«Δέμφις»: Παρουσίαση του μυθιστορήματος του Κωνσταντίνου Παπαθανασίου στη Λευκάδα
Τον Απρίλη του 2025 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «πνοή» το 2ο βιβλίο του Κωνσταντίνου Παπαθανασίου με τίτλο «Δέμφις». Πρόκειται για μυθιστόρημα με κοινωνικό – ιστορικό – αστυνομικό περιεχόμενο και όπως αναγράφεται στο βιβλίο «είναι η πρώτη του απόπειρα να διασχίσει αχαρτογράφητα νερά Ιστορίας, μυθοπλασίας και μαθηματικής σκέψης».
Ο τοπογράφος μηχανικός Κωνσταντίνος Παπαθανασίου «έλκει την καταγωγή του από την περιοχή του ορεινού Βάλτου της Αιτωλοακαρνανίας και εργάζεται ως ελεύθερος επαγγελματίας. Παράλληλα ασχολείται με τη διοργάνωση επιστημονικών εκδηλώσεων, την τεχνική ενημέρωση, τη διαφήμιση και την αρθρογραφία σε ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα, ενώ έχει διακριθεί σε πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς».
Σε μια επιμελημένη έκδοση, με φιλοτεχνημένο εμπροσθόφυλλο που αναπαριστά ένα χρυσό ελάφι και οπισθόφυλλο άκρως κατατοπιστικό για τον αναγνώστη, ο δημιουργός αφιερώνει το βιβλίο «στην Άννα» και παραθέτει στην Αρχαία Ελληνική ένα απόσπασμα της συνθήκης, που υπογράφηκε μεταξύ Κοινού των Αιτωλών και Κοινού των Ακαρνάνων το 262 π.χ., δίνοντας έτσι το στίγμα των όσων θα ακολουθήσουν. Τα 27 άτιτλα κεφάλαια και οι 579 σελίδες διαβάζονται εύκολα, με ενδιαφέρον και αμείωτη αγωνία για την εξέλιξη της ζωής των ηρώων της Δέμφιδας, που κινούνται και ταξιδεύουν σε : Τεργέστη, Ρώμη, Κάτω Ιταλία, Θεσσαλονίκη, Σύρο, Δήλο, Πάτρα, Αγρίνιο, Κύθηρα, Νέα Υόρκη, Αθήνα, «για να ανακαλύψουν την αλήθεια των γεγονότων αλλά και του ίδιου του εαυτού τους, ισορροπώντας ανάμεσα στο καθήκον και την επιθυμία».
Οι αφηγηματικοί χρόνοι δύο (Αύγουστος 1938 και Αύγουστος 1982 ) με ιστορικά δεδομένα που δεν κουράζουν τον αναγνώστη, αλλά τον οδηγούν στην αναγκαία ενημέρωση για επίτευξη ενός στόχου! Ένα ετρουσκικό αγαλματίδιο, που αναπαριστά ένα χρυσό ελάφι, κτέρισμα στον τάφο του Σαλύνθιου, βασιλιά των Αγραίων. Πολλά εμπλεκόμενα πρόσωπα, το καθένα με το δικό του ρόλο, άνθρωποι αγνοί και έντιμοι και άλλοι με κτηνώδεις συμπεριφορές και υπηρέτες σκοτεινών συμφερόντων και προδότες. Πολιτικοί, δικαστές, αρχαιοκάπηλοι, έμποροι, φασίστες, βιαστές, αγνοί χωρικοί, μορφωμένα κτήνη, ο ιερέας και ο δάσκαλος, η γυναίκα που εργάζεται στο Πανεπιστήμιο αλλά κι εκείνη που ζει στο χωριό και δεν έχει άποψη για τη ζωή της. Έλληνες της Κάτω Ιταλίας (Γκραικάνοι με τα γκρίκο), Εβραίοι, άνθρωποι του Μουσολίνι και του Χίτλερ, Αμερικάνοι, αστυνομικοί και ανακριτές. Η δόξα και η πτώση σε όλο τους το μεγαλείο. Η απληστία για το χρήμα, ο αγώνας για την τιμή και την ελευθερία, η διηνεκής προσπάθεια για δικαίωση και τέλος η ύβρις και η τιμωρία. Σημασία έχει πως ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει κι έτσι ο αναγνώστης αισθάνεται δικαιωμένος από το ταξίδι, που του πρόσφερε «η Δέμφις».
