Οργή και μούτζα που σας έλαχε !
Του Γιώργου Μάλφα,
θεολόγου καθηγητή (malfasg@gmail.com)
Ολοφύρεται και αλυχτά ο δωσιλογικός εσμός του Μνημονίου για το φετινό «βέβηλο» εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου! Για την «προσβολή» του Προέδρου της Δημοκρατίας, των συμβόλων του έθνους, της μνήμης των αγωνιστών, της εθνικής ομοψυχίας. Για τις παρελάσεις που «ματαιώθηκαν», για τους «επισήμους» που εκδιώχθηκαν, για τους κυρίους ανδρείκελα και τις ερίτιμες κυρίες που τους διαλύσαμε τη φιέστα, μέρα τέτοια, ιερή και ηλιόλουστη! Ανέμεναν αντιδράσεις, αλλά όχι τέτοιας πρωτόγνωρης έκτασης και έντασης. Κατανοητή η έκπληξή τους, αλλιώς μας είχαν μάθει… Η κρίση «θα μας αλλάξει» μας έλεγαν καιρό τώρα, υπαινικτικά, σχεδόν απειλητικά. Όντως, ξεχάστε ό,τι ξέρατε!
Φοβήθηκαν, έχασαν τον έλεγχο, τρομοκρατήθηκαν. Στα μάτια, τα λόγια και τις χειρονομίες τους διέκρινες τον πανικό, τον αληθινό εαυτό τους. Δίχως προσχήματα, ρητορικούς ελιγμούς και ευγένεια που θα επέβαλε η θεσμική τους ιδιότητα, η αγωγή από «καλό» σπίτι. Έτσι εξηγείται η έκρηξη θυμού που ακολούθησε, οι οργίλες αντιδράσεις, η αργυρώνητη κατασυκοφάντηση των δημοσιολογούντων, η κομματική ομοβροντία καταγγελτικών ανακοινώσεων για την πάνδημη ανταρσία, το αυθόρμητο ξέσπασμα του λαού μας σε όλη τη χώρα!
Αίφνης, μετά το πρώτο σοκ, τις αμήχανες αντιδράσεις και τα επιπόλαια σχόλια, ο κυρίαρχος αστισμός συνήλθε. Παρέκαμψε προσώρας τις επιμέρους διαφορές που τον διατρέχουν. Ξεχείλισε η ευαισθησία του για τους θεσμούς, το έθνος, τη μέρα… Σε ελάχιστο χρόνο, όλο το φάσμα των εγχώριων ελίτ συνασπίστηκε, ανασυγκροτήθηκε σε ενιαίο μέτωπο. Επέβαλε την αναγκαία «εθνική ομοφωνία», τον «εθνικό κανόνα» που θα μετρούσε στο εξής τη φιλοπατρία και τη δημοκρατικότητά μας…
Πρώτος τη τάξει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας· στην αναιδή και προκλητική εξύβριση μιας δράκας πολιτών επέδειξε ασυγχώρητη για το κύρος του θεσμού και την προσωπικότητά του παρόρμηση. Σεβαστέ μας Πρόεδρε, ο ελληνικός λαός τιμά το αντιστασιακό σας παρελθόν, αυτό της ηλικίας των… «δεκαπέντε» σας χρόνων. Δεν αποτελεί όμως αυτό τεκμήριο και άλλοθι τελεσίδικης ιστορικής καταξίωσης. Τα στερνά τιμούν τα πρώτα! Και σε κάθε περίπτωση, ο λαός μας ξέρετε, δυσκολεύεται να ξεχάσει την πλούσια πολυετή κομματική σας προϋπηρεσία. Ούτε βεβαίως προτίθεται να αμνηστεύσει τη σιωπή και τις υπογραφές σας των τελευταίων δύο χρόνων. Το «δάκρυ» σας, για το οποίο τόσα υπερφίαλα και τηλεδραματικά ειπώθηκαν (αλλά ποτέ δεν είδαμε), θα μας συγκλόνιζε σπαρακτικά, αν έτρεχε για την εξαθλίωση του λαού, για το ξεπούλημα της πατρίδας. Όχι μόνο για την προσβολή του προσώπου σας…
Ο κατ’ ευφημισμόν πρωθυπουργός της χώρας – προτεκτοράτου εξέφρασε τη λύπη του για τα γεγονότα. Δεν μας συγκίνησε καθόλου. Επεσήμανε τον «κίνδυνο υπονόμευσης των δημοκρατικών θεσμών». Δεν μας έπεισε, αλλά δε φαίνεται να τον ενδιαφέρει. Το κουρελιασμένο Σύνταγμα, η κραυγαλέα αναντιστοιχία κοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης και λαϊκού αισθήματος, το αβυσσαλέο έλλειμμα πολιτικής νομιμοποίησης, … ασήμαντες λεπτομέρειες γι’ αυτόν που, αν δεν ολοκληρώσει το σχέδιο «σωτηρίας» της πατρίδας, δεν πρόκειται να την εγκαταλείψει. Δεν θα προλάβει!
