«Άνθρωπε σε αγάπησα» – Ποίημα του Θοδωρή Γεωργάκη

Εκείνο το λαμπρό αστέρι σαν φάνηκε στον
ανοιγμένο ουρανό το νέο μήνυμα παιάνισε στην
οικουμένη: «Άναψαν φωτιές στη ματωμένη γη της
Βηθλεέμ!» Του κόσμου οι φωνές συνάχτηκαν στο
υμνολόϊ, τόσες φωνές αλαφιασμένες ξάφνιασμα στο
νέο βασιλιά…

Άδειος θρόνος πια σε περιμένει… Χάθηκε το
βασίλειό σου στη γη των στεναγμών, στέρεψαν οι
στέρνες γλυκό νερό να ραίνουν τις καρδιές.
Περίσσιο αίμα ρέει… Χρόνια παράφορα… Ο
άνθρωπος κομμάτι λάσπη… Ας το μολογήσει όποιος
τελικά σωθεί…

Στη σκάλα της ειρήνης οι άγγελοι δεν τραγουδάνε με
δισταγμό στο σύμπαν αιωρούνται… Γρυλίσματα
πολέμου τις ρούγες απειλούν, εφιαλτικά εμβατήρια
μόνο αντηχούν… Βασίλειο δεν θα’ βρεις στις καρδιές
να βασιλέψεις ερμητικά κλειστές και συντριμμένες,
βαδίζουνε στα βήματα του αφανισμού…

Άστεγοι Ξεριζωμένοι Πένητες Ρακένδυτοι Παρίες
Πεινασμένοι της γης οι Κολασμένοι… Αρμαθιασμένοι
όλοι στο λίκνο Σου προσκυνητές, οι μάγοι με τα
δώρα όλοι ετούτοι! ο περιούσιος Λαός! Υπήκοοι στο
δικό Σου βασίλειο στη γη! Είναι η στιγμή που το
χέρι Σου απλώνεις!

Άνθρωπε ! Σε αγάπησα φωνάζεις… Θρόνος λαμπρός
Πανώριος Παντεπόπτης! Tο Δικό Μου Βασίλειο
τούτων των Ταπεινών…