Άλλοτε και σήμερα – Καφενείο: Ο «ναός» των ανδρών

Όλο το Ξηρόμερο, έχει γεμίσει με καφενεία.

Κάθε χωριό, έχει πάρα πολλά, σε σύγκριση με τους κατοίκους του.

Τα καφενεία ανοίγουν από τα χαράματα και είναι έτοιμα να υποδεχτούν τους πρωινούς πελάτες -άνδρες- που συνήθως είναι πολλοί.

Τα καφενεία είναι …ο «ναός» των ανδρών…το στέκι τους.

Παλιότερα, παρέμεναν ανοιχτά επί εικοσιτετραώρου βάσεως…ποτέ δεν έμεναν άδεια.

Για τις γυναίκες, παραμένει ακόμα, «άβατο».

Μια γυναίκα σε καφενείο…εκτός… των ημερών που επιτρέπεται να πηγαίνουν, όπως Χριστούγεννα, Πάσχα, πανηγύρια… μοιάζει σαν τη μύγα μεσ’ το γάλα… (εκτός κι αν είναι η ιδιοκτήτρια… τότε αλλάζει, δεν είναι γυναίκα).

Την κοιτάζουν από την κορυφή, ως τα νύχια.

Από εξονυχιστικό έλεγχο περνάνε κι όλες τις περαστικές.

Το τι φοράει, πού πάει, όλα καταγράφονται με “κάμερα υψηλής ευκρίνειας”… στα μάτια των ανδρών.

Σου έφυγε ένας πόντος; Εσύ μπορεί να μην το κατάλαβες… αυτοί όμως θα το δούν… και από μακριά.

Δεν έχει σημασία αν είσαι νέα κι όμορφη …και θειά να ‘σαι, με το μαντήλι στο κεφάλι, θα σε προσέξουν.

Με ποιόν μιλάς, που πας… τι αγόρασες… όλα.

Και μετά λένε τις γυναίκες κουτσομπόλες.

Άσε τα κοινωνικά σχόλια.

Πως είχαν οι αρχαίοι Έλληνες την αγορά, όπου δίδασκαν οι φιλόσοφοι… ή συζητούσαν… ακριβώς αυτό…

Το τί φιλοσοφίες, μπορεί ν’ ακούσεις σ’ ένα καφενείο …δε λέγεται.

Τα πετυχημένα τα μαθαίνουμε και ‘μείς…

Οι φάρσες που σκαρώνουν, (πώς θα περάσει η ώρα)… τα πειράγματα…οι κακίες….οι καυγάδες…

Βέβαια, εμείς οι γυναίκες, δεν μαθαίνουμε όλα, όσα λέγονται εκεί μέσα …μόνο όσα θέλουν …κι αυτό… αν έχεις σύζυγο ή συγγενή πολύ «μαρτυριάρη».

Κάποιοι άνδρες -λίγοι είναι αυτοί- ό,τι λέγεται εκεί μέσα το κρατάνε ως επτασφράγιστο μυστικό.

Οι υπόλοιποι, κάνουν αναμετάδοση των «φιλοσοφικών συζητήσεων» και στο σπίτι.

Επίσης, πολλοί, παρουσιάζουν τα γεγονότα του χωριού, με τον τρόπο που αυτοί θέλουν.

Έτσι πείθουν και τις γυναίκες, με αποτέλεσμα την παραπληροφόρηση, κοινώς “την τρίχα την κάνουν τριχιά”.

Οι μέρες, προεκλογικής περιόδου, επιβάλλουν την προσέλευσή τους στα καφενεία.

Τότε, δεν είναι απλά καφενεία, είναι …κοσμοπολίτικα κέντρα.

