Βραβεύτηκε ξανά η συντοπίτισσά μας ποιήτρια – συγγραφέας Ιωάννα Κόκλα

Στην Θεσσαλονίκη στις 4 Δεκεμβρίου 2009, από την «Αμφικτυονία Ελληνισμού» διεξήχθη το Α΄ Παγκόσμιο Συνέδριο Αμφικτυόνων, με θέμα: «Αμφικτυονίες – Ολυμπιακή Ιδέα: Δύο διαχρονικοί πανάρχαιοι θεσμοί».

Οι εισηγητές που έλαβαν μέρος στο Α΄ Παγκόσμιο Συνέδριο Αμφικτυόνων, ήταν διαπρεπή και εξέχοντα πρόσωπα απ’ όλη την Ελλάδα και τον απόδημο Ελληνισμό, Πανεπιστημιακοί, Πρεσβευτές και Λογοτέχνες.

Ανάμεσα στους εισηγητές του Συνεδρίου ήταν και η συμπατριώτισσά μας, Λευκαδίτισσα ποιήτρια–συγγραφέας Ιωάννα Κόκλα, με θέμα εισήγησης: «Η εθνοσωτήρια λειτουργία της απαρχής των Αμφικτυονιών, παρά το «ιρόν» της Πυλαίας Αμφικτυονίδος Δήμητρος».

Η συντοπίτισσά μας κ. Ιωάννα Κόκλα στο βήμα του Α' Παγκοσμίου Συνεδρίου Αμφικτυόνων

Οι υπόλοιποι εισηγητές ήσαν ο Σωκράτης Δεληβογιατζής, ο Αντώνης Μπουσμπούκης, ο Ευστάθιος Πελαγίδης, ο Αλέξανδρος Μπακαΐμης, ο Κωνσταντίνος Νιχωρίτης, η Σωτηρία Τριαντάρη, ο Γεώργιος Σουβατζής και ο Πέτρος Χουτζούμης, με ανάλογα του Συνεδρίου θέματα.

Η εναρκτήρια προσφώνηση στο Α΄ Παγκόσμιο Συνέδριο Αμφικτυόνων, έγινε από τον πρόεδρο της Αμφικτυονίας Ελληνισμού, τον Λογοτέχνη Δημήτριο Μπουκόνη.

Το Συνέδριο πραγματοποιήθηκε υπό την αιγίδα του Δήμου Θεσσαλονίκης και της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Θεσσαλονίκης, στο οποίο παρευρέθησαν και αρκετοί εκπρόσωποι του Ελληνικού Κοινοβουλίου.

Μετά από το πέρας των εργασιών του Συνεδρίου, έγινε και η προγραμματισμένη ανακοίνωση των αποτελεσμάτων της απονομής των Βραβείων και Επαίνων, για τον ετήσιο παγκόσμιο ποιητικό διαγωνισμό «Αμφικτυονίες-Ολυμπιακή Ιδέα: Δύο διαχρονικοί πανάρχαιοι θεσμοί», από τον πρόεδρο της κριτικής επιτροπής, τον πανεπιστημιακό Αλέκο Δαφνομήλη.

Ανάμεσα σε 400 παγκόσμιες συμμετοχές για τον ποιητικό διαγωνισμό, η Ιωάννα Κόκλα απέσπασε το Βραβείο της Αμφικτύονος Κορίννης, με το ποίημα «Ιερομνήμονες Αμφικτύονες».

Υπενθυμίζουμε ότι η ποιήτρια Ιωάννα Κόκλα, για τρίτη συνεχή χρονιά κατακτά Βραβείο για την συμμετοχή της σε αντίστοιχους παγκόσμιους ποιητικούς διαγωνισμούς της «Αμφικτυονίας Ελληνισμού». Το έτος 2008 έλαβε το 3ο Βραβείο, και το έτος 2007 το Βραβείο Σαπφούς.

Για να λάβετε γνώση και της εξαιρετικής εισήγησης της Ιωάννας στο Α΄ Παγκόσμιο Συνέδριο Αμφικτυόνων, σας παραθέτουμε το κείμενο της συμμετοχής της, το οποίο αποτελεί απόσπασμα από την υπό έκδοση τριλογία βιβλίων της, με τον γενικό τίτλο «Παμμήτειρα Γαία».

