«Αυταπαγγέλτως», ποίημα της Κωνσταντίνας Κούρτη

ΑΥΤΑΠΑΓΓΕΛΤΩΣ

Έτσι ανεπαισθήτως η πρώτη φορά αθωώθηκε
ξέσπασμα χλωμής οξυθυμίας ήταν, πάει πέρασε
άλλωστε αυτή η γοητεία της αντρικής ορμής
σε κυριεύει, σε παθιάζει, σου εγείρει ο,τι απωθημένο
και απαγορευμένο κλείδωσες καλά να μην υπάρχει….

Κι έρχεται η δεύτερη…η τρίτη…η επόμενη…η μεθεπόμενη…η ούτω καθεξής
κι εσύ εκκρεμές σε αιώρα συναισθημάτων εγκλωβισμένων
πίσω απ’ τα κάγκελα του δήμιου φόβου του παιδικής σου φυλακής,
των τυλιγμένων τραυμάτων στην λαδόκολλα της ταχυφάγου εγγραφής τους
για να πιστέψεις πως κάπου φταις, κάπου το προκάλεσες, τι φυσικότης!
Και τι σπουδαία προσαρμογή στην νέα αντοχή την διαρκώς πλειοδοτούμενη …
Κι αυτή η γενναία αδιαφορία της διπλανής πόρτας για την δωρεάν θέαση του γεμάτου δράση έργου
πώς να σπάσει τους κρίκους της σφιχτοδεμένης αλυσίδας στο λαιμό ;

Κι όμως ψέμα πως δεν γίνονται θαύματα, μόλις διετελέστη αυτό στην απόφαση να πας….
να ομολογήσεις, ν’ αποδείξεις, να φανερώσεις, να καταγγείλεις, ν’ αξιοπρεπεθείς…

Άτυχη…ύπαρξη στο διάβα ανίδεης εξουσίας που το μοτίβο αναλγησίας πρώτη εδίδαξε
σε ισχνή καρέκλα χρέους, ευθύνης, συνείδησης, ήθους, προτύπου
Άγνωστοι αι βουλαί των υπευθύνων…
άλλο ένα θύμα στο βιβλίο Γκίνες της δομικής απαξίας και ανυπαρξίας

Όχι άλλη απραξία στο διογκώμενο καθεστώς της γυναικοκτονίας

Κωνστ. Κούρτη

6/12/24