«Αντίλαλοι απ΄ τους Σκάρους»: Το πρώτο φύλλο (Δεκ. 1978) | Λευκαδίτικα Νέα - Lefkada News
Published On: Τε, Ιουλ 28th, 2021

«Αντίλαλοι απ΄ τους Σκάρους»: Το πρώτο φύλλο (Δεκ. 1978)

palio_tilefono

Όσο παράξενο και αν ακούγεται σήμερα το πρωτοσέλιδο του πρώτου φύλλου της εφημερίδας «Αντίλαλοι απ΄ τους Σκάρους» (Εφημερίς των Αλεξανδριτών Λευκάδος) που εκδόθηκε πριν 43 χρόνια, το Δεκέμβρη του 1978, ήταν αφιερωμένο στο πρόβλημα με τα «αυτόματα τηλέφωνα στη Νικιάνα». Σημειώνεται ότι μετά από μια περίοδο που η εφημερίδα είχε διακόψει την κυκλοφορία της επανεκδίδεται πάλι σήμερα παρ΄ όλες τις δυσκολίες σε τριμηνιαία βάση.

Την εποχή εκείνη ήταν πράγματι υπαρκτό και οξυμένο το πρόβλημα καθώς υπήρχε στη Νικιάνα μόνο ένα τηλέφωνο για την εξυπηρέτηση τόσο των μόνιμων κατοίκων όσο και των επισκεπτών του καλοκαιριού, μια κατάσταση που την είχα ζήσει προσωπικά κατά την διάρκεια των καλοκαιρινών μου διακοπών, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται ουρές έξω από το μαγαζί του Καρανίκα (Νίκου Σούνδια) που βρισκόταν το τηλέφωνο, ενώ δεν εξέλειπαν καμιά φορά και οι καυγάδες για τη σειρά προτεραιότητας.

Έγραφε, λοιπόν, η εφημερίδα στην στήλη «Τα προβλήματα του χωριού μας»:

«Εδώ και τρία σχεδόν χρόνια η Κοινότητα και ο Σύλλογος με περισσότερες από δέκα αναφορές και πολλές προσωπικές επαφές προς κάθε κατεύθυνση, αγωνίζονται για την τοποθέτηση αυτομάτων τηλεφωνικών συνδέσεων στη Νικιάνα.

Δυστυχώς όμως, και παρά το γεγονός ότι εκκρεμούν στον ΟΤΕ περισσότερες από 60 αιτήσεις, καμιά μέχρι σήμερα ανταπόκριση δεν πήραμε απ΄ τους αρμόδιους για την ικανοποίηση του μεγάλου και δίκαιου τούτου αιτήματος. Για την ιστορία αναφέρουμε ότι περιμετρικά τα αυτόματα τηλέφωνα φτάνουν από την πόλη μέχρι τη Λυγιά, αφήνουν έξω τη Νικιάνα και συνεχίζουν από το Περιγιάλι προς τα πίσω.

Δεν θα μπορούσε άραγε να μην υπάρχει αυτή η διάκριση; Και αν υποθέσουμε πως τούτο ήταν παράλειψη, δεν θα μπορούσε να αρθεί αυτή η αδικία; Στη Νικιάνα σήμερα κατοικούν μόνιμα τετρακόσιοι άνθρωποι και το καλοκαίρι λόγω του τουριστικού ενδιαφέροντος που παρουσιάζει η περιοχή, ο πληθυσμός υπερτριπλασιάζεται.

Ένα μόνο αυτόματο τηλέφωνο υπάρχει να εξυπηρετήσει όλο αυτόν τον κόσμο. Και οι άνθρωποι περιμένουν στην ουρά για ώρα πολλή να πάρουν σειρά και να τηλεφωνήσουν. Μόνο χαρτάκια με αριθμούς προτεραιότητας δεν έχει ακόμα καθιερώσει ο τηλεφωνητής. Μα όπου νάναι κι αυτό θα γίνει, για να μη τσακώνονται οι άνθρωποι για το ποιος έχει σειρά.

Ενδεικτικό είναι ένα περιστατικό που συνέβη το περασμένο καλοκαίρι. Σταμάτησε κάποιο διερχόμενο τουριστικό πούλμαν μπροστά στο τηλεφωνείο κι ένας ξένος κατέβηκε να κάνει κάποιο επείγον τηλεφώνημα.

– Στη σειρά σας κύριε, του φώναξε κάποιος, πίσω απ΄ τον κόσμο. Ο «κύριος» όμως ήταν πίσω από καμιά εικοσαριά κυρίες και κυρίους και ο ξένος παρακάλεσε πως επείγονταν να τηλεφωνήσει αμέσως.

