«Και επί γης ειρήνη!» (Ποίημα του Θοδωρή Γεωργάκη)
Ένα επίκαιρο ποίημα του Θοδωρή Γεωργάκη απ΄ την Ποιητική του Τριλογία με τίτλο: «TAΥΡΟΚΑΘΑΨΙΑ» (Εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ, Αθήνα 2017)
ΚΑΙ ΕΠΙ ΓΗΣ ΕΙΡΗΝΗ!
Άναρχε θεέ, δός μου των θρόνων σου
την πάρεδρο σοφία, πλατιά η αγκαλιά, θα τη
χωρέσει, καβάλα στον φτερωτό πήγασο στην
ανατολή την πάει!
Αυτή ισομερώς στον κόσμο τη μοιράζει! Δεν την
σκορπά ανέξοδα σ΄ όλη την οικουμένη, ικανή, οι
ακτίνες της σε σκονισμένες κάμαρες να μπούνε,
απ’ τη θολή λάστρα του παράθυρου περνάνε, την
πλουμιστή κολιτρίνα θα μεριάσουν κι έπειτα
στην απεραντοσύνη!
Το φως της να περάσει από δρυμούς, ρουμάνια
και λαγκάδια, στα μονοπάτια της ειρήνης, το
ντορό της νάβρει, σε κατακόμβες ισχυρών που
είν΄ αμπαρωμένη…
Τον μίτο στα χέρια της να πάρει στο τέρας του
πολέμου να γνέψει… Η Αριάδνη ξαναζεί, η
αιώνια θαυματουργή κλωστή της σ΄ άπαρτα
κάστρα οδηγεί, πάνω από τις φάμπρικες των νέων
τρομολάγνων, που ευτελίζουν την ζωή,
μέσα σε αλαβάστρινα με μάρμαρα καράρα!
Σ΄ αυτά που καθρεφτίζονται φτηνές οι
υπολήψεις και φαρισαίοι άνομοι τρόπο ζωής την
έπαρση κεντάνε, με το φτιασίδι της χαράς, του
ξύλινου χαμόγελου και της απάτης της φαιάς
τις … έντιμες προθέσεις…
Άναρχε θεέ! Στις προσευχές μας θέλεις να
νικέσαι! Η πανσοφία σου δε θα αρκέσει μόνο…
Οι Νάρδοι και οι ύσσωποι κάνε για να
φυτρώσουνε σαν άπλες της ειρήνης.
Δεν έμεινε αναβολή, για μέρες και για ώρες…
***********************
Αδαπάνητε ήλιε, εσύ που την ανάγκη να
δανεισθείς δε νοιώθεις, δυο ακριβές αχτίδες
δάνεισέ μου…
Λαμπάδες τις ανάβω, στα σπίτια της ανέχειας
να πάω. Εκεί που η μούχλα κι οι λυγμοί βασίλειο
κρατάνε, που δεν μπορούν να ονειρεύονται
ακόμη, και το μικρό παιδί, στο φόρεμα της μάνας
γατζωμένο, με την ζωή κοντράρεται να μην το
προσπεράσει…
Κράτα με γερά αγκομαχά… Με ικεσία η κραυγή
σε πέτρινες καρδιές ριγμένη, ο βούρκος και το
όνειρο σε λάσπη τυλιγμένα, στο μαύρο
ξεροκόμματο της μοίρας μου τ΄αλείφω, να το
μασήσω δεν μπορώ, η δράκαινα της μίζερης
ζωής στα όρνια το μοιράζει…
Στέρεψαν τα δάκρυα στα παιδικά μου μάτια, τ΄
οστέινο χαμόγελο του κύρη ν΄ αντικρίζω. Δεν
τούμεινε ρανίδα σωτηρίας… Ικέτης… Στον
ουρανό τα χέρια… Το μάνα των δυνατών να
αναμένει…
Αυτών, που πλάνα την ισότητα, σε άνομα
γραφεία παζαρεύουν, σε πρόστυχη ατμόσφαιρα
κράμα οραμάτων και θαμάτων τάχα, χωρίς ποτέ
να νοιώσουν το σφυγμό της λασπουριάς…
Αδαπάνητε ήλιε, μια αχτίδα σου να δαπανήσεις
μόνο… Νερό πολύ εκίνησε στου χρόνου το
ρυάκι. Έφηβος το μειράκιον, εκεί, στην ίδια την
αυλόπορτα, με τ’ άδειο φόρεμα αγκαλιά, πάντα
σε περιμένει…
Μια αχτίδα σου ελπίδας μόνο…
