«Χαμένα καλοκαίρια» (Στον Γεράσιμο Ανδρ. Σταματέλο)

Μέτρησα της ζωής μου τα καλοκαίρια, μεσ’ σε λιμάνια και μπάρκα του χαμού.

Μέτρησα τα χαμένα μου όνειρα στο ανέβα της άγκυρας στα σκοτεινά νερά του Vancouver, Αύγουστο μήνα με τρεμάμενα χείλη και με χίλιους δυο συλλογισμούς στο δισάκι μου.

Μέτρησα την αγάπη μας και τα χαμένα μου καλοκαίρια στης ήβης σου την έκσταση λίγο πριν χαθούμε στο Santiago μ’ ένα σβησμένο τσιγάρο στο χέρι και ένα κομμάτι Ελλάδα κρεμασμένο στους ώμους μας εσύ την Σαμοθράκη κι εγώ τη Μονεμβάσια.

Κι όταν λύγισα στα στενά του Μαγγελάνου, (πριν συλλογιστώ τη μάνα που με γέννησε) σ’ εσενα μονάχα ήρτ’ ο νους μου και στάθηκα όρθιος.

Σ’ εσένα και στα όνειρα που φυλάξαμε με φρεσκο-βρεγμένη άμμο στην Αλόννησο μήνα θεριστή στ’ ακρόβραχα κάτω απ’ το φεγγαρόφωτο με σώματα ιδρωμένα από τις σπιθαμή προς σπιθαμή αναζητήσεις μας οριοθετώντας το χθες και της ζωής τ’ αλφαβητάρι στους ανασασμούς και στην παλινδρόμηση των οριζόντων μας μέχρι να ξημερώσει.

Μέτρησα τη ζωή και την αγάπη μου σε ότι ζήσαμε μαζί σε καλοκαίρια και σε χαστούκια που με κέρασ’ η ζωή σε ανερμήνευτες ώρες της μοναξιάς μου μπρος στου ασύρματου το βουητό εξακόσια τόσα μίλια απ” το Ορμούζ ενώ κροτάλιζαν γύρω μου οι ώρες σαν πολυβόλο μεσ’ την αρμύρα, τις χαμένες προσδοκίες και στην εγκατάλειψη.

Θυμάμαι την πίκρα για το γράμμα που σου ’στειλα απ’ τον Παναμά για το κομμένο παγόβουνο στη Γροιλανδία που πέρασε ξυστά απ’ την πρύμη μας.

Μέτρησα στου κορμιού σου την αντηλιά αγάπη μου τα χαμένα μου καλοκαίρια κι αποκοιμήθηκα στον βυθό της απεραντοσύνης σου. Μα, σαν ξύπνησα, έκλαψα πολύ, για ότι πίσω, ναι δεν θα γυρίσει πια.

Κώστας Γ. Σταματέλος