Το άλογο του δια(β)όλου ή αλογάκι της Παναγίας (Mantis religiosa ή Mantodea)
Χρόνια είχα να το δω, από τότε που ήμουν πιτσιρικάς. «Άλογο του δια(β)όλου» το λέγαμε στα μέρη μας, αλλού πάλι το λένε «αλογάκι της Παναγίας». Μυστήριο… «αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας!»
«… Το αρσενικό αλογάκι της Παναγίας, οδηγημένο από το γενετήσιο ένστικτο, καβαλάει τη θηλυκιά και καθώς κάνουν έρωτα, η θηλυκιά, με μια επιδέξια κίνηση των μπροστινών ποδιών της του αποκόβει το κεφάλι και το καταβροχθίζει, ενώ το υπόλοιπο σώμα του αρσενικού συνεχίζει την ερωτική ελεγεία…» (Πηγή: Ριζοσπάστης [Τα καθημερινά της Κυριακής] via ιστολόγιο «Περιδιαβαίνοντας»
| «… Γυρίζοντας ένα μεσημέρι στην κοίτη ενός ξεραμένου ποταμού, είδα κάτου από ένα πλατανόφυλλο δυο έντομα να σμίγουν. Ήταν δυο πράσινα, λιγνά, χαριτωμένα αλογάκια της Παναγίας. Ζύγωσα αγάλια, κρατώντας την αναπνοή μου. Μα απότομα σταμάτησα τρομαγμένος: το αρσενικό, μικρό κι αδύναμο, ήταν αποπάνου κι αγωνίζουνταν να τελέψει την ιερή εντολή του μα με τρόμο είδα ότι του έλειπε το κεφάλι. Γαλήνια η θηλυκιά το μασούλιζε, κι άμα τέλειωσε, στράφηκε πάλι σιγά κι έκοψε το λαιμό, κι ύστερα πάλι το στήθος του αρσενικού, που γαντζωμένο σφικτά αποπάνου της εξακολουθούσε να πάλλεται… Η φοβερή τούτη σκηνή ανατινάχτηκε ξάφνου τώρα μέσα απ” τα χαλάσματα τούτα. Αστραπή γαλάζια σκίζει απόψε και φωτίζει την καρδιά μου. Η πολύμαστη θεά ανασηκώνει τον πέπλο της. Στα φυτά και στα ζώα η πνοή του μυστηρίου είναι πιο φανερή παρά στον άνθρωπο. Αυτά, πιστά, ξέσκεπα, ακλουθούν τη μεγάλη Κραυγή. Ταυτίζουν τον έρωτα και το θάνατο. Όταν δίχως κεφάλι, δίχως στήθος μάχουνται να νικήσουν το θάνατο, γεννώντας, με δέος μαντεύουμε μέσα μας την ίδια κραυγή. Τον ίλιγγο, την βεβαιότητα του χαμού και όμως, πιο απάνου, τη χαρά, την παραφροσύνη στο χαμό, την έφοδο για την αθανασία…»
Απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ «ΚΥΠΡΟΣ» |
|
……………………………………………………. ΑΥΤΟΣ ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ, Οδυσσέας Ελύτης |
