Εναπομείναν μουσειακό στοιχείο…

Μουσειακό στοιχείο πια. Ένα από τα λίγα εναπομείναντα από την πολυτάραχη ιστορία της Ένωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών Λευκάδας «ΤΑΟΛ». Από τις εποχές εκείνες που βρισκόταν ακόμη στις δόξες του. Που το νησί μας ζούσε από το κρασί και το λάδι.

Ατόφιος, μάλλον, χαλκός. Είναι ασήκωτο. Μας είπαν, αν θυμάμαι καλά, ότι ζυγίζει γύρω στα 27 κιλά. Είναι μία από τις παλιές πόρτες που σφράγιζαν τις τσιμεντένιες δεξαμενές στο παλιό οινοποιείο του ΤΑΟΛ στο Κάστρο. «ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗΣ-ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ» είναι η σφραγίδα του κατασκευαστή.

Ο Στυλιανός Κοντογιάννης γεννήθηκε στην Αίγυπτο από γονείς μετανάστες από την Χίο (παντρεύτηκε μάλιστα και μια συνεπίθετη, την Θηρεσία Κολυβά από την Ζάκυνθο). Ξεκίνησε τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες το 1919 με ένα τόρνο και χειριστή τον ίδιο. Το 1921 αγόρασε ένα οικόπεδο στην οδό Μεθώνης 34 στην Αγία Σοφία Πειραιώς στο οποίο οικοδόμησε το εργοστάσιό του: ΜΗΧΑΝΟΠΟΙΕΙΟΝ-ΝΑΥΠΗΓΕΙΟΝ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΙΣΙΔ. ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗΣ. Δραστηριοποιούνταν στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη Περάματος στην οποία γίνονταν οι ναυπηγήσεις και επισκευές πλοίων. Οι δραστηριότητες του εργοστασίου στρέφονταν κυρίως στην κατασκευή πρωτότυπων μηχανών οινοποιίας, ελαιουργίας, παγοποιίας, οδοποιίας, μηχανές κονσερβοποιίας (ΦΙΞ –ΚΥΚΝΟΣ) και πληθώρα κατασκευών υδραυλικής και οικιακής χρήσης.

Στο εργοστάσιό του κατασκευάστηκαν μάλιστα και οι πρώτες ελληνικές νάρκες θαλάσσης – νάρκες Μ, από το όνομα του Ανθυποπλοίαρχου Μοραΐτη που τις σχεδίασε. Το γερμανικό υποβρύχιο U-133 που βυθίστηκε την 14/3/1942 στα ανοικτά της Αίγινας είχε προσκρούσει σε μια τέτοια ελληνική νάρκη. Με την παραγωγή των ναρκών το Μηχανουργείο του Κοντογιάννη αναδεικνύεται ως η μεγαλύτερη βιομηχανική μονάδα των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής και δέχεται τις επισκέψεις και τις βραβεύσεις πολλών επισήμων Ελλήνων και ξένων μεταξύ των οποίων τον διάδοχο Παύλο και Πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά. Αργότερα το μηχανοποιείο του Στυλιανού Ισιδώρου Κοντογιάννη, που συντηρείται ωστόσο με ελάχιστα έργα, όπως κατασκευές δεξαμενών νέας τεχνολογίας, πέρασε στο γιο του και τεχνικό διευθυντή Νικόλαο Κοντογιάννη με εργοτάξια από το 1950 έως το 1958 στον Βόλο και στο Πέραμα.

Από το 1963 έως σήμερα η μονάδα Κοντογιάννη έχει μετονομαστεί σε «ΝΑΥΣΙ». Τα στοιχεία αυτά δημοσιεύθηκαν από τον εγγονό του ιδρυτή Στυλιανό Κοντογιάννη στο περιοδικό «Περίπλους της Ναυτικής Ιστορίας», Τ. 50, σελ. 18, ΙΑΝ-ΜΑΡΤ 2005, εκδ. Ναυτικό Μουσείο Ελλάδος και τα αναδημοσίευσε το site perialos.blogspot.gr.