Α” Παγκόσμιο Συνέδριο Αμφικτυόνων, της «Αμφικτυονίας Ελληνισμού», Θεσσαλονίκη 4-12-2009.

Έως τώρα έχουν έρθει στο φώς αρκετά στοιχεία για την πρωτεύουσσα πολιτικοθρησκευτική επίδραση του Απολλωνίου Δελφικού Ιερού, ελάχιστα όμως γνωρίζουμε για την πρωταρχική καταλυτική επίδραση του Ιερού της «Πυλαίας Αμφικτυονίδος Δήμητρος», που τόσο σοφά και σημαδιακά η απεικόνιση της κεφαλής της μορφής της κοσμεί την σφραγίδα της ενώσεως της «Αμφικτυονίας Ελληνισμού», δανεισμένη βεβαίως από το ανεπανάληπτο αρχαιολογικό εύρημα νομίσματος, στην περιοχή της Ανθήλης των Θερμοπυλών.

Σύμφωνα με τα ιστορικά μας κείμενα, το «ἱρόν» (ιερόν) της «Πυλαίας Αμφικτυονίδος Δήμητρος», ευρίσκετο «παρά την πολίχνη Ανθήλη» προ της εισόδου των στενών των Θερμοπυλών και είχε ορισθεί ως το κατ’ εξοχήν πρωταρχικό κέντρο πολιτικοθρησκευτικής και κοινωνικής σύνδεσης, των άλλοτε ελληνικών πόλεων – κρατών.

«Κώμη τε ἔστι Ἀνθήλη… καί χῶρος περί αὐτήν εὐρύς ἐν τῶ Δήμητρός τε ἱρόν ἀμφικτυονίδος ἵδρυται καί ἕδραι εἰσί ἀμφικτύοσι καί αὐτοῦ τοῦ Ἀμφικτύονος ἱρόν.»
«Ἡροδ., 7, 200».

Η «Αμφικτυονία» ή «Αμφικτιονία», ήταν η σύνοδος των αντιπροσώπων των γύρω κατοικούντων από το ιερό της Αμφικτυονίδος Δήμητρος, και ελέγετο «Πυλαία» λόγω της αρχικής της έδρας, στις «Θερμές-Πύλες».

Από το λεξικό της αρχαίας ἑλληνικής γλώσσης, του Ιωάν. Σταματάκου, πληροφορούμεθα:

«Πυλαία (ἐνν. ἡ σύνοδος) εἶναι ἡ συνεδρία τῶν Ἀμφικτιόνων ἐν Πύλαις (ἤ μᾶλλον ἐν Ἀνθήλη παρά τάς Πύλας), γενικῶς τό Ἀμφικτιονικόν Συνέδριον. Τό δικαίωμα τοῦ πέμπειν ἀπεσταλμένους εἰς τό Συνέδριον τοῦτο».

Το αυτό καταγράφεται και στο Νεώτερον Εγκλυκλοπ. λεξικόν, του «Ηλίου»: «Πυλαία εἶναι ἡ Δημήτηρ ἐν Θερμοπύλαις», καί «Θερμο-πῦλαι, ων, αι», σημαίνει κατά λέξη, «θερμαί πῦλαι, δηλ. στενόν πέρασμα ὅμοιον πύλη, ἔνθα ὑπῆρχον θερμαί πηγαί, ὄνομα τοῦ περιφήμου στενοῦ τοῦ ἀπό Θεσσαλίας εἰς Λοκρίδα, ἡ κλείς τῆς Ἑλλάδος, καλούμεναι ὠσαύτως ἀπλῶς Πῦλαι».