Σε πλήρη στοίχιση και ο εν αναμονή πρωθυπουργός, η εναλλακτική εφεδρεία του ίδιου φαύλου συστήματος, η ασυμβίβαστη «πατριωτική» εκδοχή εναλλαγής και διαιώνισης του κατεστημένου της εξουσίας. Θορυβήθηκε από τις «ολέθριες αντιδράσεις» του κόσμου παραγνωρίζοντας το αυτονόητο: οι «ολέθριες πολιτικές» ολέθρια ανατρέπονται! Η αντιμνημονιακή ρητορεία εξαντλήθηκε άδοξα και μαζί της και οι ψευδαισθήσεις. Ποιος τον πιστεύει;
Ελεεινότερη από κάθε άποψη η μοίρα και η τακτική των υπολοίπων «μικρών», των παραπληρωμάτων της εξουσίας και της συναλλαγής. Δεξιά και αριστερά υποζύγια, δεξαμενές κοινωνικής απογοήτευσης που αρδεύουν μικρομεγαλισμούς φιλόδοξων ατόμων. Εκλιπαρούν οι αξιοθρήνητοι για συνδιαχείριση. Χαμαιλεοντισμός, διγλωσσία και μισόλογα. Οικτρά καταγέλαστοι!
Πρωτοπόρος ο δεξιοτέχνης του πολιτικού αριβισμού και τα πνευματικά έκγονα του δωσιλογισμού και της συνθηκολόγησης (που ψήφισαν αναφανδόν το Μνημόνιο) έσπευσαν αμέσως να δηλώσουν την αγανάκτησή τους για τα «έκτροπα», την υπακοή και τη νομιμοφροσύνη τους. Αδικαιολογήτως απόντες(!) από τις φετινές παρελάσεις οι ατζέντηδες του «ελλαδεμπορίου», κινδυνολογούν και απειλούν. Στις χιλιάδες χιλιάδων Έλληνες που σήκωσαν ανάστημα, βλέπουν «αριστεριστές», «αντιεξουσιαστές», και «πρόβες τζενεράλε για τα χειρότερα». Τα φοβούνται πολύ και όχι άδικα…
Η άλλη, η επίσημη αγαπημένη των εκδοτικών συγκροτημάτων και αδημονούσα ιέρεια της Συμμαχίας των «προθύμων», διάλεξε τη … μέρα να μας διδάξει αξιοπρέπεια παραφράζοντας τον ποιητή. Ευτελίζοντας την τιμή της χώρας και των κατοίκων της. Αποτιμώντας την αξία τους σε συνθήκες επιβαλλόμενου ξεπουλήματος, σκανδαλώδους εκποίησης των πάντων σε τιμή ευκαιρίας. Δεν γνωρίζει άλλον τρόπο…
Αποκαλυπτική μέσα στην υποκρισία της, τέλος, η δημοκρατική Αριστερά της κομψότητας και των καλών τρόπων. Εγγράμματη και διαφωτισμένη, μετριοπαθής και καλλιεργημένη, χρόνια τώρα καλλιεργούσε τον πιο ύπουλο εθνομηδενισμό. Λοιδορούσε εργολαβικά καθετί που θύμιζε πατρίδα, λαϊκή ταυτότητα, παράδοση, ιδιοπροσωπία ελληνική. Ευρωπαΐζουσα αδιακρίτως, πολυπολιτισμικά χαρούμενη και αντιμιλιταριστική από άποψη, φέτος… ενοχλήθηκε από την παρεμπόδιση των παρελάσεων (sic) οι οποίες μέχρι χθες της προκαλούσαν αφόρητη απέχθεια. Από τότε που τους θυμάμαι απαιτούσαν μανιωδώς την κατάργησή τους. Όσο για το έπος του ’40, είναι χαρακτηριστικό ότι τους έθελγε κυρίως το «αντιπολεμικό»(!) μήνυμα της θυσίας των αγωνιστών μας, στις παγωμένες ακρώρειες της Πίνδου. Αν, πάντως, με τόση άνεση παρακάμπτεις τις αρχές σου για μερικά πειστήρια θεσμικής επιβεβαίωσης, τότε καλύτερα να περάσεις απευθείας απέναντι, με τους άλλους…
Το ανάλογο ισχύει και για τους περιώνυμους δημάρχους της «μεγάλης ανατροπής»: αυτόν της Αθήνας, που επισείει την απειλή απόλυσης στα μέλη της μπάντας του Δήμου επειδή φόρεσαν μαύρα περιβραχιόνια. Και τον άλλον, της Θεσσαλονίκης, του οποίου ο αδάπανος αντικομορφισμός εκφυλίζεται παταγωδώς. «Η δικτατορία της μειοψηφίας αμαύρωσε την ημέρα» αποφάνθηκε συγκλονισμένος.
