Λες και σταμάτησε ο χρόνος…

Στης Λαμπρινής, στα Χορτάτα. Λες και ήταν χτες. Κι ας κοντεύουν τώρα τρία χρόνια.

Αρχές Απρίλη ήταν τότε, στην καρδιά του χειμώνα τώρα. Το ίδιο σκηνικό, λες και σταμάτησε ο χρόνος. «Η χελιδονοφωλιά κορώνα στο κεφάλι της μορφονιάς στο κάδρο» είναι ακόμη εκεί (δες ΕΔΩ). Η ξυλόσομπα στο κέντρο του μαγαζιού επίσης. Στο μάτι η κατσαρόλα με το φαγητό. Στο πάτωμα ο γάτος να κοιμάται του καλού καιρού. Ξυπνάει απ΄ τα πολλά, χασμουριέται μαχμουρλίδικα… Τρία – τέσσερα τραπέζια. Πολλά λουλούδια, πλαστικά τα περισσότερα. Λιγοστά τα ψώνια στα ράφια.

Αναγκαστικό πέρασμα για τα πισινοχώρια της νοτιοδυτικής Λευκάδας: το Κομηλιό, το Δράγανο και το Αθάνι είναι το καφενείο της Λαμπρινής στα Χορτάτα. Αναγκαστική στάση επίσης για τους περισσότερους υποψήφιους των κάθε λογής εκλογών που επισκέπτονται τα χωριά αυτά.

Το μόνο που άλλαξε στο καφενεδάκι είναι οι λιγοστοί από άλλες φορές θαμώνες και κάποιες νέες αυτή τη φορά φωτογραφίες στους τοίχους. Με νέους υποψήφιους. Χαζεύουμε.

– Θειά Λαμπρινή η Γκερέκου είναι αυτή; Ξέρεις…

– Ναι η … (λέει μια λέξη που δεν γράφεται).

– Γιατί δεν κατεβάζεις τότε τη φωτογραφία;

– Είναι όμορφη…

Ούτε η θειά Λαμπρινή έχει αλλάξει! Αγέραστη, διατηρεί ατόφια την ευθυμία της, την σπιρτάδα της, την καπατσοσύνη της. Της ευχόμαστε να τα εκατοστήσει!

Και κάτι ακόμη. Απάνεμο παντελώς το χωριό. Στο Αθάνι να κινδυνεύεις να σε πάρει ο αέρας κι εδώ ούτε φύλλο δεν κουνιόνταν. Κάτι ήξεραν οι παλιοί Χορτιώτες…