Και «Πυλαία»: «ἡ περί τόν ναόν τῆς Δήμητρος σύνοδος τῶν Ἀμφικτιόνων εἰς τάς Θερμοπύλας (συνήθως καλουμένας ἀπλῶς Πῦλαι, ὑπό τῶν παλαιῶν) ἤ ἀκριβέστερον εἰς Ἀνθήλην. Πυλαία ἐπίσης ὠνομάζετο καί αὐτός ὁ τόπος τῆς συνόδου. Συνεκαλεῖτο δέ ἡ σύνοδος δίς τοῦ ἔτους, τό φθινόπωρον (μετοπωρινή ἤ ὀπωρινή) καί τήν ἄνοιξιν (ἐαρινή ἤ ἠρινή).

Επίσης στα σχόλια της Εκδοτικής Αθηνών, «Παυσανίου Ελλάδος περιήγησις», καταγράφεται:

«Ἡ Ἀμφικτυονία ξεκίνησε ὠς ἕνας θρησκευτικός, μαζί καί πολιτικός σύνδεσμος πόλεων τῆς Θεσσαλίας καί τῆς κεντρικῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία εἶχε τήν ἔδρα της στό ἱερό τῆς Δήμητρος ἀμφικτυονίδος πού ἦταν παρά τήν πολίχνη Ἀνθήλη (στά νότια κράσπεδα τῆς πεδιάδας τῆς Λαμίας λίγο πρό τῆς εἰσόδου στά στενά τῶν Θερμοπυλῶν). Ἐκεῖ συνέρχονταν οἱ ἀντιπρόσωποι τῶν πόλεων (οἱ ἀμφικτύονες). Ὑπῆρχε καί τοῦ Ἀμφικτύονος ἱερό».

Ας δούμε όμως και στο έγκριτο λεξικό της ἑλληνικής γλώσσης «Libbel Scott», πώς καταγράφεται το λύμα «Ἀμφικτυονίς, ῖδος»:

1. «Ὄνομα τῆς Δήμητρος έν Ἀνθήλη, ἔνθα συνήρχετο τό Ἀμφικτυονικόν συνέδριον»,
2. «πόλις ἤ πολιτεία περιλαμβανομένη εἰς τόν Ἀμφικτυονικόν σύνδεσμον».

«Ἀμφικτυονίς-ιδος» λοιπόν είναι όνομα της Γης μητρός – Δήμητρος, καθώς επίσης και όνομα – χαρακτηρισμός της κάθε συμμετέχουσας πολιτείας, στον οργανωμένο σύνδεσμο του Αμφικτυονικού συνεδρίου της Ανθήλης των Θερμοπυλών.

Αλλά ας πάρουμε την πορεία των ιστορικών εξελίξεων, απ’ την αρχή.

Μετά από το πέρας του καταστροφικού αφανισμού του κατακλυσμού του Δευκαλίωνος, για τις όσες διεσωθείσες ημικατεστραμμένες Πελασγικές πόλεις, προέκυψε επιτακτική η ανάγκη της επανασύστασης και της επαναλειτουργίας τους.

Τα λιγοστά ημιδιασκορπισμένα εναπομείναντα Πελασγικά γένη, τα οποία διεσώθησαν κυρίως στις κορυφές των ορέων, (των βουνών) της χερσονήσου στέρεας γης, της Στερεάς, έπρεπε τάχιστα να ανασυγκροτηθούν.

Η μεγίστη λοιπόν αναγκαιότητα της συνέχισης του πολιτισμένου βίου των «μερόπων» βροτών θνητών, επιτάσσει η προκατακλυσμιαία γνώση των νόμων των «Θεσμών» της θεσμοφόρου παμμήτειρος αρχής, το συντομότερο δυνατόν να επαναπροσδιοριστή και να οργανωθή προς όφελος των λιγοστών ελλόγων επιζώντων, οι οποίοι κατόρθωσαν ως ορέστες να διασωθούν…

Έτσι η απόδοση λατρείας στο ιερό πρόσωπο της θεάς Δήμητρος, (και ότι αυτή έως τότε εκπροσωπούσε), εμπερικλείει εν συνόλω την σημαδιακή επανασύνδεση – επανασύσταση της προκατακλυσμιαίας Πελασγικής κοσμοθέασης.