Τα καφενεία…τιμάνε με την παρουσία τους…οι πολιτικοί… οι αγαπητοί αυτοί άνθρωποι….που σου μιλάνε με τόση ζεστασιά, με τόση γλυκύτητα…. και ναι…σε θυμούνται (ρώτα τους ποιός είσαι, σίγουρα,σε θυμούνται)… σε κερνάνε ή δέχονται το κέρασμά σου…συζητάνε μαζί σου…τους αποκαλείς με το μικρό τους όνομα…γιατί είναι φίλοι σου…νοιάζονται για τον τόπο σου…για τα προβλήματά σου…όχι …δεν προσποιούνται…άλλωστε…απέδειξαν πόσο νοιάζονται…όταν ξανάρθουν…να τους ευχαριστήσουμε για τα καλά που μας έκαναν, (αν υπάρχουμε)…γιατί θα ξανάρθουν….κι η ιστορία θα επαναλαμβάνεται…γιατί μερικοί νοιάζονται ακόμα για το δικό τους τομάρι….για το δικό τους βόλεμα…

Και πάμε στις μέρες που έχει αγώνα.

Τότε, είναι οι μόνες μέρες, που οι γυναίκες τους παρακαλάνε να φύγουν αν ο αγώνας προβάλλεται από αναλογικό κανάλι.

Φαντάσου, να έχεις άνδρα Ξηρομερίτη και φανατικό οπαδό του ποδοσφαίρου…

Σκέτο μαρτύριο!

Όχι, ότι τις υπόλοιπες τους θέλουμε στο σπίτι.

Από μακριά…κι αγαπημένοι…

“Αν ο άνδρας είναι στην κορυφή του σπιτιού, ο καυγάς είναι στην πόρτα”, έλεγαν οι παλιές και δεν έχουν κι άδικο.

Δεν φτάνει που δεν κάνει τίποτα μέσα στο σπίτι… «άγραφος νόμος» αυτό για τους μόνιμους κάτοικους του Ξηρομέρου… πρέπει να τον «υπηρετείς» επιπλέον ώρες.

Κι αν αποφασίζει να κάνει κάτι θα το κάνει με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην ξαναζητήσεις την βοήθειά του…. ακόμα και καφέ να φτιάξει.

Μερικοί ασχολούνται με δουλειές του σπιτιού και τις κάνουν καλά…αλλά πόσοι είναι σ’ όλο το Ξηρόμερο; Δέκα;…..

Τόσα χρόνια μας έμαθαν έτσι…εμείς φταίμε γι αυτό;

Παλιότερα, οι μόνες μέρες, που τους έβλεπε το σπίτι, ήταν η ημέρα του Πάσχα και στο πανηγύρι κι αυτό, γιατί έπρεπε να ψήσουν το σφάγιο…

Περνούσαν ώρες ατέλειωτες στα καφενεία, ειδικά το χειμώνα, που δεν είχαν δουλειές.

Ακόμα πιο παλιά, έφευγαν το απόγευμα και γύριζαν με τον ήλιο στη μέση τ’ ουρανού.

Ειδικά την Πρωτοχρονιά!

Αλλά και τις εποχές που είχαν δουλειές, (φύτεμα, μάζεμα του καπνού), μόλις επέστρεφαν απ’ το χωράφι, πήγαιναν στο καφενείο, αφήνοντας την υπόλοιπη δουλειά στις γυναίκες και στα παιδιά.

Όσο περνούσαν τα χρόνια, σταμάτησαν αυτή την τακτική, κατανοώντας και την κούραση του …«άμαχου πληθυσμού».

Έλα τώρα, όμως που λόγω κρίσης μένουν περισσότερες ώρες στο σπίτι…

Πως ν’ αλλάξεις, συνήθεια τόσων χρόνων;

Τα καφενεία, πλέον είναι άδεια… και να πάει κάποιος, κάθεται λίγο και γυρίζει σπίτι, όταν δεν βρίσκει παρέα.

Μερικοί, κάθονται και κάνουν παρέα στον καφετζή…έ να μην είναι μόνος του…

Σήμερα τα καφενεία πλέον, είναι άδεια…γεμίζουν μόνο Χριστούγεννα και Πάσχα.

Όσα λειτουργούν, έχουν δουλειά, ως το μεσημέρι…μετά ερημώνουν.

Και το βράδυ, λόγω κρίσης…κλείνουν νωρίς…

Πηγή: Xiromeritissa’s Blog

Φώτο: topaliatzidiko.blogspot.com