Παρουσίαση λευκώματος για τον Μίμη Δομάζο την Παρασκευή 7 Σεπτέμβρη

Τυχαία φαλτσοκεφαλιά ήταν το πρώτο γκόλ του Άγιαξ με τον Βαν Ντά’ι’κ στον τελικό του κυπέλου πρωταθλητριών Παναθηναικός-Άγιαξ στο Γουέμπλευ το 1971. Ο Βάν Ντάικ περίμενε να πιάσει την κεφαλιά με το μέτωπο και ο τερματοφύλακας του Παναθηναικού Τάκης Οικονομόπουλος ( το πουλί) είχε ακροβολιστεί πρός την δεξιά γωνία του τέρματος ( αριστερά πλευρά του τέρματος για τον επιτηθέμενο Βάν Ντάικ ). Η Μπαλιά ό,ως που έγινε από τα αριστερά επιτεθέμενος ο Άγιαξ , είχε πολύ φάλτσο, αστόχησε να την χτυπήσει κατακούτελα ο Βαν Ντάικ, η μπάλλα βρήκε ασυναίσθητα λοξά και φάλτσα στο κεφάλι του Βαν Νταικ και έφυγε για την δεξιά πλευρά του Οικονομόπουλου ( μαρτυρία του ίδιου Οικονομόπουλου ) για το αιφνιδιαστικό τυχαίο και αδύνατο να αποκρουστεί η μπάλα που κατέληξε απ την άλλη πλευρά στα δίχτυα. Ασφαλώς και με το Γουέμπλευ το 1971 άρχισε η χρυσή εποχή του Άγιαξ και του ολοκληρωτικού τότε ποδοσφαίρου, που αυξήθηκε καινοτομικά και ο ωφέλιμος χρόνος ποδοσφαίρου μέσα στον αγώνα. Στην άμυνα του άγιαξ στο ματς εκείνο ήταν μπάκ κεντρικό ο Γιουγκοσλαύος Βάσοβις – έφυγε το επόμενο χρόνο – που σε μετέπειτα χρόνια ήρθε προπονητής στην Ελλάδα. Και ο κύριος παίχτης ήταν ο Κάιζερ που ήταν το μεγάλο όνομα της ομάδος και αμυντικός ο Γερμανός Μπλάκενμπουργκ , που λείψανε τα επόμενα χρόνια .. και βέβαια από τότε ανέτειλε το αστέρι του σπουδαίου Κρόιφ , ο οποίος Κρόιφ ήταν φανατικός καπνιστής – ντουμάνι μέσα στα αποδυτήρια στο διάλειμμα του αγώνα ( ομολογία Δομάζου ) και στην επίσκεψη του Άγιαξ στην Ελλάδα για τα φιλικά μάτς με ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό προτίμησε τα τότε Ελληνικά υπερπολυτελείας αρωματικά τσιγάρα Pallas King Size , που πήρε κούτες ολόκληρες για την Ολλανδία.

Η μυθολογία στο ποδόσφαιρο – όπως σε άλλη της ζωής διέκφανση- είναι σημαντική υπόθεση.
Με την εξέλιξη του ποδοσφαίρου, τις ποδοσφαιρικές εξελικτικές τεχνικές που ακολουθούν η μία ως καινοτομία ως προς την προηγούμενη, το ποδόσφαιρο κινήθηκε σε δρόμους θεαματικότερους και ικανότητες παιχτών – αθλητών μέχρι υπερ αθλητών πλέον που δεν υπήρχαν τα παλαιότερα χρόνια.
Υπάρχει η αίσθηση όμως όμως ότι παλαιότερα κυκλοφορούσε περισσότερο η άποψη ότι η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση- για τούτο και μια εποχή συμβολικά το σύστημα 4-3-3 ήταν κλασσικό. Με τα χρόνια και παρά την εξέλιξη και την ταχύτητα στο ποδόσφαιρο, επικράτησε ή άποψη- ισχύει ακόμα- ότι το όλο ποδοσφαιρικό παιχνίδι οργανώνεται από την άμυνα, με κύριο στόχο πρώτα να μην δεχτεί η ομάδα τέρμα και με βάση αυτή την αρχή δημιουργήθηκαν και τα συστήματα 4-4-2 , ή 5-3-2 , ή διάφορα άλλα μίγματα κατάλληλα για κάθε μάτς, αλλά σε οι διατάξεις αυτές επαναφέρουν στην επιφάνεια ψήγματα του αμυντικογενούς αλλά και νικηφόρου ταυτόχρονα, κατενάτσιο. Αφαλώς και οι δομές και οι παίχτες του κατενάτσιο έχει χαθεί οριστικά. Κοινώς δεν υπάρχει η τεχνική και δεν γίνεται κατανοητή ΄- ούτε από προπονητές ούτε από παίχτες αλλά ούτε και από διαιτητές- τεχνική κατενάτσιο. Χάθηκε εξελικτικά οριστικά.
Αλλά παραμένει ως νοσταλγία, για το αν μπορούσαν οι φίλαθλοι στην συγχρονία να απολαύσουν ένα μάτς που μια ομάδα θα μπορούσε να κατέβει στο γήπεδο και να εφαρμόσει το κατενάτσιο. Τα αμυντικά ταμπούρια, οι ποδοσφαιρικοί διάδρομοι κλεισμένοι και για τον παίχτη και για την μπάλα , η αλληλοκάλυψη σε βάθος των παιχτών στην αμυντική λειτουργία, όλοι πίσω από την γραμμή του κέντρου. αν πέρναγε η μπάλα απ τον πρώτο παίχτη ο παίχτης δεν πέρναγε ποτέ και η μπάλλα που πέρασε σταμάτούσε στον πίσω παίχτη, αδυναμία σούτ των επιτεθεμένων απ το ασφυκτικό πρέσινγ και μαν του μάν των αμυντικών, δηλαδή κάστρα απρόσβλητα σε βάθος στημένα, η μπάλα να μην φτάνει ποτέ στο αμυνόμενο τέρμα, και ξάφνου μια μπαλιά να φεύγει απ την αμυντική διάταξη να βρίσκει τον επιθετικό της αμυνόμενης ομάδος το πολύ στην γραμμή του κέντρου , και αυτός ικανότατος τεχνίτητς και ταχύς ως αθλητής να κάνει το γκόλ αιφνιδιάζοντας την ομάδα που ασφυκτικά- αλλά αναποτελεσματικά- πίεζε, αυτό το σύστημα αποτελεί από μονο του μια νοσταλγία. Και είναι μια νοσταλγική αναφορά και επίκληση μόνο ως ποιητική ποδοσφαιρική αδεία.
Στο αμυντικογενές ποδοσφαιρικό σύστημα, η μπάλα μπορεί να περάσει αλλά ο παίχτης ποτέ. Στο κατενάτσιο το δόγμα ήταν, ούτε η μπάλα ούτε ο παίχτης μπορεί να περάσει.
Ποτέ δεν θα ξανάρθουν τέτοιες σαν τις του κατενάτσιου ποδοσφαιρικές μέρες.