Απέναντι σ’ όλους αυτούς, ο λαός μας τόλμησε! Αψήφησε τυπολατρικά πρωτόκολλα, εθιμοτυπικούς καθωσπρεπισμούς και ηλίθιες ενστάσεις. Νίκησε κατά κράτος τη μοιρολατρία και το φόβο που σκορπάτε σε τόνους κάθε βράδυ αχρεία παπαγαλάκια! Οι «φασίζουσες μειοψηφίες» που στιγματίζατε όλη τη μέρα με το αζημίωτο, ήταν οι χιλιάδες των χιλιάδων Έλληνες και Ελληνίδες που ξεχύθηκαν αυθόρμητα σε δρόμους και πλατείες της υπόδουλης πατρίδας για να γιορτάσουν την επέτειο του «ΟΧΙ» με τον τρόπο που του άξιζε.
«Αποκαταστάθηκε το πραγματικό νόημα της γιορτής», σας βροντοφώναζε από νωρίς το αειθαλές σύμβολο Αντίστασης, ο Μανώλης Γλέζος. Εθνική αξιοπρέπεια και κοινωνική χειραφέτηση αδιαχώριστα συναρθρωμένες, στο ύψος των περιστάσεων. Εσείς όμως κλαυθμυρίζατε υποκριτικά, μεμψιμοιρούσατε για την «κηλίδωση» του θεσμού των παρελάσεων που μόνο ηδονοβλεπτικά σας απασχολούσαν μέχρι πρότινος… Έτσι, οι εκφυλισμένες παρελάσεις ξαναγεννήθηκαν από τον ίδιο το λαό, κατά τρόπο υποδειγματικό, με συμμετοχή μαζική, πάθος και παλμό. Ενθουσιασμό πρωτόφαντο. Παραλήρημα χαράς και ανακούφισης δίχως προηγούμενο. Αυτό που ποτέ δεν περιμένατε να γίνει, έγινε! Νιώθετε την ανάσα μας;
Υπάρχουν στιγμές στην ιστορία οριακές. Στιγμές απολύτως τραγικές. Σαν αυτές που ζούμε, κρίσιμες. Τότε, τα υποκείμενα της ιστορίας, οι λαοί, καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα στον εξανδραποδισμό και την ελευθερία τους. Η διακινδύνευση ακραία, τα διλήμματα αμείλικτα. Η διαιρετική τομή αναπόδραστα διχαστική. Δίχως αστερίσκους, υστερόγραφα, και επιφυλάξεις. Πολύ μεταγενέστερα η ιστορία και οι επιγενόμενοι θα αποφανθούν για την αλήθεια των επιλογών, για την αξία των έργων. Έτσι γινόταν πάντοτε.
Ένας μαθητής στη Λάρισα αποφάσισε ήδη, χωρίς ενδοιασμούς. Στο φως της μέρας, δίχως κουκούλα, μπροστά στους «επισήμους». Με μια μούτζα τολμηρή και μεγαλειώδη, στη διάρκεια της παρέλασης, μας έδειξε κάτι αλλά δεν μας εξήγησε το γιατί… Μας άφησε μάλλον, να το καταλάβουμε, κατά το μέτρο των δυνατοτήτων και των αντοχών μας. Αγόρι μου σε ζηλεύω! Κάθε φορά που μιλώ στην τάξη για χούντα, κατοχή κι αντίσταση φοβάμαι την απόλυση…
Την ίδια ώρα, η Υπουργός Παιδείας, αθεράπευτα εγκλωβισμένη σε μια αψεγάδιαστη και φίλαυτη κομψότητα, με γυρισμένα τα νώτα της στο καντήλι του Άγνωστου Στρατιώτη, τραγικά μόνη πάνω σε μια εξέδρα και περιστοιχισμένη από διμοιρίες των ΜΑΤ, «τιμούσε» με τον τρόπο της την Αντίσταση. Αρνούνταν πεισματικά την πραγματικότητα που ξεδιπλώνονταν μπροστά της. Τα δεκαπεντάχρονα παιδιά μας που της γύριζαν την πλάτη… Αντιλαμβάνονταν τα πάντα… Έκανε την επιλογή της!