– Να τον αφήσουμε, είπαν οι μισοί, όχι είπαν οι άλλοι, έγινε μεγάλος καυγάς και ο ξένος έφυγε χωρίς να εξυπηρετηθεί. Κάποιος που ήταν στο δρόμο είδε τους επιβάτες του πούλμαν να σταυροκοπιούνται.

Ας σταυροκοπηθούμε κι μεις, αν χρειαστεί ας κάνουμε και καμιά λιτανεία, μήπως ο Θεός κάνει και συγκινηθούν οι αρμόδιοι και μας βάλουν τηλέφωνα για να μπορούμε ερχόμαστε σ΄ επαφή με τον άλλο κόσμο. Και μέχρι τότε αναμείνατε στο ακουστικό σας!»

Στην πρώτη επίσης σελίδα δημοσιεύονταν σημείωμα της Συντακτικής Επιτροπής για την ίδρυση του Συλλόγου που είχε γίνει δυόμιση χρόνια νωρίτερα, όπου μεταξύ άλλων αναφέρει: «… Η απόφαση για την ίδρυση θέλησε να καλύψει κι άλλες βασικές ανάγκες, όπως η αλληλοβοήθεια και αλληλεγγύη μεταξύ των μελών (σ.σ. είχε ανοιχτεί για το σκοπό αυτό στην τράπεζα ειδικός λογαριασμός), η ενίσχυση των κατοίκων του χωριού με όλα τα μέσα και ειδικά με τη δημιουργία κοινωφελών έργων καθώς και η υποστήριξη της προσπάθειας που κάνει η κοινότητα για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της γενέτειράς μας. Της δώσαμε το όνομα «Ένωση των εν Αττική Αλεξανδριτών «οι Σκάροι»», γιατί όπως το ομώνυμο βουνό αγκαλιάζει στους πρόποδές τους τρεις συνοικισμούς του χωριού μας, έχει φιλοδοξία να αγκαλιάσει όλους τους συντοπίτες μας που κατοικούν στην Αττική και ακόμα σ΄ ολόκληρο τον κόσμο…».

Πρόεδρος του συλλόγου την εποχή εκείνη ήταν ο αείμνηστος Διονύσιος Δουβίτσας (Πριονάς), ενώ στην κοινότητα Αλεξάνδρου πρόεδρος είχε εκλεγεί δύο μήνες νωρίτερα, τον Οκτώβρη του 1978, ο Στάθης Μανωλίτσης του Νικολή. Στο κοινοτικό συμβούλιο ήταν ακόμη οι Κωστάγγελος Δουβίτσας, Δήμος Κολυβάς (Κολονέλος), Θεμιστοκλής Δουβίτσας και Βελλησάρης Μανωλίτσης (Τζαβούλιας).

Πάμε να θυμηθούμε λίγο τη χρονιά εκείνη, το 1978, μέσα από την στήλη «Κοινωνικά» της εφημερίδας: Είχαν γεννήσει κορίτσια, τον Αύγουστο στη Λευκάδα, η Κούλα του Επαμεινώνδα Σέρβου και η γυναίκα του Σπύρου Βρεττού (Μπαρούτα), τον Οχτώβρη στην Πρέβεζα, η Ντίνα του Σπύρου Σέρβου αγόρι και κορίτσι στη Λευκάδα η Βασιλική του Μήτσου Μανωλίτση του Νικολή. Την ίδια χρονιά, τον Αύγουστο, είχε γίνει στη Νικιάνα ο γάμος του Σπύρου Βλάχου (Μπαρδάκα) και της Γεωργίας Σέρβου του Λαμπράκη και στη Λευκάδα ο γάμος του Κώστα Δαμιανή και της Βασιλικής Χαλικιά. Επίσης, τον ίδιο χρόνο βαφτίστηκαν στη Νικιάνα ο Σπύρος Μανωλίτσης (γιος του Θεοδόση Μανωλίτση – Καραπιπέρη) και η Ακριβούλα Σούνδια (κόρη του Γιώργου Σούνδια – Ματσούκα), ενώ είχαν αποδημήσει εις Κύριον οι Σπύρος Βρεττός (Ραβδίας), Αντρέας Δουβίτσας του Δανιήλ, Τάκης Σέρβος του Αντρέα και Κίμος Σούνδιας (Μέτορας).



Αφήστε το σχόλιό σας

XHTML: You can use these html tags: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>

            









Copy Protected by Chetan's WP-Copyprotect.