Η θήλεια Μεγάλη Μητέρα Αρχή της προκατακλυσμιαίας εποχής, άκρως ταυτισμένη με την «ἔλευσιν» της Γης μητρός – Δήμητρος στην «Δημήτερα ακτή», μετά από το πέρας του Αδη-φάγου αφανισμού ως η αδιαμφισβήτητη θρέπτειρα παμμήτειρα θεά, αναζητά τα ημιθανή διασκορπισμένα τέκνα της προκειμένου να τα θρέψη, να τα νουθετήση και να τα «ανδρώση»…

Κατ’ αυτό τον τρόπο με την ανθρωποσωτήρια σημαδιακή οργάνωση της «Πυλαίας Αμφικτυονίας», της θεάς «Αμφικτυονίδος Δήμητρος», επανενώνονται οι λιγοστοί αμφικτύονες.

Και οι αμφικτύονες, όπως ετυμολογικά μας αποκαλύπτεται, δεν είναι παρά οι περιμετρικά διασωθέντες αμφι-οικούντες, οι φέροντες την γνώση του «Δημητρίου βίου» της προ της καταστροφής εποχής…

Έτσι η βιαίως αφανισθείσα εύνομη τάξη των «Θεσμών» και των «Νόμων» της Δήμητρος, με την ανθρωποσωτήρια οργάνωση της «Πυλαίας Αμφικτυονίας», διασώζει στο πρόσωπο της «θεάς Αμφικτυονίδος», τον πολιτισμένο «Δημήτριο βίο».

Η «Πυλαία Αμφικτυονία» της «πυργοφόρου και θεσμοφόρου» θεάς «Ἀμφικτυονῖδος Δήμητρος», επανασυνδέει με τον πλέον διδακτικότερο τρόπο, την πρό με την μετά κατακλυσμιαία εποχή Δευκαλίωνος.

Και οι αμφι-οικούντες απεσταλμένοι των πόλεων, οι Αμφικτίονες, έφεραν τα «σημαίνοντα» ονόματα-χαρακτηρισμούς «Ἱερομνήμονες» καί «Πυλαγόροι».

«Ιερο-μνήμονες» βεβαίως όπως και η ίδια η λέξη καταμαρτυρεί, δεν είναι παρά οι φέροντες την ιερή μνήμη. Την ιερή προγονική μνήμη, της προ του αφανισμού της καταστροφής εποχής…

Κατ’ αυτό τον τρόπο οι Ιερομνήμονες, μαζί με τούς παρακινητές αγορεύοντες στην Πυλαία Αμφικτυονία, τους Πυλ-αγόρους, αποτέλεσαν τούς σωτήρες και τούς μεταλαμπαδευτές της πολιτισμένου προγονικού βίου…

Στο λεξικό της ελληνικής γλώσσης, «Libbel Scott», διαβάζουμε:
{Ἱερο-μνήμων, Δωρ.- μνάμων, ονος, ο,» εἶναι :

Ἐπίσης «Πυλ-αγόρας-ου ἤ Πυλ-αγόρος ἤ Πυλ-άγορος, ἤ Πυλ-ηγόρης-ου (Πύλαι + αγείρω)», εἶναι «ὁ πεμπόμενος ὠς ρήτωρ εἰς τόν ἐν Πύλαις Ἀμφιοκτιονικόν Συνέδριον, ὁ ἀντιπρόσωπος ἑλληνικῆς τινός πόλεως εἰς τό Ἀμφικτιονικόν Συνέδριον».

Το καταπληκτικό δε είναι ότι ο Αλκίφρων (2.4), μας διασώζει ότι οι συμμετέχοντες στην Αμφικτυονία Ιερομνήμονες, συνδέονταν μεταξύ τους με όρκους αληθινής αγάπης και ευσέβειας, «εὐσεβεῖ σοι κέχρηται ἐραστῆ καί ὅρκων ἱερομνήμονι.

