Δύο επιστολές για την οικονομική στήριξη της Φιλαρμονικής Εταιρείας Λευκάδας και τον εορτασμό της εκατονταετηρίδας της το 1951

Η σφραγίδα της Κεντρικής Επιτροπής της Εκατονταετηρίδος Φιλαρμονικής Λευκάδος

Η Φιλαρμονική Εταιρία Λευκάδος με έτος ίδρυσης το 1850 είναι το αρχαιότερο σωματείο του νησιού μας. Όλα αυτά τα χρόνια είχε μία εντυπωσιακή πορεία, αλλά όπως συχνά συμβαίνει με όλα τα ιστορικά σωματεία δεν έλειψαν τα σκαμπανεβάσματα και οι δυσκολίες. Το 1950, ένα μόλις χρόνο μετά την επίσημη λήξη του εμφυλίου πολέμου, ενώ κάποιος θα περίμενε να εορταστούν με μεγαλοπρέπεια τα 100 χρόνια από την ίδρυσή της, αυτό μάλλον δεν κατέστη δυνατόν.

Η εκατονταετηρίδα θα γιορταστεί ένα χρόνο αργότερα το καλοκαίρι του 1951. Για το σκοπό αυτό είχε δημιουργηθεί η Κεντρική Επιτροπή της Εκατονταετηρίδος Φιλαρμονικής Λευκάδος. Η σφραγίδα της Επιτροπής είχε στο μέσο της μία αρχαία λύρα και σε δύο ομόκεντρους κύκλους γύρω τις λέξεις «ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΚΑΤΟΕΝΤΑΕΤΗΡΙΔΟΣ ΦΙΛΑΡΜΟΝΙΚΗΣ ΛΕΥΚΑΔΟΣ». Πρόεδρος της Επιτροπής ήταν ο Σπ. Φίλιππας και Γραμματέας ο Δημήτριος Σκιαδάς.

Στις 12 Μαΐου 1951 η Επιτροπή με επιστολή της προς το Δήμο Λευκαδίων, τις Κοινότητες και τα Σχολεία του νησιού, τα λευκαδίτικα Σωματεία και Ιδρύματα καθώς και τις απανταχού Ενώσεις των Λευκαδίων, απευθύνει έκκληση για την οικονομική της στήριξη ώστε να αναδιοργανωθεί ο εξοπλισμό της και να μπορέσει να γιορτάσει μέσα στο καλοκαίρι την εκατονταετηρίδα της.

Συγκεκριμένα, στην επιστολή της αναφέρει:

«Εν συνεχεία προς γενικάς και ειδικάς εκκλήσεις μας, ερχόμεθα να Σας γνωρίσωμεν ότι επέστη ο καιρός όπως εκδηλώσητε δια μιας δωρεάς Σας το ενδιαφέρον Σας δια την αναδιοργάνωσιν (στολαί, μουσικά όργανα κλπ.) και τον εντός του προσεχούς θέρους αντάξιον επρτασμόν της εκατονταετηρίδος της εν έτει 1850 ιδρυθείσης ενδόξης Φιλαρμονικής μας.

Ταμίας της Επιτροπής μας, είναι ο συμπολίτης Διευθυντής του ενταύθα Υποκαταστήματος Τραπέζης Αθηνών κ. Αθανάσιος Γαρύφαλος.

Επί τη ευκαιρία ταύτη και όπως αποκτήσητε σαφεστέραν γνώσιν περί της ευρύτητος την οποίαν προσέλαβεν η προσπάθειά μας, πέμπομεν προς Υμάς εσωκλείστως έκκλησιν της εν Αθήναις Επιτροπής μας, προς τους μακράν της Λευκάδος διαβιούντας αδελφούς μας. Η ιδία Επιτροπή κατώρθωσεν να συγκεντρώση σοβαράς δωρεάς εντός μικρού χρονικού διαστήματος. .

Έωμεν την πεποίθησιν ότι ενταύθα όπου υπάρχει αμεσωτέρα αντίληψις περί της αναγκαιότητος της Φιλαρμονικής μας, θα επιδειχθή ανάλογος προθυμία και γεναιότης».

Στην εν Αθήναις Επιτροπή Εορτασμού Εκατονταετηρίδος της Φιλαρμονικής Λευκάδος πρόεδρος ήταν ο Γεώργ. Νικ. Καταπόδης και Γενικός Γραμματέας ο Άγγελος Ν. Φίλιππας. Στην Επιτροπή συμμετείχαν ακόμη ακόμη οι: Δ. Σταμπόγλης «Λευκάτας», Κ. Καλκάνης βουλευτής και τ. Υπουργός, Αριστ. Βαλαωρίτης τ. Υπουργός κτλ., Απόστ. Μαχαιράς τ. Γεν. Πρόξενος, Ι. Τούμπας Υποναύαχος, Ερμιόνη Φίλιππα, Ελένη Μπούφη, Μαρία Κ. Καλκάνη, Βασίλειος Φραγκούλης Καθ. Πολυτεχνείου κτλ., Πάνος Χόρτης ιατρός, Κική Μερκάτη, Ι. Καρύδης πρόεδρος Ναυτ. Επιμελ. Πειραιώς, Τάκης Μπαρλάς δημοσιογράφος, Μάρκος Τσαρλαμπάς τ. βουλευτής, Αντώνιος Φίλιππας Δημ. υπάλ., Δημήτριος Φύσσας έμπορος.

