Στα πέριξ του οικισμού της Νικιάνας…

Το ότι ο οικισμός της Νικιάνας, χτισμένος στα πόδια του Δάσους των Σκάρων, είναι πνιγμένος στο πράσινο, όπως εξάλλου και οι περισσότερες περιοχές του νησιού της Λευκάδας, είναι γνωστό στους περισσοτέρους. Το πράσινο αυτό αρχίζει από ψηλά και ακουμπά, όπου η οικιστική ανάπτυξη το επιτρέπει, τη θάλασσα. Κάλλιστα λοιπόν μπορεί να πει κάποιος ότι η Νικιάνα συνδυάζει βουνό και θάλασσα, όπως ακούμε πολλές φορές να γίνεται λόγος, για διάφορους τουριστικούς προορισμούς.

Το ότι η Νικιάνα διαθέτει ακόμη και σήμερα παρθένες σχετικά περιοχές, που έχουν περάσει ίσως πολλές δεκαετίες από τότε που πατήθηκαν από ανθρώπου πόδι, είναι λίγο πολύ άγνωστο στους περισσοτέρους. Ένα τέτοιο μέρος με κρυμμένες ομορφιές, λαξευμένους και γυαλιστερούς από την ορμή των νερών βράχους, λιμνούλες και καταρράκτες που τους κοιτάς με δέος, υψηλές όχθες με πλούσια χλωρίδα, είναι το Λαγκάδι της Βρωμερ(ης)λύμπας – κάπως λέγεται, μας διαφεύγει τώρα το όνομα, μάλλον Κακό Λαγκάδι.

Διασχίσαμε χθες ένα μέρος του, φοβηθήκαμε μήπως δεν μας πάρει η ώρα και επιτρέψαμε, κάποια άλλη φορά θα ξαναπάμε, δεν ξέρουμε αν είναι κάπως βατό μέχρι πάνω τους Σκάρους, απ΄ όπου και πηγάζει.