παλάτι εκπονήθηκε το σχέδιο αντιμετώπισης της ΕΔΑ και περιορισμού της κοινωνικά και εκλογικά. Και εφ όσον το παλάτι ( ώς πυρήνας του παρακρατισμού ) δεν είχε μηχανισμό αυτός ανατέθηκε στην κυβέρνηση Καραμανλή . Που δημιούργησε τον μηχανισμό υπό τον στρατιωτικό Γωγούση και που μέσα στον μηχανισμό μπήκαν όλα τα καλά παρακρατικά παιδιά ώς τότε και μετά. Τα αποτελέσματα δράσης του μηχανισμού φάνηκαν στην τριετία το 1961 ( εκλογική βία στην επαρχία και νοθεία στην Αθήνα ) μαζί με το αποτέλεσμα των 3 πρώτων ετών του επίσημου αναπτυξιακού κρατικού προγράμματος 1958-1963.
Η βία και νοθεία στος εκλογές του 1961, ήταν η άλλη όψη της διαπίστωσης το 1962 από τον επίσημο ΟΗΕ »για το προβληματικό αστυφιλικά αντιπαραγωγικό πρόγραμμα, που θα συντηρεί με την υψηλή ανεργία, την ερήμωση της επαρχίας και που δρομολογεί μακροχρονιότερα προγραμματικά συνθήκες υπανάπτυξης και χρεωκοπίας».
Τα αποτελέσματα της όλης παρακρατικής αυταρχικής επίσημα με κυβερνητική βούλα δράσης για την αντιμετώπιση δήθεν της ΕΔΑ , τα αποτελέσματα φάνηκαν τα επόμενα χρόνια 1963-1965 με τα όσα πυκνά έγιναν, ώς προσπάθεια κατίσχυσης των παρακρατικών έναντι των κοινωνικών απαιτήσεων και διεκδικήσεων. Οι οποίες κοινωνικές διεκδικήσεις δεν μπορούσαν να χειραγωγηθούν μέσω ούτε εκλογικών συστημάτων ( αλλά 1956), ούτε με άλλες επί μέρους πρόσθετες παρακρατικές επιτροπές μεμονωμένα. Και για τούτο οδηγήθηκε η χώρα στην ολιστικό αυταρχισμό του στρατιωτικού καθεστώτος.
Το 1962 η αρμοδία για την οικονοΜική και κοινωνική εξέλιξη επιτροπή του ΟΗΕ , ειδοποίησε επίσημα την κυβέρνηση για το προβληματικό καθεστώς που εγκαινιάζει το δήθεν αναπτυξιακό πρόγραμμα 1958-1962, με την αποδυνάμωση παραγωγικά της περιφέρειας, υπέρ της φθίνουσας απόδοσης παραγωγικά και τελικά αντιπαραγωγικής στον χρόνο αστυφιλίας, και των οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων και συνεπειών που θα παραχθούν και στον μικρό και μέσο και μακρό χρόνο.
Και τότε εις αντίδοτο των επίσημων σοβαρών εκτιμήσεων του ΟΗΕ, εκπονήθηκε απ τους κυβερνώντες και παρακρατικούς η άποψη του παράδεισου των θυρωριών ( στα υπόγεια των αστυφιλικών πολυκατοικιών ) που δήθεν δρομολογούσαν θέσεις εργασίας και ευημερία .. και που αν χάλαγε το ασανσέρ ο θυρωρός ανέβαζε τους ενοίκους στην πλάτη ( σαν γά’ι’δαρος φορτωμένος) απ τα σκαλιά. Το όλο σύμπτωμα αυτό του θυρωρού- γα’ι’δάρου, δεν διέλαθε της γνώσης των εμπειρογνωμόνων του ΟΗΕ και της παγκόσμιας τράπεζας αναπτύξεως, οι οποίοι διατύπωσαν τον προβληματισμό επίσημα, γιατί άνθρωποι κουβαλούν καθ ύψος ανθρώπους δίκην γα’ι’δάρων , και μεταφορικά ζώα δεν μεταφέρουν στην Ελληνική περιφέρειας την αγροτική παραγωγή πρός εκμετάλευση, αυτοκατανάλωση και εξαγωγική προώθηση?? ( Αυτό το συμβάν είναι πραγματικό και έλαβε χώρα σε επιτροπές συνεργασίας της Ελληνικής τότε κυβερνήσεως με τους εμπειρογνόμωνες των αναπτυξιακών θεσμών του ΟΗΕ. Και ήταβν αμερικανός εμπειρογνόμων που διετύπωσε αυτό τον προβληματισμό).
