Η ταξιδιωτική εμπειρία

Του Θεόδωρου Αραβανή

Τα χρόνια 1994-95 έφερε η εργασία κάποιον στα Χανιά, όπου έμεινε 4 μέρες.

Λόγω εργασίας οι κινήσεις ήταν τυποποιημένες μέσα στην πόλη, πρόφτασε και περπάτησε στο παλιό τμήμα του ιστού, στο λιμάνι και έφτασε με τα πόδια στην από τότε ως θύμηση οδό Νεάρχου με τα παλαιότερα κάποια αστικότερα μέγαρα κατοικίες.

Μήνας Φθινόπωρο, είχε ζέστη γενικά σχετικά με την ηπειρωτική Ελλάδα, ευχάριστες γενικά οι συνθήκες διαμονής και ξενοδοχειακά.

Το απόγευμα μιας μέρας και μετά την δουλειά απεφάσισε να κάνει μια βόλτα και προς το κάστρο της πόλης, και κάπου κάθισε σε ένα καφενεδάκι που υπήρχε στο κάστρο με έξω δυό τραπεζάκια δεξιά αριστερά της εισόδου δρόμο πίνοντας μια ανακουφιστική πορτοκαλάδα. Η ώρα περνούσε, ήταν και η κόπωση της δουλειάς λίγο και ο επισκέπτης καθήμενος στο καφενεδάκι δεν είχε καμία όρεξη να φύγει, και να αφήσει την ηρεμία και όλο γενικά το σκηνικό, της όποιας ξεκούρασης και κυριολεκτικά αγαλλίασης που προσέφερε το όλο status.

Για τον επισκέπτη αυτόν από τότε πέρασαν 26-27 χρόνια, οι τριβές ζωής εργασίες, καθημερινότητα, λίγες διακοπές πάντα στην ζωή του το πολύ 2 βδομάδες καλοκαίρι και ως κάποια χρόνια ούτε και αυτές, κινήθηκε και σε άλλες πόλεις εργασιακά κάπως, για τον επισκέπτη των Χανίων και ιδιαίτερα η εμπειρία του καφενείου όπως το έφερε ίσως η στιγμή, είναι μία απ΄ τις σπουδαιότερες στην ζωή του, γνωρίζοντας και από επαρχιακά καθαρά φιλήσυχα και ειρηνικά καφενεία, πέρα απ΄ την αναγκαία εκάστοτε και αυτή ανάγκη για να υπάρχει στον άνθρωπο και δη στις μεγαλουπόλεις.

Ο ίδιος από τότε δεν έχει ξαναεπισκεφθεί τα Χανιά, θέλει να διατηρεί το ωραίο κλίμα που βρήκε και ως εργασιακή συνεργασία 4 ημερών, θέλει να διατηρεί και την αίσθηση της πόλης (αν δεν απατάται αναφορά στο 1866 ως δρόμος η πλατεία) μαζί και την όση ομορφιά παλαιού βουλεβάρτου που στοχαστικά είδε στην οδό Νεάρχου (το όνομα της οδού μένει ως θύμηση).

Όλα μαζί και με αφορμή την παραπομπή σε άλλη ιστορική εποχή που σημοτοδοτούσε το τοπίο και η λειτουργική του καφενείου στο κάστρο, παρέπεμπαν και παραπέμπουν ως λειτουργία μνήμη και ανάμνηση σε στοιχεία μιας ποιότητος αιωνιότητας που υπόσχεται το κάθε ταξίδι και με την όσο το δυνατόν σε άλλες έστω και παρελθοντικές εποχές ως αίσθηση για τον ταξιδιώτη.

Τα Χανιά -υπό αυτή την συνθήκη που αναφέρεται παραπάνω- για τον επισκέπτη αυτόν αποτελούν ένα στοιχείο προνομίας ταξιδιού για την ζωή του. Μπορεί την εποχή εκείνη ο ίδιος ο ταξιδιώτης να ήταν στο σημείο ως άνθρωπος που ήθελε να βιώσει μια τέτοια εμπειρία, (κάτι σαν τύχη και αναγκαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης).. μπορεί να ήταν και ιδιωτικός αυτοβαυκαλισμός ως ανάγκη μιας ιδιωτικής παραμυθίας (αλήθεια αυτή η ανάγκη μιας ιδιωτικής κάποτε παραμυθίας δεν είναι ανθρώπινο για όλους;;).. πολλά μπορεί.

Αλλά μένει η βιωμένη εμπειρία για τον άνθρωπο επισκέπτη. Είναι απ΄ τις κατακτημένες (έστω και τυχαία) εμπειρίες της ύπαρξης, και σημεία στίξης του βίου. Που και αυτά υπάρχουν για κάθε άνθρωπο.

Με τα χρόνια ο επισκέπτης αυτός βρίσκει στις μέρες μας περισσότερο χρόνο έστω για ένα ταξίδι ή λίγες μέρες διακοπής, και πέρα απ΄ τις πιεστικές διακοπικές μέρες της καρδιάς του καλοκαιριού κατά τα ειωθότα γενικά.

Και πλέον μια εκδρομική διακοπική εξόρμηση οικογενειακά στα Χανιά προγραμματίζεται, ως και μνημική σπονδή σε ένα τόπον .. και με μια ποιητική όσο γίνεται ρεαλιστική βέβαια διάθεση με τα χρόνια.. που δεν θα αφήνει απ΄ έξω όσο γίνεται και το αρχέτυπο του ταξιδιού όπως αυτό ορίστηκε στον πίνακα του Βαττώ (αποβίβαση στα Κύθηρα).

Δεν είναι εγωιστικό -ούτε με διάθεση εγωισμού ή ναρκισσισμού γίνεται αυτή η αναφορά- αλλά με διάθεση της ευχής απ΄ την μικρή ταξιδιωτική εμπειρία του τότε επισκέπτη, που χρόνια η κύρια ανάλωση του βίου του και με ένταση διαρκή στην Μεγαλούπολη, ήταν η προσπάθεια (όπως όλων των ανθρώπων) διαβίωσης.