Απ’ αυτή την πληροφορία του Αλκίφρονος, εύκολα συμπεραίνεται κι η απαρχή των όρκων των εκάστοτε μετέπειτα μυηθέντων, στην θεία «άρρητη» προκατακλυσμιαία γνώση…

Στην αρχή η Αμφικτυονική Ομοσπονδία «ἀπετελεῖτο ἐκ μελῶν ἀποστελλομένων ἐκ δώδεκα Ἑλληνικων πολιτειῶν, καί τά μέλη ταῦτα ἦσαν δύο εἰδῶν, οἱ πυλαγόροι καί οἱ ἱερομνήμονες. Σκοπός δέ τοῦ συνεδρίου τούτου ἦτο ἡ προστασία τῶν κοινῶν τῆς Ἑλλάδος συμφερόντων».

Η ίδρυση λοιπόν της Αμφικτυονικής Ομοσπονδίας, απ’ τους πρωτεύοντες αμφιοικούντες Ιερομνήμονες Πυλαγόρους, «παρά το ιρόν της Πυλαίας Αμφικτυονίδος Δήμητρος», επιτελούσε τον εθνοσωτήριο ιερό σκοπό της προστασίας των κοινών συμφερόντων των άλλοτε ελληνικών πόλεων-κρατών…

Κατά την πορεία του χρόνου και μετά από την καθιέρωση του Απολλωνίου Δελφικού Ιερού, η «Πυλαία Αμφικτυονία» απ’ την πολίχνη Ανθήλη των Θερμοπυλών, μεταφέρεται στον νέο γειτονιάζοντα χώρο των Δελφών.

Και οι Αμφικτυονικές συνεδρίες, συνέρχονται πλέον στον νέο λατρευτικό α-δελφικό χώρο, (με το προθετικό α ως επιτατικόν), για τον οποίο θα πρέπει να σημειώσουμε ότι αποτέλεσε την συνένωση δύο χθονίων προγενεστέρων Μαντείων, της Πυθώνας και της Λυκουρείας.

Μα και πάλι όχι τυχαία στον χώρο του Δελφικού ιερού, καταγράφεται ότι το Αμφικτυονικό Συνέδριο οργανώθηκε από τον Αμφικτύονα, τον γυιό του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, ο οποίος υπήρξε βασιλέας ή και ήρωας της «Δημήτερος ἀκτῆς», «τῆς Ἀκτικῆς», πού χάριν ευφωνίας έγινε της Αττικής.

Αυτόν τον ονοματοθετήσαντα Αμφικτύονα, τον πρωτοσυναντήσαμε και «παρά τό ἱρόν τῆς Πυλαίας Ἀμφικτυονῖδος Δήμητρος» στήν Ἀνθήλη τῶν Θερμοπυλῶν, όπου σύμφωνα πάντοτε με τις ιστορικές μας πηγές, υπήρχε και ιερό «τοῦ ἥρωος Ἀμφικτύονος».

Κι αυτό συνέβαινε γιατί σύμφωνα με την χρηστή προνοητική αρχαιοελληνική συνήθεια, σημαντικά γεγονότα ή και τοπωνύμια ακόμη όφειλαν να ονοματοδοτούνται από το όνομα κάποιου «σημαίνοντος» ήρωα, προκειμένου να είναι εφικτή στο χρόνο η μεταφορά της κωδικοποιημένης α-λήθειας του ονόματός τους…

Σαν ένα είδος σπέρματος διαχρονικής κοινωνού ουσίας, η οποία κοινωνείται μέσα από τον πάνσοφο συμβολικό μανδύα του μύθου…

«Οἱ παλαιοί παρῆγον τό ὄνομα ἐκ τίνος ἥρωος Ἀμφικτύονος, ἀλλ’ ἀναμφιβόλως κατ’ ἀρχάς δέν διέφερε τῶν λέξεων ἀμφικτίονες ἤ περικτίονες, καί οὔτως ἐνίοτε γράφεται ἐν ἐπιγραφαῖς», μας πιστοποιεί και το έγκριτο λεξικό της ελληνικής γλώσσας «Liddel Scott».

Ο ήρωας Αμφικτύων ή Αμφικτίων, όπως και οι αμφι-κτί-ονες ή περι-κτί-ονες, προέρχεται απ’ την ίδια θεματική ρίζα κτι- του ρήματος κτίζω, «ἴσως τό κτάομαι εἶναι συγγενές, συνοικίζω χώραν, οἰκοδομῶ οἰκίας καί πόλεις ἐν αυτῆ, ἐγκαθίστημι οἰκήτορας».

