Το πρώτο ποδήλατο στο χωριό (;)
[Βόλτα με νοικιασμένα ποδήλατα στην πόλη της Λευκάδας. Εδώ στο λιμάνι. Διακρίνονται από αριστερά ο Σπύρος Κ. Βλάχος («Μπόγος»), ο Βασίλης Σ. Μανωλίτσης («Τσίλιας») και ο Φίλιππος Γ. Κολυβάς]
Αν θυμάμαι καλά το πρώτο ποδήλατο στα χωριά μας, μιλάω για τα Κολυβάτα και Μαυρογιαννάτα της πρώην κοινότητας Αλεξάνδρου, το είχε ο Δημητράκης Μανωλίτσης («Ρίχας»), ο γιος του μπάρμπα Νίκου «Γαλάζου». Μιλάω βέβαια για τα παιδικά μου χρόνια κι αυτά των πάνω κάτω συνομήλικών μου, γιατί μπορεί να υπήρχε κι άλλο. Του το είχε αγοράσει νομίζω ο «Αμερικάνος» που έμενε δίπλα από το σπίτι τους. Έτσι τον έλεγαν δηλαδή τον άνθρωπο, γιατί είχε ζήσει για χρόνια ως μετανάστης στην Αμερική. Είχε φύγει αρχές του περασμένου αιώνα, όπως και πολλοί άλλοι τότε από τα χωριά μας, για το Νέο Κόσμο, όπου έζησε για χρόνια, προτού επιστρέψει στο χωριό. Άλλοι ήρθαν νωρίτερα απ” αυτόν, είτε για να βοηθήσουν λέει και την Ελλάδα που μεγάλωνε τότε, είτε γιατί δεν πρέπει να τους καλάρεσε κιόλας. Μη νομίζετε, δύσκολες δουλειές ήταν στις αρχές κι εκεί. Αυτός είχε φαίνεται κάνει τις οικονομίες του. Τον θυμάμαι σχεδόν πάντα με κοστούμι και με μια άσπρη ρεπούμπλικα. Μου φάνταζε ότι δεν την έβγαζε ποτέ από πάνω του, ούτε καν στον ύπνο του. Δεν είχε ανάγκες, καλός άνθρωπος πρέπει να “ταν για να του αγοράσει και το ποδήλατο. Τώρα, έχουν περάσει τόσα χρόνια, μπορεί να μην ήταν κι έτσι τα πράγματα, αλλά έτσι να τα θυμάμαι εγώ. Το ποδήλατο ήταν τότε για μας τους υπόλοιπους πιτσιρικάδες που έμεναν στα χωριά αυτά άπιαστο όνειρο.
Μάθαμε ποδήλατο αργότερα, όταν κατεβήκαμε στη χώρα για να πάμε στο γυμνάσιο. Εκεί είχαμε σχετικά τη δυνατότητα να ενοικιάζουμε κάπου κάπου κανένα, πληρώνοντας λίγες δραχμές την ώρα, λεφτά για την εποχή εκείνη, σε ένα από τα δυο – τρία μαγαζιά που έκαναν μαζί με επισκευές κι αυτή τη δουλειά. Και τότε πράγματι ξεδίναμε. Τι Κάστρο, τι Βαρδάνια, τι Αη Γιάννη, τι Περιβόλια, τι Κουζούντελη, όλα τα σοκάκια της Λευκάδας, τίποτε δεν αφήναμε αγύριστο. Και τα παντελόνια μας να γίνονται κατάμαυρα από τα λάδια της αλυσίδας ή να ξεσκίζονται όταν μπλέκονταν σ” αυτή. Άσε τα σπασμένα λάστιχα που καλούμαστε να πληρώσουμε, γιατί τις περισσότερες φορές σε χωματόδρομους με πέτρες γυρίζαμε.
Όποτε είμαστε στο χωριό, μας νοίκιαζε το δικό του ποδήλατο ο Δημητράκης. Δεν ξέρω τώρα πόσο μας έπαιρνε. Η συνηθέστερη διαδρομή ήταν από το σχολείο των χωριών μέχρι τα Αλώνια, στην είσοδο του χωριού Κολυβάτα. Εκεί φαίνεται ο δρόμος είχε την απαραίτητη ορατότητα ώστε να ελέγχεται η διαδρομή και βρισκόταν επίσης έξω και ανάμεσα από τα δυο χωριά. Άσε που έπρεπε να μην τρέχουμε και να αποφεύγουμε κιόλας να πατάμε πέτρες, λες και υπήρχε στο δρόμο αυτό τίποτε άλλο εκτός από πέτρες.
Αγαπητε μου Φιλιππα. Πιό πάνω αναφέρησ, γιά τούσ Ελληνεσ τών Η.Π.Α οτι αλλοι ηρθαν νωρίτερα απ αυτόν, ειτε γιά να βοηθήσουν (ΛΕΕΙ) καί τήν Ελλάδα πού μεγάλωνε τότε, ειτε γιατί δέν πρέπει νά τούσ καλάρεσε κιόλασ.
Κάνε μιά διορθωση. Ενα ολόκληρο Σύνταγμα εφυγε απο Αμερική και ηρθε στήν Ελλάδα (οχι γιατί μεγάλωνε) αλλά γιά νά πολεμήσουν (καί πολέμησαν στούσ Βαλκανικούσ πολέμουσ καί στόν πρώτο Πόλεμο) Οί περισσότερα σκοτώθηκαν γιά τήν Πατριδα τουσ ωθούμενοι από φιλοπατρία καί μόνο. Αυτή ειναί μιά Ιστορική αλήθεια καί οχι (ΛΕΕΙ). Συγχαριτήρια γιά την προσφορά σου στό χωριό μασ, μέ τήν Εκτιμησή μου Χριστοφοροσ.
