«Ρουφηξιά», ποίημα της Κωνσταντίνας Κούρτη

ΡΟΥΦΗΞΙΑ

Αγέρωχα, καρτερικά στέκει και σε κοιτάζει
ζεστός με παιχνιδιάρικες φουσκάλες στην κορφή του
-άλλες μικρές κι άλλες μεγάλες-
διάφανες, ήπιες, σταθερές στο σφαιρικό τους σχήμα
για να θυμίζουν στη ζωή την κυκλικότητά της
Ίσως για να μηνύσουνε πως κι άλλα περιμένουν
να τα δεχτείς, να τα γευτείς, να τα προϋπαντήσεις
κι αν μέγιστα αφέθηκες σε πλάνα, σε σχεδίες
τον υψηλό το στόχο σου στης λήθης το κιτάπι
μην αποθέσεις μόνιμα, μην τάχα τον αλλάξεις
γιατί γι’ αυτόν γεννήθηκες, γι’ αυτόν θε να υπάρχεις
έχει ταμπέλα της χαράς, της ανθρωπιάς, της γνώσης.

Μια ρουφηξιά είν΄ η στιγμή, η ώρα και η μέρα
τα χρόνια σου γευτήκανε καφέδες μύριους όσους
με καϊμάκι ή χωρίς, με ζάχαρη ή σκέτους
όλοι τους διαμορφώσανε το σήμερα, το τώρα,
αυτό είναι το δώρο σου, τ’ ανώτερο απ’ όλα
Μην τρόπαια επιθυμείς άλλα να σε τιμήσουν
στεφανωμένη απόλαυση είναι η διαδρομή σου.
Αν θέλεις επιμήκυνση κι εσύ να της προσφέρεις
η εμπειρία πιότερο το ξέρει, το κατέχει.

Χρόνια πολλά για τα χρόνια μας!

Κ. Κ.

26/6/25