Και μείς τη δική μας.
Πάτρα, 29 Οκτωβρίου 2011
Υ.γ. Βίντεο διαμαντάκι ανυπότακτου φρονήματος, αυτό που φοβούνται…
(Το άρθρο μας στάλθηκε από τον συντοπίτη μας Γιώργο Μάλφα)
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ ΤΟΤΕΣ & ΤΟΥ ΧΘΕΣ.
(τοῦ ΜΟΡΤΑΖΑ ΕΚ ΚΑΡΥΑΣ ΟΡΜΩΜΕΝΟΥ )
Σήμερα πέρναγα ἀπό τήν πλατεία Κλαυθμῶνος στήν Ἀθήνα, ἐκεῖ ὅπου χάζευα τίς βιτρίνες τῶν καταστημάτων βλέπω καί ἕνα βιβλιοπωλεῖο ὅπου σέ κάποια γωνιά του εἶχε παλιές φωτογραφίες τῆς Ἀθήνας.
Ἀσπρόμαυρες εἰκόνες, φωτογραφίες μέ λιγοστά αὐτοκίνητα, ἄνδρες μέ κοστούμια μαῦρα καί γραβάτες νά διαβαίνουν τόν δρόμο. Γυναῖκες μέ μακριές φοῦστες μέ τήν τσάντα στό χέρι καί μέ τά μικρά παιδιά τους .
Μία Ἀθήνα ἀγνώριστη τοῦ τότες μέ τό σήμερα, ὅλα ἀλλάζουν στό κέντρο τῆς Ἀθήνας, θαρρεῖς ὡς σύννεφα κάποτε ἄσπρα, καί τώρα μαυρισμένα, περιμένοντας τήν θυελλώδη μπόρα καί τούς κεραυνούς, νά πλήξουν τούς δυστυχεῖς κατοίκους της, ἀλλάζουν καί διαβαίνουν λοιπόν σάν σύννεφα ὅμως πρός τό χειρότερο.
Στήν «καρδιά» τῆς Ἀθήνας σήμερα μποροῦμε νά ποῦμε μετά βεβαιότητας ὅτι ἔχει φωλιάσει τό ἔγκλημα, ἡ ἐξαθλίωση, ἡ φτώχεια , ἡ κατάθλιψη, ἡ ἀγωνία, ὁ τρόμος καί ἡ μιζέρια ὡς κάποιο καθρέφτισμα-εἰκόνα γιά τό πώς χτυπᾶ σήμερα ἡ καρδιά τῆς Ἑλλάδος. Καί τό εἴδωλο στόν καθρέφτη μίας χώρας φαίνεται μέσα ἀπό τό κέντρο της, τήν καρδιά τῆς πρωτεύουσας της.
Μέ μία καθαρή ματιά συγκρίνοντας τήν παλιά ἐκείνη Ἀθήνα μέ τήν σημερινή ἀθλία της κατάσταση μποροῦμε ἐπίσης νά ἰσχυρισθοῦμε μετά βεβαιότητας ὅτι τό κέντρο τῆς Ἀθήνας, ἡ «καρδιά» τῆς πρωτευούσας τῆς χώρας ἔχει σκλαβωθῆ θαρρεῖς ἀπό σμήνη κάθε εἴδους σφηκῶν, ἱστούς δηλητηριασμένων ἀραχνῶν, καί ὑπνωτισμένου πλήθους συνδεδεμένους ὡς νά εὑρίσκονται στήν ἐντατική (ἐγκεφαλικά νεκροί) μέ τά κινητά τους τηλέφωνα. Πόρνες, ναρκομανεῖς, παπατζῆδες, συμμορίες λαθρομεταναστῶν, κλέφτες, ἀπατεῶνες καιροφυλακτοῦν γιά νά ἐπωφεληθοῦν κάποιας ἰδανικῆς στιγμῆς γιά κάθε εἴδους ἔγκλημα.