Χριστόφορε γειά σου. Εύχομαι να “σαι καλά και να μας επισκεφτείς σύντομα… Μαθαίνω νέα σου καμιά φορά από τον Ευγένιο ή τον Ζώη.
Τώρα σε σχέση με την ανάρτηση:
Το «λέει» το χρησιμοποιώ ως σχήμα λόγου. Αναφέρομαι δηλαδή σε ένα γεγονός που δεν το έχω ζήσει ο ίδιος, αλλά το έχω ακούσει ή το έχω κάπου διαβάσει. Εξ ου και το «λέει» ή όπως «λέγεται». Δεν είχα φυσικά σε καμιά περίπτωση την πρόθεση να αμφισβητήσω την φιλοπατρία (την εποχή εκείνη, των μεταναστών της πρώτης γενιάς δηλαδή, γιατί για τους σημερινούς της τρίτης, τέταρτης γενιάς διατηρώ τις ενστάσεις μου) των Ελλήνων αποδήμων, ιδιαίτερα δε τον καιρό εκείνο των αποδήμων της ΗΠΑ, μιας και η χώρα αυτή ήταν τότε η κατ” εξοχήν χώρα υποδοχής Ελλήνων μεταναστών. Ένα από τα κίνητρα του μαζικού τους επαναπατρισμού στην πρώτη δεκαετία του περασμένου αιώνα, ήταν η αγάπη τους προς την πατρίδα, συμβάλλοντας έτσι στα μέγιστα στην δίκαιη απελευθέρωση των κατεχόμενων από τους Τούρκους ελληνικών περιοχών. Συνεισφέροντας φυσικά στο μεγάλωμα(διπλασιασμό)της Ελλάδας. Ένας δε ακόμη απ” τους λόγους που θα λειτουργούσε αποτρεπτικά στο να γράψω υποτιμητικά κάτι είναι και το γεγονός ότι και εγώ ο ίδιος έζησα για πάνω από τριάντα χρόνια ως μετανάστης στη Γερμανία. Όπως δε «λέει» (έχω ακούσει) και οι Έλληνες της Γερμανίας -ήταν τότε κάμποσες εκατοντάδες χιλιάδες- κατά την περίοδο της γενικής επιστράτευσης του 1974, μετά την απόβαση των Τούρκων στην Κύπρο, στέκονταν ουρές στα προξενεία ζητώντας να προωθηθούν στην Ελλάδα και να πολεμήσουν σε έναν ενδεχόμενο Ελληνοτουρκικό πόλεμο.
Όπως λέει -να το πάλι το «λέει»- ή μάλλον έγραφε για να ακριβολογώ, και ο συγχωριανός μας λαϊκός ποιητής Άγγελος Βρεττός:
«Αφήνω γεια Αμερική και χώρα πλουτισμένη / κι εγώ θα πάω στη μάνα μου, τη πολυδοξασμένη. / Τα πλούτη σου περιφρονώ και για «μηδέν» τα πιάνω, / φωνή με κράζει ιερά να πάγω να πεθάνω…»
Τώρα από την άλλη υπήρξαν και κάποιοι που επέστρεψαν στην Ελλάδα όχι σώνει και καλά επειδή τους έτρωγε η φιλοπατρία -αυτό εξάλλου έγινε πριν τους βαλκανικούς πολέμους- αλλά γιατί τα χρόνια εκείνα οι δουλειές στην Αμερική ήταν πράγματι δύσκολες, δεν τις άντεχαν. Έχουμε και στο χωριό μας τέτοια παραδείγματα…
Χαίρομαι για την επικοινωνία.
Να είσαι πάντα καλά
Φίλιππος Κολυβάς
Φίλιππα Γειάσου.
Δέν εχω πολύ χρόνο γιά νά αρχίσουμε διάλογο περι μεταναστών,φιλοπατρίας κ.λ.π. 1ης 2ης η 5ης γενιας Ελλήνων μεταναστών, καθότι καί εγώ διατηρώ επιφιλάξεις μου στίς επιφυλάξεις σου. καί στή Νέα Υόρκη ειχαμε ουρά μέ τα γεγονοτα του 1974 στό Ελληνικό Προξενείο, γία να ερθουμε καί καταταγούμε στόν Ελληνικό Στρατό.
Θά σου αναθέσω ομως ενα μεγάλο εργο, καί ολοι εμείς θά ειμαστε συνεργάτες σου. Θά καταγράψουμε ολους τους ΚΟΛΥΒΙΑΤΕΣ μέσα καί εξω από ελλαδα, καί θά εχωμε αντάμωμα στή γιορτή τών Αγίων Πατέρων (εστω καί αν δέν τα πας καλά !!!!!!!) το 2011 θά εχωμε τριήμερο εορτασμό στά ΚΟΛΥΒΑΤΑ, ΑΓΙΑ ΠΑΤΕΡΕΣ, ΝΙΚΙΑΝΑ, μέ ολους εμάς τούς απανταχού Κολυβιάτες οσο γιά τα εξοδα κ.λ.π. θά τα πούμε τηλεφωνικα.
Τούς Χαιρετισμούς μου στή συζυγο, Ευγένιο, καί ολους τού φίλους στό χωριό μας. Ζητησε από τόν Ευγένιο τήν Ηλεκτρονική μου διεύθηνση καί τό τηλεφωνο μου. Πάντα νά ακούω καλά σου Νέα. Μέ τήν εκτιμηση μου Χριστοφόρος, από τήν προτεύουσα τού Κόσμου, Νέα Υόρκη.