Απάντηση δεν έλαβε ο Αμερικανός εμπειρογνώμων απ την Ελληνική ομήγυρι επίσημα , αλλά απλά αναφέρθηκε η δικαιολογία της έλλειψης κεφαλαίων για την δρομολόγηση μεσομακροχρονιότερων δομών εργασιακών θέσεων, και τις θέσεις εργασίας που δρομολογούν τα υπόγεια ή ισόγεια θυρωρία μέσα στην αστυφιλική οργάνωση.
Το ξερό κανονιστικό μάτι των ξένων εμπειρογνομώνων τότε διείδε και επαλήθευσε τον κοινωνικοοικονομικό αυταρχισμό ( των κοινωνικών ρετιρέ μέσω των ρετιρέ της πολυκατοικιακής αστυφιλικής ζωής ) πάνω στον οποίο οργανώνεται το προτεινόμενο αναπτυξιακό σύστημα της χώρας, το οποίο και χρηματοδοτούνταν, και μέσω της ελάφρυνσης για την αποπληρωμή των κρατικών τότε δανείων, και μέσα στα πλαίσια του ΟΗΕ της παγκόσμμιας τράπεζας αναπτύξεως και των οργανισμών οασα.
Το 1963 την άνοιξη η απέλπιδα προσπάθεια του πρωθυπουργού Καραμανλή για την ελάφρυνση των δόσεων ( με παράταση χρόνου αποπληρωμής ) των δανείων της χώρας έστειλε τον Παπαληγούρα σε συνάντηση με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Κέννεντυ και μεσολαβητή τον διευθυντή των Νιου Γυόρκ Τά’ι’μς δημοσιογράφο Σουλτσμπεργκερ. Ικετεύοντας ουσιαστικά την μείωση των καταβαλλομένων δόσεων ΔΑΝΕΊΩΝ απ την Ελλάδα σε δολλάρια ανά έτος, πέρα απ τις επιστολές που είχε στείλει ώς τότε και που έμεναν αναπάντητες απ τος αμερικανούς ομολογιούχους και την προεδρία των ΗΠΑ.
Αλλά »τα αμερικανάκια» με τους ξερούς υπολογισμούς ταμειακά αλλά και την διάθεση για εξάπλωση της υλικής δημοκρατίας όπως αυτοί την εννοούν βέβαια , είχαν επίγνωση των όσων αντιπαραγωγικών και αντιαναπτυξιακών ουσιαστικά ώς μεσομακροχρόνια πρόβολή τελούνταν στην Ελλάδα από το 1958, με τα δήθεν πενταετή αναπτυξιακά προγράμματα. Και ο Παπαληγούρας ( ώς βασικός υπουργός απεσταλμένος ) γύρισε πίσω άπραγος.
Και τότε βγήκε μπροστά το ενήμερο για όλα παρακράτος , αυτό που δεν μπόρεσε – και μάλλον δεν είχε διάθεση- να περιορίσει το αναπτυξιακό 1958-1963. Γιατί δεν μπορείς να μιλάς πολιτικόοικονομικά και κοινωνικά για αναπτυξιακό πρόγραμμα και ταυτόχρονα με τους κρατικούς μηχανισμούς να δημιουργείς επιτροπές αποκλεισμού και αντιμετώπισης της δύναμης και δυναμικής της αντιπολίτευσης και της κοινωνίας που στηρίζεται εξ αναλογία ψήφων πίσω απ την αντιπολίτευση, έστω και αν αυτή είναι η ΕΔΑ αριστερά το 1958. Που πίσω απ την ΕΔΑ τότε στ χρόνο της πενταετίας 1958-61 συμπωσούνταν και το νέο εκλογικό νεανικό σώμα που έμπαιναν ώς ψηφοφόροι με την νεανική δυναμική.