Ο Αλέξανδρος και τα χωριά του σε παλιές τοπικές εφημερίδες του 19ου και 2ου αι.

Η μαζική μετανάστευση Ελλήνων στην Αμερική ξεκίνησε την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα και κορυφώθηκε την πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα. Τη δεύτερη περίοδο μετανάστευσε στην Αμερική και ένα μεγάλο μέρος των κατοίκων του Αλέξανδρου. Στην αρχή η αναχώρηση γινόταν μέσω διαφόρων ευρωπαϊκών λιμανιών, αλλά κατόπιν, το 1902, ξεκίνησε ο απόπλους ατμοπλοίων και από τα λιμάνια της Πάτρας, της Καλαμάτας και του Πειραιά. Το ταξίδι διαρκούσε περίπου 20 ημέρες και ήταν επώδυνο για τους μετανάστες που ταξίδευαν σχεδόν αποκλειστικά στην τρίτη θέση.

Σε τοπική εφημερίδα που κυκλοφόρησε στις 30 Μαΐου 1907 ο Κολυβιάτης (από τα Κολυβάτα Αλεξάνδρου) Άγγελος Βρεττός, επικαλούμενος επιστολή του Θωμά Κακλαμάνη (Ρίπα) από τα Κολυβάτα Αλεξάνδρου, ο οποίος ήταν μετανάστης στην Αμερική, προς τον Θεόδωρο Βρεττό από το ίδιο χωριό, γράφει στον συντάκτη της εφημερίδας «ότι άπαντες οι δια της εταιρίας Αυστρο-Αμερικάνας ταξιδεύοντες υποφέρουσι τα πάνδεινα, καθ΄ όσον τα ατμόπλοιά της είναι φορτιγά». Η εν λόγω εταιρία αντιπροσωπεύονταν στη Λευκάδα από τον Σ. Δεβάρη.

Λίγα χρόνια αργότερα θα αναγκαστεί και ο ίδιος σε ηλικία 39 ετών να φύγει για την Αμερική. Θα αναχωρήσει από την Πάτρα με το πλοίο Francesca και θα φτάσει στην Αμερική στις 17 Νοεμβρίου 1907. Γράφει ο ίδιος: «… Εξαντληθείς δε οικονομικώς (σ.σ. μετά την ασθένεια και το θάνατο του αδελφού του ιερομονάχου Νικόδημου ο οποίος είναι θαμμένος στο νεκροταφείο του Αγίου Νικολάου Κολυβάτων) ηναγκάσθην να μεταναστεύσω εις Αμερικήν προς καλυτέρευσιν των οικονομικών μου το 1907. Ευρών όμως και εκεί βάσανα αναρίθμητα και εμπόδια παντοδαπά, επήρα την απόφασι να επιστρέψω στην πατρίδα μου…

… Είχα πάθει και εν σοβαρόν πάθημα. Ενώ βρισκόμουνα εκεί εγένοντο σεισμοί εις Σικελίαν της Ιταλίας. Η ιταλική παροικία του Σικάγου εκινητοποιήθηκε τότε με αρχηγό το Γιαρούντι Μπάλα. Εκινήθην τότε εκ συμπαθείας προς φίλους και δεινοπαθούντας Ιταλούς. Εκλεγείς εγώ επιτροπή προς συλλογήν εράνων και ενίσχυσιν των σεισμοπαθόντων και ενώ περιεχόμουν ανά τας συνοικίας προς τον επιδιωκόμενον σκοπόν, αίφνης ένα Μπους (αμαξάκι) με εκτύπησεν διερχόμενος από μίαν οδόν εις ετέραν (6 Ιανουαρίου 1908). Μετεφέρθην εις το Πολιτικόν Νοσοκομείον του Σικάγου νοσηλευόμενος επί 70 ημέρας. Έκτοτε έμεινα κουφός από το δεξιόν ους. Εξελθών του Νοσοκομείου δεν ηδυνάμην να οδεύσω μόνος μου, διότι με κατελάμβανεν σκοτοδίνη και έφθανα εις το σημείον να τερματίσω τον βίον μου, αλλ΄ επειδή έβλεπα και εις τα των άλλων παθήματα, τα εδικά μου μου εφάνησαν μικρότερα».

Στην ίδια εφημερίδα και στη στήλη «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» διαβάζουμε ότι σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο Σαν Φρανσίσκο της Αμερικής ο Αλεξανδρίτης Θεοφάνης Δ. Δουβίτσας.

Συγκεκριμένα γράφει η εφημερίδα: «Εξ επιστολής του κ. Κωνστ, Καλκάνη εγνώσθη ότι εν Αγίω Φραγκίσκω της Αμερικής εφονεύθη υπό αυτοκινήτου ο κάλλιστος νέος Θεοφάνης Δ. Δουβίτζας εκ του χωρίου Αλεξάνδρου δι΄ ο συλλυπούμεθα τους ατυχείς γονείς του».

Στις 18 Νοεμβρίου του 1899 ο Κωνσταντίνος Δαμιανής (ήταν μάλλον ο πατέρας του Κολυβιάτη Παναγιώτη Δαμιανή) καλεί τον συντάκτη τοπικής εφημερίδας να δημοσιεύσει ότι «η πανήγυρις του Αγίου Νικολάου, η τελουμένη εν τω χωρίω μας Αλέξανδρος την 6ην προσεχούς μηνός Δεκεμβρίου, ανεβλήθη δια την 10ην Μαΐου, διότι την εποχήν ταύτην εθεωρήσαμεν καταλληλωτέραν προς υποδοχήν των φίλων».

Τέλος στα κοινωνικά τοπικών εφημερίδων διαβάζουμε ότι «αφήχθη ο αγαπητός συμπολίτης μας Πάνος Μανολίτσης, ανθυπολοχαγός του Πεζικού» και ότι, όπως έγινε γνωστό από ιδιωτική επιστολή, «Ο στρατιώτης Ιωάννης Φούρος από χωρίον Αλέξανδρον απεπειράθη ν΄ αυτοκτονήση εν Θεσσαλονίκη δι΄ άγνωστον αιτία και νοσηλεύεται εν Αθήναις».