Οἱ ἄλλοτε φρεσκοπλυμένες καί ὁλοκάθαρες Ἑλληνικές σημαῖες μας σέ δημόσια κτίρια τώρα ἄπλυτες, κουρελιασμένες, ξεθωριασμένες, σάν ἡρωίδες ἐκεῖ θαρρεῖς χαμένες στό χρόνο στέκονται φυλακισμένες καί ἀτημέλητες ἀπό τήν ἀδιαφορία ἑνός ὁλόκληρου κράτους. Κατά τά ἄλλα. . . οἱ ἐπίσημοι ἔβαλαν καί πάλι ἔμπροσθεν της τήν μουσούδα τους ,στίς ἐθνικές ἑορτές μας, μέ τήν φιλοδοξία νά τιμηθοῦν ἐκεῖνοι ὅλοι . . .καί χάριν τῆς σημαίας. Σημαίας ὅπου διά τῶν ἀντίχριστων πράξεων τους πολλοί ἀπό αὐτούς, ἄν ὄχι ὅλοι,οὐδέποτε σεβάστηκαν τόν σταυρό ὅπου φέρει μέσα της.
Ναί κύριε πρόεδρε τῆς δημοκρατίας, ἡ ἐποχή ἡ δική σου εἶχε μπροστάρηδες μέ φιλότιμο καί γενναιότητα, καί ἐκεῖνοι οἱ φιλότιμοι ἡγέτες σέ πῆραν μαζί τους για νά σέ διδάξουν φιλοπατρία, ὅταν σήμερα ἐσύ καμώνεσαι ὅτι ὡς 15χρόνος πολέμησες. Τα παιδιά μας ὅμως τά 15 χρονα καί ἄλλων μικρότερων ἡλικιῶν σήμερα, τί καλά παραδείγματα ἔχουν ἀπό ἡγέτες ; ; ; τί προσπάθεια ἔκαμες ἐσύ ὡς ὁ πρῶτος πολίτης αὐτῆς τῆς χώρας γιά νά ἐκλάβουν οἱ νέοι τά μεγάλα ἰδανικά, τά δημιουργικά ἐκεῖνα φτερουγίσματα τῆς πνευματικῆς τους ἄνωσης ;;; γιά νά κυριαρχήσουν ὡς ἀετοί τόν γαλανόλευκο οὐρανό μας ;;; ΤΙΠΟΤΑ, τούς ρίξατε ὅλους στήν ἀπελπισία, τούς δείξατε ὅμως τά νέα τους αφεντικά, ἐκείνους (τήν τρόϊκα) , ὅπου μέ θρασύτητα συστήσατε ὑποταγή, καί χάσιμο τῆς ἐθνικῆς μας κυριαρχίας.
Σήμερα ὅμως, ἀντί νά τιμήσεις ἐσύ ὁ ἴδιος, ἐκείνους ὅπου σέ ἐνέπνευσαν τό ὅποιο φιλότιμο μέσα ἀπό τήν παιδεία καί τήν φλόγα μιᾶς ἄλλης ἐποχῆς, συνεργάζεσαι, καί σκύβεις τό κεφάλι μέ τούς σημερινούς τοῦ κόμματος σου («νέο-εποχίτες») ὅπου πρόδωσαν τήν πατρίδα μας.
Τήν ἑπόμενη λοιπόν φορά πρόεδρε ὅπου θά ἔρθεις στήν Λευκάδα νά πέσεις νά προσκυνήσεις τούς ἀνάπηρους πολέμου τοῦ νησιοῦ μας, ὅσοι ἔχουν ἀκόμα ἀπομείνει στό νησί μας, καί νά κλάψεις ἐάν ἀναζωπυρωθῆ τό χαμένο ἐκεῖνο γνήσιο φιλότιμο, ζητώντας συγχρόνως συγνώμη ἀπό ὅλους ἐκείνους τούς ἀνάπηρους ἀγωνιστές μας ὅπου θυσιάσθηκαν γιά τήν πατρίδα, ὅπως ἔκλαψε κάποτε ὁ ἁρμόδιος ἐκεῖνος ἀξιωματικός μίας παλαιότερης ἐποχῆς, (θά τό δεῖς παρακάτω, σέ ἀναφερόμενη διήγηση ἀπό τόν τότες πλωτάρχη Δημήτρη Ντούλια, ἔ.ἀ.)