Στην επιστολή της στις 3 Ιανουαρίου 1951, που εσωκλείει στην δική της επιστολή η τοπική Επιτροπή, η εν Αθήναις Επιτροπή, μεταξύ άλλων, αναφέρει:

«… Ολόκληρος αιών επέρασεν από της ιδρύσεώς της το 1850 – δεκαπέντε χρόνια προ της Ενώσεως της Επτανήσου με την μητέρα Ελλάδα. Και η σταδιοδρομία της υπήρξε περίλαμπρος. Μόνη αυτή απέσπασε τον ενθουσιώδη έπαινον κατά τους εν Αθήναις Διεθνείς Ολυμπιακούς Αγώνας του 1886 και του 1906 – προς τιμήν της Λευκάδος και της Ελλάδος όλης.

Γέννημα των φιλομούσων αισθημάτων των πάππων μας, παρελήφθη από τους πατέρας μας με συγκίνησιν και στοργήν, ως ζωντανόν σύμβολον της αρρήκτου συνεχείας του ψυχικού κόσμου των Λευκαδίων, και αυτοί με την σειράν των, μας την παρέδωσαν δια να την διαβιβάσωμεν αειθαλή εις τους απογόνους μας. Αλλ΄ αι θύελλαι των περιστάσεων και η απότοκος τούτων δυσπραγία του τόπου επέβαλαν αθέλητον και θλιβεράν σιωπήν εις την φωνήν των αισθημάτων μας προ της αδυσωπήτου ανάγκης της επιβιώσεως».

Και συνεχίζουν στην επιστολή τους οι απόδημοι Λευκάδιοι σχετικά με την δεινή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Φιλαρμονική:

«Όλα φθίνουν εις το νησί μας! Όμως δραματικός είναι ο αγών της Φιλαρμονικής μας εις την τελευταίαν έπαλξιν της συντηρήσεώς της – και η Φιλαρμονική μας είναι το τελευταίον κειμήλιόν μας, ο προσφιλέστερος δεσμός που μας συνδέει με την γενέτειραν, η τωρινή μοναδική δικαιολογία της υπερηφάνειας μας ότι είμεθα Λευκάδιοι.

Η Φιλαρμονική μας απειλείται από μαρασμόν. Αλλά ποιος από εμάς θα ήθελε να αντικρύση τας πηγάς των αναμνήσεων του αφανισμένας; Ιερόν και ευγενές, αλλά θλιβερόν, είναι βέβαια η κατάθεσις στεφάνου εις τους νεκρούς. Όμως η ανάταση, η αναδημιουργία, η εμφύσησις ζωής εις τα έργα των πατέρων μας, εις τα έργα τα ιδικά μας, που αφανίζονται είναι άρρητος ηδονή για όσους το κατορθώνουν.

Η Φιλαρμονική μας μάς ατενίζει με βλέμμα πικρού παραπόνου. Κατάφορτη είναι από χρόνια και δάφνας. Κι΄ αν ο φόρτος του χρόνου που επέρασεν από έμψυχα και άψυχα τα καθιστά σεβαστά, τα εκατόν ένδοξα χρόνια της Φιλαρμονικής μας απαιτούν την λατρείαν μας.

Η Φιλαρμονική μας στρέφει προς εμάς το πρόσωπον με εντυπωμένα επάνω του τα υτελευταία ίχνη ζωής. Θα την αφήσωμεν να σβήση; Αλλ΄ εμείς αγαπάμε την ιδιαιτέραν πατρίδα μας, όσον ίσως κανείς άλλος. Εμείς φιλοδοξούμεν όταν η αγάπη μας μάς οδηγεί να πατήσωμεν τα χώματά της, ν΄ αντικρύζωμεν εις τα πρόσωπα των συμπατριωτών μας την χαράν δια τον ερχομόν μας και όχι το πικρόν αίσθημα ότι είμεθα οι άσωτοι υιοί, που εγκαταλείψαμεν το πατρικόν σπίτι εις τους ανέμους…

Η Φιλαρμονική μας – η ένδοξος Φιλαρμονική μας, η μητέρα των φιλαρμονικών της Ελλάδος, το δείγμα αυτό των αισθημάτων των Λευκαδίων κινδυνεύει. Ας την σώσωμεν – ας σώσωμεν μαζί με αυτήν τα ιδικά μας αισθήματα, αυτά που την εδημιούργησαν».