Η Δέμφις είναι η χαμένη πόλη που τιμάει ο Κωνσταντίνος Παπαθανασίου λόγω καταγωγής του. Δίνει στοιχεία για τη ζωή, τις συνήθειες, τα έθιμα της περιοχής, χρησιμοποιώντας πολλές φορές την ντοπιολαλιά, με τρόπο διακριτικό και απαραίτητο. Η ταφή του νεκρού, η υποβαθμισμένη θέση της γυναίκας, ο γάμος, η καθημερινότητα, οι γιορτές, τα όνειρα, ο ρόλος του προέδρου, του παπά και του δάσκαλου, η φυσική ομορφιά της περιοχής μάς μεταφέρουν σε άλλες νοσταλγικές εποχές, μακριά από τη βοή των σημερινών μεγαλουπόλεων. Η χρήση ρέουσας νεοελληνικής γλώσσας, ποιητικής πολλές φορές, καταδεικνύει τις γνώσεις, αλλά και την ευαισθησία του δημιουργού, που σε πολλά σημεία παραθέτει στίχους Ελλήνων ποιητών (Σολωμού, Καβάφη, Ελύτη, Ομήρου), αποφθέγματα και παροιμίες ή δικούς του στίχους, προσαρμόζοντάς τους κάθε φορά στις ανάγκες του περιεχομένου. Ο έρωτας εξιδανικεύεται και παρουσιάζεται ως στοιχείο απαραίτητο για την ψυχική και σωματική λειτουργία του ανθρώπου. Ο μύθος πλέκεται άριστα με την Ιστορία, η φαντασία με τα γεγονότα, η πλοκή είναι σύνθετη με συνεχείς εκπλήξεις και ανατροπές. Τέλος, η ανταλλαγή επιστολών και οι μονόλογοι των πρωταγωνιστών είναι μια έξυπνη επινόηση για την προώθηση του μύθου! Όλα τα προαναφερθέντα αποτελούν στοιχεία, για να διαβάσει κάποιος το εξαιρετικό αυτό βιβλίο, αν βέβαια αγαπάει την καλή Λογοτεχνία και σέβεται τον τόπο και την Ιστορία του!
Ευχαριστώ από καρδιάς για το θαυμαστό πράγματι αναγνωστικό ταξίδι! Θεωρώ πως το λογοτεχνικό μέλλον του νέου ηλικιακά, αλλά ώριμου λογοτεχνικά Κωνσταντίνου Παπαθανασίου θα είναι λαμπρό και διαρκές, τόσο στην ποίηση όσο και στην πεζογραφία! Κλείνω με στίχους του εξαιρετικούς από τη σελίδα 556 «εφόσον απ’ τα αγάλματα τα συναισθήματα / της πέτρας αντιλαμβάνεσαι, όπως με την ποίηση μυρίζεις / τ’ αρώματα της δικαιοσύνης που αναβλύζουνε οι λέξεις / συναθροιζόμενες στην Εκκλησία του Ιάμβου τους / όπου μπορεί να πραγματώνεται η ιδανική τους Δημοκρατία / το νόημα της πόλης μόνες τους ψηφίζοντας./ Κι έτσι, με πλήρη βεβαιότητα τ’ αρχικά σου θα σκαλίσεις / κάτω από την αμφίσημη επιγραφή: / «Εκείνο που γίνεται σωστά, ποτέ του δεν τελειώνει».
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΛΙΒΙΤΣΑΝΟΥ ΝΤΑΝΟΥ
