Κηδεύτηκε χτες στο Μεγανήσι ο κομμουνιστής αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης Λάμπρος Δάγλας

Μέσα σε κλίμα ιδιαίτερης συγκίνησης κηδεύτηκε χτες μεσημέρι (Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2015) στο Κατωμέρι Μεγανησίου ο Λάμπρος Δάγλας (Λαμπράκης), κομμουνιστής αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης και για πολλά χρόνια πρόεδρος της κοινότητας Κατωμερίου.

Πλήθος συγχωριανών του, φίλων και συντρόφων του συνόδευσαν τη σορό του, απευθύνοντας τον ύστατο χαιρετισμό και εκφράζοντας τα βαθιά τους συλλυπητήρια στους οικείους του.

Το νεκρό αγωνιστή αποχαιρέτησαν ο Παναγιώτης Κονιδάρης και εκ μέρους του Δήμου Μεγανησίου ο αντιδήμαρχος Θανάσης Κονιδάρης.

Στην κηδεία του παραβρέθηκε αντιπροσωπεία της Τομεακής Οργάνωσης Πρέβεζας – Λευκάδας του ΚΚΕ με επικεφαλής τη Δήμητρα Σταματέλου, ενώ κατατέθηκε στεφάνι από την ΚΟ Λευκάδας του ΚΚΕ.

Ο Λάμπρος (Πανολάμπρος ήταν το πραγματικό του όνομα) Δάγλας γεννήθηκε στο Κατωμέρι το 1925 από την Μαρία, δεύτερη γυναίκα του Αριστείδη Δάγλα. Ορφάνεψε σε ηλικία 5 χρόνων και μεγάλωσε ανάμεσα σε τρεις αδελφές, τον πατέρα και τον θείο του τον παπά-Μηνά. Τελείωσε το Δημοτικό σχολείο στο Κατωμέρι και συνέχισε στο εξατάξιο Γυμνάσιο της Λευκάδας.

Όταν κηρύχτηκε ο Β΄ παγκόσμιος πόλεμος, το Γυμνάσιο μπήκε κάτω απ’ την κηδεμονία των Ιταλών που παρακολουθούσαν άγρυπνα τα μαθήματα και τις δραστηριότητες των μαθητών. Χαρακτηριστική ήταν μια επιγραφή που ανάρτησαν στο σχολείο “Salutare Romanamente”. Παρ’ όλη όμως την εποπτεία τους οι μαθητές έβρισκαν τρόπους να δίνουν τον δικό τους αγώνα αντιστεκόμενοι στον κατακτητή.

Το 1942 έκλεισαν το Γυμνάσιο κι ο Λάμπρος γύρισε στο χωριό, συνεχίζοντας τον αγώνα του μέσα από το ΕΑΜ Νέων και την ΕΠΟΝ. Στην αρχή του 1943, προδόθηκε η οργάνωση και για ν’ αποφύγει την σύλληψη έμεινε κρυμμμένος σ’ ένα δωμάτιο δύο μήνες.

Γυρίζοντας στη Λευκάδα από το Ξηρόμερο πιάστηκε από Ιταλούς και βασανίστηκε στο Βλυχό 20 μέρες ώσπου μεταφέρθηκε στις φυλακές της Λευκάδας και κρατήθηκε 4 μήνες. Μετά την συνθηκολόγηση, επέστρεψε στο χωριό απ’ όπου είχαν φύγει οι Ιταλοί κι είχαν μείνει μόνο 2-3 Γερμανοί.

Εκεί προσπάθησε να αναδιοργανώσει την ΕΠΟΝ, να οργανώσει τα παιδικά συσσίτια και παράλληλα έδωσε εξετάσεις και πήρε το απολυτήριο του Γυμνασίου. Αυτή την περίοδο, ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τα πολιτιστικά στο νησί, ανεβάζοντας θεατρικά έργα εθνικού περιεχομένου κι ήταν τότε που πρωτοεμφανίστηκε γυναίκα του χωριού επονίτισα σε ρόλο στην σκηνή.

Τον Ιούλιο του 1944 κατατάχτηκε στο σύνταγμα Ιονίων νήσων του ΕΛΑΣ, έλαβε μέρος στην απελευθέρωση των νησιών, Ιθάκης, Κεφαλονιάς, Λευκάδας, ώσπου τους ανάγκασαν να παραδώσουν τα όπλα.

Το 1945 πιάστηκε με την κατηγορία κατοχής πολεμικού υλικού, μεταφέρθηκε στην Πάτρα, φυλακίστηκε κι αθωώθηκε μετά από ενάμισι χρόνο. Επιστρέφοντας στο νησί, άρχισε να δουλεύει αγιογραφώντας τις εκκλησίες, βάφοντας σπίτια, ζώντας μέσα σε συνεχή ανασφάλεια, μέχρι τον Νοέμβρη του 1947 όταν πιάστηκε ξανά και μεταφέρθηκε στη Μακρόνησο, όπου κι έμεινε ως τον Απρίλη του 1950. Έχει πει ο ίδιος γι΄ αυτή την περίοδο “δεν υπάρχουν λέξεις κατάλληλες για να περιγράψουν την ζωή μας εκεί … για να διατηρούμε την σιλουέτα μας, από το πρωί ως το βράδυ κουβαλούσαμε πέτρες … ήταν η εποχή που σώπαιναν οι λύκοι γιατί ούρλιαζαν οι άνθρωποι”.

Όταν αφέθηκε ελεύθερος, γύρισε πάλι στο χωριό κι άνοιξε κουρείο. Αργότερα ανέλαβε διαχειριστής στο λιοτριβείο του αγροτικού συνεταιρισμού, ασχολούμενος πάντα με το ανέβασμα θεατρικών έργων συνεχίζοντας την κομματική του δράση κι αγιογραφώντας. Πολύ καλός αγιογράφος, αυτοδίδακτος με μεγάλο μεράκι στο εκκλησάκι του Αγίου Κωνσταντίνου στο Κατωμέρι, αποκάλυψε παλιά τοιχογραφία του Αγ. Γιώργη κι άλλες στο τέμπλο και τις θύρες.

Τον Απρίλη του 1967 συνελήφθη από την χούντα κι οδηγήθηκε στη Γυάρο.

Από το 1975 έως το 1990 εκλέγονταν πρόεδρος στην Κοινότητα Κατωμερίου. Έγινε πρόεδρος του συνδέσμου ύδρευσης κοινότητας Μεγανησίου απο το 1978 ως το 1988. Στην διάρκεια της θητείας του κατάφερε να γίνουν πολλά έργα στο νησί.

(Τα βιογραφικά στοιχεία είναι από το Meganisi Times)