Μια κλασική εικόνα παλιά στα χωριά της Λευκάδας αυτή την εποχή

Μία γνώριμη εικόνα παλιά στα χωριά της Λευκάδας αυτή την εποχή. Το τέκιασμα του σανού θυμάμαι να γίνεται σε ένα ξύλινο κασόνι που το γέμιζαν μέχρι πάνω και το πατούσαν στη συνέχεια με τα πόδια για να χωρέσει όσο γίνεται περισσότερο. Έτσι γινόταν κι όταν ακόμη ήρθαν στα μέρη μας οι χορτοδετικές μηχανές (τεκιάστρες) γιατί στα πέτσουρα της ορεινής Λευκάδας δεν μπορούσαν να πάνε ή και αν ακόμη υπήρχε αυτή η δυνατότητα δεν σύμφερε.

Όπως γράφει ο Θοδωρής Γεωργάκης τέκι ονόμαζαν έναν συμπαγή όγκο αποξηραμένου χόρτου, του σανού, σε σχήμα παραλληλόγραμμο, το οποίο δημιουργούνταν ως εξής: Tον Μάη μήνα, έκοβαν τα μεγάλα χορτάρια των χωραφιών, ή το σπαρμένο αγριοκόκι, ο σημερινός βίκος του εμπορίου. Το κόψιμο γίνονταν με την κοσά, λέξη που προέρχεται από το ρήμα κοσεύω, τρέχω, ένα κοφτερό εργαλείο, περίπου, σαν γιαταγάνι, το οποίο στερεώνονταν στην άκρη μακριού και λεπτού ξύλου, που χρησίμευε σαν λαβή χειρισμού. Άπλωναν το κομμένο χορτάρι στον ήλιο, για να ξεραθεί καλά και ακολούθως το μάζευαν σε σωρούς και άρχιζαν το τέκιασμα. Η λέξη προέρχεται απ’ την τούρκικη τέγκ, που σημαίνει συμπιέζω.

Χρησιμοποιούσαν το τέκι, γι’ αυτό ονομάσθηκε τέκιασμα, ένα ξύλινο παραλληλόγραμμο κουτί με ανοιχτή την βάση και το πάνω μέρος, στο οποίο έστρωναν, στο σχήμα του τεκιού, σύρμα σε δύο σειρές, έριχναν μέσα το ξερό χόρτο, το οποίο πατούσαν, ώστε να αποκτήσει συμπαγή μορφή, όταν, δε, γέμιζε με πεπιεσμένο χόρτο μέχρι πάνω, τότε το έδεναν με τα σύρματα, το έσπρωχναν απ’ την αντίθετη πλευρά και έβγαιναν τα τέκια του σανού, τα οποία, ανά δύο φορτωμένα στα άλογα, τα μετέφεραν και τα τοποθετούσαν στο αχούρι, προκειμένου να χρησιμεύσουν για τροφή των ζώων τον χειμώνα.

(Η φωτογραφία δημοσιεύτηκε στην ιδιωτική ομάδα «Ορεινός Βάλτος Ιστορία» και ως πηγή για τη φωτογραφία αναφέρεται το διαδίκτυο).