Αριστοτέλης Βαλαωρίτης (Ποίημα του Θοδωρή Γιωργάκη αφιερωμένο στα διακόσια χρόνια απ΄ την γέννηση του ποιητή)
Αγιομαυρίτη τροβαδούρε
Ξύπνησέ μας τ’ ανατρίχιασμα της ορμής
δος μας πνοή για τα μεγάλα τρεξίματα του νου
το αξεπέραστο έργο σου διαχρονικά μας ταμπουρώνει
μας φανερώνει πως ζει μέσα μας κάποια ψυχή!
Τον ουρανό της φαντασίας μας σημάδεψες
και τις ψυχές μας γιόμοσες με το άχραντο
το εμπνευματωμένο σου Δεύτε Λάβετε Φως!
Μ’ αχορτασιά το ντορό σου βαδίζουμε
μελωδικά σαν μέσα μας σωκλείνουμε
την Θριαμβεύουσα Πατρίδα…
Μοίρα σοφά του μοίρανες τούτο το γλυκορότιασμα
όμοιο με τα μεγάλα σαλπίσματά του
σαν να γεννήθηκε στου Ωσανά τη Μέρα!
Ω! Καινούργιε Όμηρε και Διγενή Ακρίτα
ας γίνεις ένα διάνεμα, ένας ίσκιος
γέρνοντας επάνω μας σαν δαίμονας αγαθός
Απ’ τα επέκεινα να μας υπαγορεύεις τα καλά
και να μας κρατάς στον δρόμο της αγρύπνιας…
Και σεις αχνόγραμμα Αγιομαυρίτικα βουνά
μάρτυρες που στέκεστε στων αιώνων τον τριγυρισμό
μια λέξη παραπάνω η πένα σας ας χαράξει:
«Mας παραστέκει ο Αιώνιος Ποιητής μας
Πανάγαθη Σειρήνα!»
(ΘΟΔΩΡΗΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ. Ποίημα απ’ το υπό έκδοση βιβλίο μου με τίτλο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ. ΑΠ’ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟΕΛΛΑΔΙΣΜΟ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΑΓΩΓΗ, αφιερωμένο στα διακόσια χρόνια, (1824 – 2024), απ’ την γέννηση του ΠΟΙΗΤΗ ΜΑΣ)
