«Αστερομάτα», ποίημα της Κωνσταντίνας Κούρτη
Της Κωνσταντίνας Κούρτη
ΑΣΤΕΡΟΜΑΤΑ
Είδε η δύση την αυγή και ζήλεψε το φως της
μα η νύχτα η εφτάστερη ανάδειξη στο βίος της
ζητά κι επαίρεται γι αυτό ως μέγας τροφοδότης
ονείρου, πάθους, μυστικού, σ’ έκσταση η ανθρωπότης
Νύχτα γλυκιά και κοφτερή, αφέντρα, ξελογιάστρα
γίνεσαι πλουσιότερη στο γέμισμα απ’ τ’ άστρα
στη λάμψη της ολόγιομης και της ημισελήνου
μνέεις αγάπη-δύναμη στον κόρφο κείνης κείνου
που δε λυγούν σε συμφορές-διωγμούς και σε φαρμάκια
γιατί ελεύθερα ποθούν ν’ ανέβουν τα σκαλάκια
του ριζωμένου βράχου τους,της δόλιας τους πατρίδας
που ξεκληρίστηκε άπονα από κοψιά λεπίδας.
Η νύχτα που εισχώρησε μες της καρδιάς τα φύλλα
εκλάμψεις μύριες προκαλεί προστάζοντας το «μίλα»
ΑΣΤΕΡΟΜΑΤΑ όμορφη και μαυροφορεμένη
το τζιβαέρι τραγουδάς που ζει και δε χορταίνει
της ξενιτιάς και του χαμού την πίκρα ν’ αρμενίζει
σημαία της να γίνεται ψηλά να ανεμίζει.
Κωνστ. Κούρτη
16/5/25