Ἡ συγνώμη σου θά ἀπευθύνεται σέ δύο «μέτωπα». Τό πρῶτο μέτωπο εἶναι τό τιμημένο ἐκεῖνο ἡρωικό μέτωπο τῶν ἀγωνιστῶν ὅπου ἐνέπνευσαν τότες ἕνα ἀνήλικο 15 χρόνο παιδί (τόν Κάρολο Παπούλια μικρό) τί σημαίνει πατριωτισμός, παίρνοντας το κοντά του στό μέτωπο τοῦ πολέμου.
Τό δέ δεύτερο συγνώμη σου νά εἶναι σέ ἐκεῖνο τό 15 χρόνο ἁγνό παιδί , τόν 15 χρόνο Κάρολο Παπούλια ὅπου σήμερα στά γεράματα σου τόν πρόδωσες. Πάρτη κύριε πρόεδρε τήν ἀσπρόμαυρη ἐκείνη φωτογραφία (ἐάν κάπου τήν ἔχεις καταχωνιάσει) καί φίλησε ἀσπαζόμενος τό μέτωπο του. Εἶναι ἡ ἀμόλυντη ψυχή του , φυλακισμένο πνεῦμα προδομένο σέ καρτερεῖ σέ μετάνοια, εἶναι ἡ ἐλπίδα ὅπου χάθηκε στό πέρασμα τοῦ χρόνου φτάνοντας την τωρινή σου ἡλικία, γιατί γέροντα τό ἄφησες μονάχο τό παιδί ;
Εἶναι ἡ ἐλπίδα καινούργιο- κάλεσμα κι ἡρωικό μέσα ἀπό μία ξεχασμένη γκρίζα φωτογραφία, μισοσβησμένη σπίθα , ξεχασμένη ἀνάμνηση μέσα σέ ἐκείνη τήν ξεθωριασμένη γκρίζα φωτογραφία ὅπου ἔχεις φυλαγμένη στό συρτάρι σου. Δέν εἶσθε ὁ ἴδιος ἄνθρωπος, ἐκεῖνος ἦταν ὁ νέος ἄνθρωπος- ὁ νεάνθρωπος ἐνῶ ἐσύ σήμερα ὁ παλαιός- ὁ παλιάνθρωπος (μεταφορική ἔννοια ,καί ὄχι σέ ὑβριστική ἔννοια, ὅπου μέ τά χρόνια λερώνεται ὁ ἄνθρωπος ἐκ τῶν ἁμαρτιῶν, ὅταν δέν ἀνανεώνεται πνευματικά καί δέν μετανοεῖ μέ εἰλικρίνεια).
Πάρτη την τήν φωτογραφία λοιπόν, ἐκείνη τῆς παιδικῆς σου ἡλικίας καί φίλησε την καί κάντη φωτιά και μέσ” τήν καρδιά σου, φωτιά καί πυρκαγιά καί κάψε τούς προβατόσχημους μεταμφιεσμένους σέ φίλους ἐχθρούς σου.
Εἶναι ἡ φυλακισμένη ἐκείνη θύμηση, ὅπως οἱ ξεθωριασμένες καί ἄπλυτες σημαῖες μας στό κέντρο τῆς Ἀθήνας. Δυό μέτωπα ὡς δυό ψυχές συνδεδεμένες ἀναμεταξύ τους, ὅπως οἱ στοργικοί καί γενναῖοι ἐκεῖνοι λεβέντες (οἱ ἡρωικοί πολεμιστές μας) ὅπου σέ ἐνέπνευσαν τόν πατριωτισμό, ψυχές ἑνωμένες με τήν ἐλπίδα ἑνός καλύτερου μέλλοντος προσωποποιημένου στόν 15χρονο μικρό στρατιώτη τους.
