Η μάθηση, ο ιδρυματισμός και η αποσυλοποίηση
Του Θεόδωρου Αραβανή
Ό,τι και όσα είχε μάθει ο μαθητής Κώστας Πεντεσπίτης, ως η παρακάτω φωτό, «δεν θα ήταν και για πέταμα»(1).
…Μετά ενέσκηψαν τα κτίρια-σχολεία στις νέες εκδοχές με τα τσιμεντένια κτίρια, γνωστή χύμα τεκτονική της χύμα εκπαίδευσης της εποχής, προσανατολισμένες περίπου Ανατολικά οι αίθουσες και δίπατα ή τρίπατα. Τα παλιά ισόγεια (έως δίπατα σποραδικά) σχολεία (σκολειά) της επαρχίας ήταν κυρίως πέτρινα, χωρίς θέρμανση (δεν εχρειάζετο) και το πλείστον χωρίς ηλεκτρισμό (και αυτός δεν απαιτείται στην εκπαίδευση ούτε στις μέρες μας) αλλά και φκιαγμένα και σε πέτρινα τοπία (οι τοίχοι διδάσκουν κατά τον Πλάτωνα). Μετά έγιναν θερμαινόμενα τα σχολεία, -από το 1980 ολικά- για να ζεσταίνονταν οι μαθητές και να γλαρώνουν μέχρι να ψιλοκοιμούνται απ΄ την ζέστη μέσα στην αίθουσα -βολεύει και τους εκπαιδευτικούς-, για να αποκοιμιώνται έτσι κυριολογικά, μέσω της εκπαίδευσης!!!!! Μετά μπήκε και το Wifi στα σχολεία μαζί με την τηλέ τεχνολογία (σαρώνει στα χρόνια μας) και η εκπαίδευση έγινε το άθροισμα των εξαρτημάτων (κτίριο – αίθουσα – ηλεκτρισμός – θέρμανση – τηλέ – wifi – Η/Υ) εξοστρακισμένης της ίδιας της μάθησης.
Και το σχολείο (σχολειό ή σκολειό σε άλλα χρόνια) έγινε έτσι το ίδρυμα για την παρεμπόδιση της ίδιας της γνώσης.
…Ο ιδρυματισμός είχε αρχίσει..
…Η αποσυλοποίηση -απ΄ τα σύγχρονα σχολικά ιδρύματα- είναι και θα είναι μάλλον αδύνατη.
________________
(1) Κ. Καβάφη.
» Η άποσυλοποίηση » έχει ήδη άρχίσει !
» Τό πρόβλημα τών ίδεών είναι τό μεγαλύτερο πού έχει νά άντιμετωπίση ό καπιταλισμός στό μέλλον . Επί τού παρόντος μέ τά πανεπιστήμια , τίς βιβλιοθήκες καί τά μουσεία καταφέρνει ό καπιταλισμός νά κρατάη τό κοινωνικό σταγονόμετρο σχετικά μέ τίς ιδέες . Τά μουσεία καί οί βιβλιοθήκες ,ίδιαίτερα δέ οί λεγόμενες δανειστικές , όπου παίρνει κανείς τό βιβλίο από τόν ύπάλληλο αφού πρώτα τό έψαξε στίς καρτέλες καί χωρίς νά τό πιάση πρίν στό χέρι του, σκοπούν όχι στήν διάδοση άλλά στόν περιορισμό καί τόν έλεγχο τής γνώσης .
Αλλά ζούμε σέ μιά εποχή πού τό σχολείο θά καταργηθή ώς θεσμός γνώσης . Τό πολύ νά μείνει τό Δημοτικό σάν χώρος μιάς πρώτης κοινωνικότητος τού άνθρώπου . Από έκεί καί πέρα ό όποιος άλλος μορφωτικός ρόλος τού σχολείου θά άντικατασταθή άπό τήν αυτομόρφωση λόγω τής ανάπτυξης τών ηλεκτρονικών μέσω σπουδής . Τά βιβλία θά υπάρχουν σέ μικροφίλμ καί μέ ένα σύστημα αυτοματισμού όπως στά τηλέφωνα θά μπορή κανείς νά διαβάζη τό τυχόν βιβλίο στήν ιδιωτική του όθόνη .
Ο μελλοντικός ρόλος τού καθηγητή Παν/μίου θά είναι πρώτα εκείνος τού σκηνοθέτη …»
Γεράσιμος Κακλαμάνης 1983.