Ο Αμφικτύων, ως γυιός του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, υπήρξε ο πρώτος επιζήσας του ομωνύμου κατακλυσμού του πατρός του και συγχρόνως ο πρώτος αυτόχθων γηγενής οικήτορας της χώρας, επανασυντάξας αυτήν με τους προπάτορες Ιερομνήμονες Πυλαγόρους σοφούς…

Εξ όλων λοιπόν συμπεραίνουμε, ότι:

Οι ταγμένοι φύλακες της ιερής προγονικής μνημοσύνης, οι αυτόχθονες γηγενείς Αμφικτίονες, με ευσέβεια και όρκο δεμένοι «ὅρκων ἱερομνήμονι», επιτέλεσαν τον μέγιστο εθνοσωτήριο σκοπό της διάσωσης της λειτουργίας των ημιαφανισμένων ελληνικών πόλεων.

Η ορθοπρονοητική σύσταση της Αμφικτυονικής Ομοσπονδίας, στην Πυλαία κατ’ αρχήν και στην συνέχεια στους Δελφούς, υπήρξε ο συμπαγής αδιάσπαστος κρίκος της αλυσίδας της συνέχειας του έθνους μας, καθώς επίσης και της συνέχειας του πολιτισμού των ελλόγων βροτών θνητών της γης…

Τα «ἴχνη τῶν γεγενημένων» «Ἀπολλωνίων» προγόνων μας Πελασγών, της κατακλυσμιαίας εποχής Δευκαλίωνος, με τις εθνοσωτήριες Αμφικτυονίες διεσώθησαν και ο πανανθρώπινος οικουμενικός πολιτισμός προς το μέλλον πορεύεται, με την ιερή κοινωνία της μύησης.

Η πανάρχαια συλλογική προγονική μνήμη και ψυχή, με το απ’ όλων φώς «των ἀπολλυμένων», (των μή σωζομένων δηλαδή), φώτισε την οικουμένη και έκτοτε οι Δελφοί «σῆμα» του ακτινοβόλου Απολλωνίου φωτός, παραμένουν στο χρόνο…

«Ἀπόλλων, ὁ, γεν. –ωνος…(κατ’ Ἀρχίλοχον, 23), παράγεται ἐκ τοῦ ἀπόλλυμι», και «ἀπόλλυμαι, μέλλ. –ολοῦμαι», στήν κυριολεξία σημαίνει «χάνομαι, γίνομαι ἀφανής, ἐκλείπω, ἀποθνήσκω».

Να γιατί το Δελφικόν Απολλώνιον Ιερόν, της «Δελφῦος», υπήρξε για χιλιετίες ο κύριος φορέας της κοινωνικοοικονομικής, θρησκευτικής, πολιτικής και διοικητικής ανάπτυξης όλων των πανελλήνων…

Στον ελληνικό μύθο, που δεν είναι παρά ο πάνσεπτος λόγος της αυγής των προγόνων μας, ο κατακλυσμιαίος Δευκαλίων σημαδιακά τοποθετείται ως ο πατέρας του γέννους των Ελλήνων, γιατί «Δεύς + ἁλίων» είναι ο θαλασσοβρεγμένος.
(Δεύω=βρέχω, μουσκεύω + ἅλς-ἁλός,=θάλασσα).

«Ἐγέννησε ὁ Δευκαλίων ἐκ τῆς Πύρρας δύο υἱούς, Ἕλληνα καί Ἀμφικτύωνα καἰ θυγατέρας δύο, Πρωτογένειαν καί Μελανθώ…

Ὁ δέ Ἀμφικτύων, λαβών μίαν τῶν θυγατέρων τοῦ Κραναοῦ, ἐβασίλευσε μετ’ αὐτόν εἰς τήν Ἀττικήν. Διωχθείς δέ ἐκεῖθεν, ἐβασίλευσε περί τάς Θερμοπύλας, ὅπου συνέστησε τό Ἀμφικτυονικόν συνέδριον, συνδέσας τάς ἑλληνικάς διοικήσεις εἰς συμμαχίαν ἀχώριστον, πρός ἀσφάλειαν ὅλης τῆς Ἑλλάδος. Ἐγέννησε δέ ἐκ τῆς γυναικός του Χθονοπάτρας υἱούς δύο, Ἰ’τωνόν καί Αἰτωλόν. Καί ὁ μέν Ἰ’τωνός, ἐλθών εἰς τήν Θεσσαλίαν, ἔκτισε πόλιν Ἰ’τωνόν. Ὁ δέ Αἰτωλός ἐγέννησε τόν Φῦσκον, ἀφ ὠνομάσθησαν οἱ Φῦσκοι. Ὁ δέ Φῦσκος, τόν Λοκρόν, ἀφ οἱ Φῦσκοι ὠνομάσθησαν Λοκροί…»

Κατά τον Απολλόδωρον (βιβλ. Α΄), «ὁ ἔτερος υἱός Δευκαλίωνος (υἱοῦ Προμηθέως) καί τῆς Πύρρας (θυγατρός Ἐπιμηθέως), ἐγένετο ἐπώνυμος ἥρως τῶν Ἑλλήνων. Ἐκ τῆς νύμφης Ὀρσηϊδος ἀπέκτησε τρεῖς υἱούς, τόν Δῶρον, τόν Ξοῦθον καί τόν Αἴολον, εἰς τούς ὁποίους διένειμε τήν χώραν ὀνομάσας τούς κατοπινούς Ἕλληνας»…

Ο δε πατέρας της ιστορίας Ηρόδοτος, «ὀμιλῶν περί τῆς φυλῆς τῶν Μακεδόνων», αναφέρει τον Έλληνα ως τον πατέρα του Δώρου, εκ του οποίου ονομάσθηκαν οι Δωριείς της Μακεδονίας και της Πελοποννήσου…

Ο Θουκυδίδης «δέχεται τόν Ἕλληνα καί τούς υἱούς του ὡς καί τόν Δευκαλίωνα», ως «ἱστορικά πρόσωπα ἀκμάσαντα πρό τοῦ Τρωϊκοῦ πολέμου».

Επίσης ο ίδιος ιστορικός μας πληροφορεί, ότι: «εἰς τήν Μελιτίαν ἤ Μελίτειαν πόλιν τῆς Φθιώτιδος, ἥτις ἦτο ἡ μεταξύ Ὄρθρυος, Παγασιτικοῦ καί Μαλιακοῦ κόλπου περιοχή, ἀναφέρεται ὅτι ὑπῆρχεν ἄγαλμα τοῦ Ἕλληνος, ἱστάμενον ἐν τῆ ἀγορᾶ ταύτης…»

Ερχόμενοι στην καταγραφή του νεωτέρου ιστορικού Παυσανία, για την πρωτολειτουργία της Αμφικτυονικής συμμαχίας, πληροφορούμαστε ότι συμμετείχαν δώδεκα (12) πόλεις, οι οποίες όμως κατά τους χρόνους του (1ος αιώνας μ. Χ.), έφθαναν να καταριθμούν περί τα τριάντα (30) ελληνικά γένη.

Κι’ αυτά τα γένη του ελληνικού έθνους «τοῦ ὅμαιμου, ὁμόθρησκου, ὁμότροπου και ὁμόγλωσσου» (καθ’ Ἡρόδοτον), ήταν οι Ίωνες, οι Δόλοπες, οι Θεσσαλοί, οι Αινιάνες, οι Μάγνητες, οι Μαλιείς, οι Φθιώτες, οι Δωριείς, οι Φωκαείς, οι Λοκροί, οι Μακεδόνες, (μιά που πολύς λόγος γίνεται από ανιστόρητους τελευταία), κ.λ.π.