Ἔπειτα, κύριε πρόεδρε , νά γυρίσεις καί σέ ἐκείνους ὅπου τήν ἔσβησαν ἐκείνη τήν πρότερη φιλότιμη πνοή σου, καί νά γυρίσεις καί νά τούς μουτζώσεις, διδασκόμενος ἀπό τόν συνομήλικο φίλο τοῦ μικροῦ τότες Κάρολου Παπούλια (τόν Ἀχιλλέα). Γιατί ὁ Ἀχιλλέας ὑπῆρξε φίλος τοῦ συνομήλικου 15 χρόνου Κάρολου Παπούλια, παρόλο ὅτι τόν χωρίζουν δυό μακρινές ἐποχές, ἐνῶ ἐσύ τώρα ΟΧΙ. Ἕνα ἡρωικό ΟΧΙ, ἀντάξιο τῆς 28ἧς Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 • Ναί, λοιπόν, ἦρθε ἀπό τό παρελθόν σου , ὁ Ἀχιλλέας σου , εκείνος ο μακρινός και παιδικός σου φιλος, ἀπορῶ γιατί δέν τόν ἀναγνώρισες!!! γιατί ἀκόμα, τότες ἤσουν πατριώτης, αλλά τώρα ΟΧΙ , ἦρθε, γιά νά μᾶς ξυπνήσει ΟΛΟΥΣ, καί νά σέ ξυπνήσει καί σένα ἀπό βαριά νάρκωση.
Καί τώρα ἡ διήγηση:
ΤΗΣ ΤΑ ΕΔΩΣΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ
10/29/2011 | Συντάκτης Romnios
Πλωτάρχης Δημήτρης Ντούλιας, ἐ.ἀ
Ἤμουν στὸ Ναυτικὸ τὸ 1952 καὶ βρισκόμουνα στὴ Πλατεία Κλαυθμῶνος, ὄχι ὅπως εἶναι σήμερα. Οἱ νεότεροι δὲν γνωρίζουν πάρα πολλὰ ἀπὸ τὰ παλιὰ καὶ ἀποροῦν ὁπόταν ἀκοῦν ὁρισμένα γεγονότα τοῦ τότε. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἔπεφτε ὁ ἥλιος καὶ θὰ γνωρίζετε ὅτι μὲ τὴ δύση του, γίνεται ὑποστολὴ τῆς σημαίας. Τότε τὸ Ὑπουργεῖο Ναυτικοῦ ἦταν ἐκεῖ καὶ ἡ σημαία κυμάτιζε ἀκόμα στὸ κτήριο. Σήμερα εἶναι ἄλλες ὑπηρεσίες τοῦ Ναυτικοῦ. Τότε πάντα κάθε πρωί, θὰ θυμοῦνται οἱ παλιοί, γινόταν ἔπαρση σημαίας καὶ σταματοῦσαν τὰ πάντα, ὅπως καὶ στὴ δύση τοῦ ἡλίου γινόταν ὑποστολή. Ἦταν στιγμὲς ὡραῖες , ἀπίθανες ποὺ ζοῦσαν τότε οἱ ἄνθρωποι. Τὸ ἄγημα ἀποδόσεως τιμῶν στὸν χῶρο του, καὶ ἀκοῦμε τὸ σαλπιγκτὴ νὰ δίνει τὸ σύνθημα γιὰ τὴν ὑποστολὴ τῆς σημαίας. Τὸ ἄγημα παρουσιάζει ὅπλα. Ὁ ἀξιωματικὸς χαιρετᾶ καὶ παίζεται ὁ Θούριος. Ὅλοι οἱ παριστάμενοι ἐκεῖ καὶ οἱ περαστικοί, ὅπως καὶ ἐγὼ σταθήκαμε σὲ στάση προσοχῆς. Ἀποδίδεις μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο τὴν τιμὴ στὸ ἱερό μας σύμβολο, τὴ γαλανόλευκη σημαία. Ἐκείνην τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ ἁρμόδιος ἀξιωματικὸς χαιρετᾶ, ἡ ματιὰ τοῦ πέφτει λοξὰ καὶ βλέπει κάτι παράξενο, καὶ ἡ ψυχή του ταράζεται, γιὰ αὐτὸ ποὺ θὰ σᾶς πῶ παρακάτω. Τελειώνοντας ἡ διαδικασία τῆς ὑποστολῆς τῆς σημαίας, οἱ διαβάτες συνεχίζουν τὸν δρόμο τους, ἐνῷ… ἐγὼ παρέμεινα ἀπὸ συνήθεια λίγο ἀκόμα. Τότε βλέπω τὸν νεαρὸ ἀξιωματικὸ νὰ κατευθύνεται θυμωμένος πρὸς ἕναν γεροδεμένο πλανόδιο καστανά. Βλέπετε τότε ἡ πλατεία ἦταν κενὴ καὶ στὶς γωνίες ἦταν πάντα στιλβωτὲς ( λοῦστροι ) καὶ καστανάδες ποὺ μᾶς λείπουν τώρα. Καὶ τοῦ εἶπε : «Γιατί δὲν σηκώθηκες ὄρθιος γιὰ νὰ τιμήσεις τὴ σημαία μας; Δὲν ἔχεις φιλότιμο κ.λπ». Ὁ ἄνθρωπος ἔμεινε βουβός, ἐγὼ παρακολούθησα ἔντρομος καὶ φοβερὰ συγκλονισμένος τὸ τί ἔγινε. Μετὰ βλέπω τὸν καστανὰ ὅτι ἔγινε κατακόκκινος καὶ ἄρχισε νὰ τρέμει. Ἤθελε νὰ φωνάξει, ἀλλὰ βλέπω μὲ ἔκπληξη ὅτι συγκρατεῖται, σκύβοντας τὸ κεφάλι του ἄρχισε νὰ κλαίει μὲ λυγμούς. Ὅμως συνέρχεται γρήγορα σκουπίζει τὰ δάκρυά του καὶ μὲ πολλὴ δύναμη τῶν χεριῶν του (αὐτὰ ἦταν γερά) στυλώνει τὸ σῶμα του δυνατά, σπρώχνει τὸν πάγκο του μὲ τὰ κάστανα μπροστὰ καὶ φωνάζει μὲ ὅλη τὴν ψυχή του, στὸν νεαρὸ ἀξιωματικὸ δυνατὰ «πὼς νὰ σηκωθῶ κύριε Τῆς τὰ ἔδωσα τῆς Πατρίδας καὶ τὰ δυό» καὶ σηκώνει τὰ μπατζάκια τοῦ παντελονιοῦ ὁποῦ φάνηκαν δυὸ πόδια κομμένα πάνω ἀπὸ τὸ γόνατα. Καὶ ξαναρχίζει νὰ κλαίει. Ὁ κόσμος ὅπως καὶ ἐγὼ γύρω τοῦ κλαίει καὶ χειροκροτεῖ, ὅμως περισσότερο ἀπὸ ὅλους κλαίει ὁ νεαρὸς ἀξιωματικός. Ἔχουν περάσει περίπου 60 χρόνια. Ποιὸς ξέρει τί γίνεται. Ἐκείνην τὴ στιγμὴ ἔγινε κάτι τὸ ἀλησμόνητο, φοβερὴ σκηνὴ γιὰ Ὄσκαρ. Ὁ ἀξιωματικὸς σκύβει καὶ ἀγκαλιάζει καὶ φιλᾶ τὸν καστανά, καὶ στὴ συνέχεια στέκεται εὐθυτενὴς μπροστὰ στὸν ἥρωα καὶ φέρνει τὸ δεξί του χέρι στὴν ἄκρη τοῦ γείσου τοῦ πηλικίου του καὶ τὸν χαιρετᾶ στρατιωτικά. Τοῦ ἀπονέμει «τὰς κεκανονισμένας τιμᾶς» ποὺ δὲν μπόρεσε ἐκεῖνος τυπικὰ νὰ ἀποδώσει στὴ σημαία μας, γιατί τῆς χάρισε καὶ τὰ δυὸ πόδια στὰ βορειοηπειρωτικὰ βουνά μας γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ κυματίζει σήμερα ψηλὰ ἡ κυανόλευκη σημαία σὲ λεύτερη πατρίδα. Καὶ οἱ ἄλλοι, οἱ πολλοὶ νὰ μποροῦν νὰ πηγαίνουν μὲ γρήγορο βῆμα στὶς εἰρηνικὲς ἀπασχολήσεις τους, χωρὶς νὰ γνωρίζουν ὅτι περνοῦν μπροστὰ ἀπὸ ἕναν ἥρωα τοῦ ἀλβανικοῦ μετώπου, τὸν Ἕλληνα ἥρωα πολεμιστή, ὅποιο ἐπάγγελμα καὶ νἄχει. Ἄλλοι δὲν μιλοῦν• ἄλλοι ὅμως εἰρωνεύονται. Γι’ αὐτὸ οἱ νέες γενιὲς πρέπει νὰ μάθουν, νὰ διδαχθοῦν ἀπὸ τὴν οἰκογένεια καὶ τὸ Σχολεῖο γιὰ τὸ Ἔπος τοῦ 1940. Γιὰ τὸ καλό της Πατρίδας μας.
«Ναυτική Ἐλλᾶς», τεῦχος Ὀκτωβρίου.