«Αφουγκραστείτε το λοιπόν, κι ας πιάνει οπού “χει γνώση…»

Της Μάγδας Κ. (magda@agrinioculture.gr)

«Αφουγκραστείτε!»

Ναι, είναι ολοφάνερο πια ότι διανύουμε την δυσκολότερη εποχή των τελευταίων χρόνων στην ιστορία της Ελλάδας. Ναι, είναι επιβεβαιωμένο πια ότι όλοι μας -και αν όχι όλοι σιγά σιγά προς την ολότητα οδεύουμε- καθημερινά έχουμε να αντιμετωπίσουμε προβλήματα και δυσκολίες επιβίωσης, όχι μόνο υλικής αλλά και ψυχολογικής. Ναι, είναι αλήθεια ότι το μέλλον μας διαγράφεται δυσοίωνο, αβέβαιο, μαύρο κι άραχνο σε απλά ελληνικά. Όμως, γιατί μέσα σε όλα αυτά που χάνουμε συνεχώς από την τσέπη μας και την αξιοπρέπειά μας γενικότερα, να χάνουμε και την επικοινωνία μας;

Και για να γίνω πιο σαφής. Μου προκαλεί μεγάλη εντύπωση η δυσκολία του γεγονότος να πετύχουμε ένα σωστό και πραγματικό διάλογο. Διότι για να μπορέσουμε να πετύχουμε ένα σωστό διάλογο, απαιτείται κατά τη γνώμη μου η ικανότητα της ακρόασης του συνομιλητή μας! Και όταν λέω να ακούσουμε τον συνομιλητή μας, εννοώ να ακούσουμε με προσοχή και σε βάθος τα λεγόμενα του. Όλοι μας φαντάζομαι έχουμε βρεθεί σε συζητήσεις όπου κάποιος από την παρέα θίγει ένα θέμα ή ένα πρόβλημα που τον απασχολεί, επιλέγει να μας ανοίξει την καρδιά του και να ξετυλίξει το σκεπτικό του με την ελπίδα ότι οι παριστάμενοι – φίλοι κατά τα άλλα – θα ασχοληθούν μαζί του. Και προς μεγάλη του έκπληξη και απογοήτευση στο τέλος οι συνομιλητές του παίρνουν το πρόβλημά του και το οικειοποιούνται, αναφερόμενοι σε αντίστοιχα δικά τους συμβάντα.

Και θα μιλήσω με παραδείγματα – γιατί μου αρέσουν και θεωρώ ότι βοηθούν στην κατανόηση της σκέψης – παραδείγματα που είναι βγαλμένα από την καθημερινή μας κοινωνική πραγματικότητα.

1) «Βρε παιδιά μου ήρθαν τα κοινόχρηστα 200 Ε με 15 ώρες που άναψα το καλοριφέρ! Τι θα κάνω έχω ξεπαγιάσει μέσα στο σπίτι». ΑΠΑΝΤΗΣΗ: «Καλά τι να πω και εγώ που δεν ανάβουν καθόλου καλοριφέρ γιατί δεν πληρώνει κανείς κοινόχρηστα! Χτες που βρήκα το διαχειριστή μου και τον ρώτησα…..» κ.τ.λ. κ.τ.λ. Μα ρε φίλε εγώ έθιξα το θέμα για να πω τον πόνο μου και να ακούσω και καμία πρόταση άμα υπάρχει.

2) «Βρε παιδιά δραματική η κατάσταση, μου κόψανε 400 Ε από το μισθό μου! Τι θα κάνω;». ΑΠΑΝΤΗΣΗ: «Μη μιλάς καθόλου, τι να πω και εγώ που σε λίγο καιρό θα απολυθώ γιατί η επιχείρηση θα βάλει λουκέτο!». Και μένεις με την απορία και την έκπληξη ζωγραφισμένη στο πρόσωπό σου και από πάνω ένα συννεφάκι γεμάτο θαυμαστικά.

3) «Βρε παιδιά έχω φοβερό πονοκέφαλο σήμερα!». ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Καλά εμένα όταν με πονάει το κεφάλι μου δεν μπορώ να κάνω τίποτα! Αφού προχθές που ήμουνα στη δουλειά….» κ.τ.λ. κ.τ.λ.

Δεν λέω βέβαια να φτάσουμε και στο άλλο άκρο, να μονοπωλούμε την κουβέντα με τα δικά μας μόνο θέματα αγνοώντας και αδιαφορώντας για τις ζωές των υπόλοιπων. Όμως καλό θα ήταν να ακούμε πραγματικά και ουσιαστικά το συνομιλητή μας που για κάποιο λόγο έχει επιλέξει εμάς για να μιλήσει, χωρίς απαραίτητα να είμαστε υποχρεωμένοι δώσουμε λύση στο πρόβλημά του, απλά να τον ακούμε. Γιατί η επικοινωνία, είναι από τα λίγα εναπομείναντα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας, που αν τη χάσουμε και αυτή, δεν θα διαφέρουμε σε τίποτα από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο – που κατά τη γνώμη μου μια χαρά επικοινωνούν και τα βρίσκουν τα ζωάκια και πουλάκια του πλανήτη μας.

Το έχει πει άλλωστε και ο ποιητής -Βιτζεντζος Κορνάρος- στον Ερωτόκριτο εδώ και πολλά χρόνια: «Αφουγκραστείτε το λοιπόν, κι ας πιάνει οπού “χει γνώση, για να κατέχει κι αλλουνού απόκριση να δώσει»…

A bientot

Μάγδα

Πηγή: Αγρίνιο Culture