«Στους Βόλτους» (Ποίημα του Θοδωρή Γεωργάκη-Παποράκη)

Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή ΣΤΟΥΣ ΑΡΜΟΥΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΟΥ

ΣΤΟΥΣ ΒΟΛΤΟΥΣ

Στων Θεών τη στέγη, μέσα στην πανδαισία του
ζωοδότη ήλιου και της λαξευμένης πέτρας, ένα
τοπίο σφραγίζει αμόλευτο τις δίνες του χρόνου!
Προστάτες τα νέφη, ευλαβικά, διαβατάρικα
ερυθρωμένα απ’ το φέγγος, αγγίζουνε θωπευτικά
τα χορταριασμένα αλώνια! Βιγλάτορες στα
χρόνια που έντυσαν μ’ αλέγρες αντρίκιες ανάσες
τη γη του Διόνυσου, της Δήμητρας και του
Βάκχου! Άσπιλοι και αμόλυντοι απ’ τα
φρυάγματα του χρόνου! Θυμητάρια μιας
Παντάνασσας ζωής, που έφτανε φουριόζα μ’
αίμα της να ποτίσει την τραχιά κι άγονη γη σας
να καρπίσει του ιδρώτα σταλίδες…

Τ’ Αϊ Δονάτου πέτρινοι Βόλτοι!

Σηκώνετ’ ο ήλιος και οι καρδιές στη διαδρομή
του πυρόεσσες, με τις κορφές της Ελάτης
παιγνιδίζει, τις λαμπράδες γκοσμένος, που
χόβολες κάρπισε η άσπιλη γη σας ! Το δειλινό
μυρώνει τ’ ασκηταριού η καμπάνα, σαν συνάξει
σ’αναπαμό τα περιστέρια του μόχθου!
Σταυροκοπιέται, ναυταώνεται η ψυχή στο
Κατευθυνθήτω η Προσευχή μου! Ο μαΐστρος
του Ιόνιου θυμωμένος στο λιθανώφλι σας φτάνει
ζωήζει, μεστώνει, τα χρυσά σας αλώνια! Τρέχουν
οι μνήμες, αραβανιάρικα άτια, το καρπολόϊ ν’
αδράξουν απ’ του ξωμάχου τα χέρια-μαχαίρια,
ν’ αρχίσουν το λίχνισμα, με υμνωδία στη γη σας
να μοιάζει, το τίμιο στάρι να σταθεί
στηθοπλάστης…

Τ’ Αϊδονάτου αιμάτινοι Βόλτοι!

Υψώνεται τη δωρική σας θωριά σπαθιά στα
ζωηφόρα μελτέμια! Αίμα, που ξεκίνησε της
πλάσης το ξύπνημα, στις φλέβες σας ζωή
ρυακίζει! Ντυμένη η άνοιξη χλοήσματα, ανάσες
μεριάζει του χειμώνα την πάγρα! Τις ομίχλες
σηκώνει, πανώριοι να σταθούνε οι σπλώνοι
φωλιές χρυσομάνες στις κορφές τους να πλέξουν.
Το καλάμι του κούκου τα φακοχώραφά σας
μωβίζει, κι ο ασφελαχτός κι η ασφάκα τις
πλαγιές κιτρινίζουν! Μίγμα λαύρο με του
Θεριστή τα πιστρόφια! Κιτρινοπέλαγος τα
γεννήματα λάμπουν, κεχριμπαρένια χερόβολα
στέκουν, μάρτυρες στους βρυχηθμούς τ’
Αλωνάρη! Έτοιμα συφάμελα τις ψυχές να
ματώσουν…

Τ’ Αϊ Δονάτου αιώνιοι Βόλτοι!

Λιοπερίλαμπρα κινάτε στον χρόνο, αιώνια
σύμβολα της χοϊκή μας ουσίας, αρμαθιασμένοι
κεντρωμένοι στη γη σας! Λιονταρόθρεφτα
εικονίσματα πέτρας, ακόμη αντιλαλείτε φωνές
μυρώτρες αντρίκες, μελωδικά γυναικεία
τραγούδια, παιδιάστικα χωρατά και σκλιμήδια
των προγιαστών τη θεία σοφία! Τον πόνο του
μόχθου στους αρμούς σας φυλάτε, διαθήκη σ’
αυτούς που θα έρθουν! Ορτοί να σταθείτε στις
ανέμες του χρόνου! Η μοίρα σας προίκισε της
φύσης ξαφνιάσματα, οι μνήμες κρυστάλλωσαν
να κρατάτε ευαγγέλια! Σηματωροί! Δαφνώνες
της λύτρωσης στις ψυχές να σκορπάτε!