«…καταστήσασθαι δε συνέδριον ενταύθα Ελλήνων οι μέν Αμφικτύονα τον Δευκαλίωνος νομίζουσι και από τούτου τοις συνελθουσιν επίκλησιν αμφικτύονας γενέσθαι… υπό μέν αυτου φασιν ες συνέδριον κοινόν τοσάδε γένη του Ελληνικου συναχθηναι: Ιωνας, δόλοπας, θεσσαλούς, αινιανας, μάγνητας, μαλιέας, φθιώτας, δωριεις, φωκέας, λοκρούς, μακεδόνες …οι δε αμφικτύονες οι επ’ εμου τριάκοντα αριθμω ησαν. Εκ Νικοπόλεως μέν και Μακεδονίας τε και Θεσσαλων από εκάστων αριθμόν ησαν …». «Παυσανίας, Φωκικά. Χ 8,1».

Θα μπορούσαμε να καταλήξουμε ότι κατά κάποιο τρόπο υπήρξε χρονικά «ὥριμος» η εποχή της επανασύστασης της Αμφικτυονικής Ομοσπονδίας, πρώτα ως είπαμε στο ιερόν της Αμφικτυονίδος Δήμητρος στην Πυλαία της Ανθήλης, κι έπειτα στο Δελφικόν ιερόν της Παρνασσικής Πυθώνας.

Ώριμος και αναγκαία προκειμένου να κλείση ο κύκλος του αφανισμού και της λήθης, για να καταστή εφικτό να ξαναρχίση ο νέος κύκλος, ο βγαλμένος μέσα από την ανεξάντλητη πηγή της προγονικής συλλογικής μνημοσύνης…

Κι η προγονική συλλογική μνημοσύνη, ως η θρέπτειρα ψυχών και σωμάτων Μεγάλη Μητέρα Θεά Δήμητρα, επανέφερε στο φώς της γνώσης τις «ὦρες» και τους «Νόμους τῶν Θεσμῶν» της προκατακλυσμιαίας διδαχής, του ειρηνοφόρου «Δημητρίου βίου»…

Γιατί ο κύκλος της θρέψης από την Ευνομία, την Δίκη (Δικαιοσύνη) και την κουροτρόφο Ειρήνη, ήταν και είναι στην ιερή μας Μυθολογία, οι τρείς προσωποποιημένες «Ὦρες», «τῆς Εὐνομίας, τῆς Δίκης καί τῆς Εἰρήνης, τῶν Ἔργων τῆς Δηοῦς».

Κι αυτές οι «ὦρες» μαζί με τις άλλες τρείς «Χάριτες», «την Ἀγλαϊα, τήν Εὐφροσύνη καί τήν Θάλεια», όπως οι ώριμες κόρες του χρόνου παραστέκουν στην Ωραία Πύλη της επίγειας ζωής μας, θἄλλοντας το αγλαόν φώς του ευφροσύνου βίου επί της γης…

Γιατί δεν υπάρχει τίποτε άλλο που να οδηγεί στην ευτυχισμένη ζωή, παρά μόνο η ευνομία, η δικαιοσύνη και η ειρήνη.

«Μηδέν γάρ είναι μαλλον δυνάμενον ευδαίμονα βίον παρασκευάσαι της ευνομίας και δίκης και ειρήνης». «Δ. Σικελιώτης Ε΄73,6».

Δια των «ὠρῶν» επέρχεται «εἰρήνη χαίρουσα… ἰσότητι» και η περιπόθητη σοφία της αρετής, η οποία προσδίδει άριστον τέλος…
«…ἐνσοί γάρ σοφίη ἀρετῆς, τέλος ἐσθλόν ἰκάνει».

Κατ’ αυτόν τον τρόπο οι ειρηνοφόρες Αμφικτυονίες της «Πυλαίας Ἀμφικτυονῖδος Δήμητρος», της κατακλυσμιαίας εποχής Δευκαλίωνος, ως άσβεστοι φάροι ώριμης κι ορθής σκέψης των προγόνων μας, σηματοδοτούν την βαθειά ζείδωρη σημασία τους μέχρι τις μέρες μας…

Είθε να φωτίση ξανά η Φερσέφασσα δαδοκρατούσα Κόρη Ελλάς «τῆς Πυλαίας Ἀμφικτυονῖδος Δήμητρος», απο μακριά φέγγουσα «ἑκάς βάλουσα», την πορεία του βίου των «χαμαιγενέων» βροτών θνητών της γης…