Πανηγυρικός εσπερινός στο ξωκλήσι του Αγίου Θωμά στα Λαζαράτα

Τελέστηκε το απόγευμα του Σαββάτου 30 Απρίλη 2022 ο πανηγυρικός εσπερινός στο ξωκλήσι του Αγίου Θωμά στα Λαζαράτα Λευκάδας.

Για το ξωκλήσι γράφει ο Φίλιππος Π. Λάζαρης («Μια φορά κι έναν καιρό…», Λευκάδα, 2010): «Ένα χιλιόμετρο όξω απ’ το χωριό μας, του δρόμου που τραβάει ανατολικά προς την αγροτική περιοχή μας Πρόπια, στο τρίστρατο που ο δρόμος χωρίζει κι ένας δρόμος τραβάει για τη Μαντόνα και καταλήγει στην Κατούνα κι ο άλλος τραβάει για τις Κρούπες και τις Βράχες και καταλήγει στους Καρυώτες, δεξιά καθώς κατεβαίνουμε, σ΄ απόσταση πεντέξι μέτρων από το δρόμο βρίσκεται το ξωκλήσι τ’ Αϊ Θωμά.

Αν και βρίσκεται στην καρδιά της λαζαριάτικης αγροτικής περιοχής, είναι πινακοχωρίτικο. Σύμφωνα με την παράδοση το ξωκλησάκι αυτό ήτανε η εκκλησία κάποιου χωριού που ήτανε χτισμένο στη νοτιοανατολική πλαγιά – στους πρόποδες του βουνού Λύμπες, στην τοποθεσία που σήμερα λέγεται Παλιάχωρα κι είχε βρύση του «Τ’ Μαστρογιάννη», που καταστράφηκε από κάποιο φοβερό σεισμό, από τα πελώρια κοντριά που κατρακυλήσανε απ’ τις Λύμπες. Και τότε όσοι εγλυτώσανε πήγανε και χτίσανε το σημερινό Πινακοχώρι.[…]

Ο Αϊ-Θωμάς όλο το χρόνο είναι λαζαριάτικος, πινακοχωρίτικος γίνεται την παραμονή της γιορτής του, που το δειλινό ο παπάς τ΄ Αϊ-Γιωργιού του Πινακοχωριού, με τους επιτρόπους, μερικές γυναίκες κι όλα τα Πινακοχωρτόπουλα, που κρατάνε τα πιάτα με τα σπερνά, πάνε και διαβάζεται ο εσπερινός, όπου δεν λείπουν βέβαια και τα Λαζιαριοτόπουλα.

Κι είναι δυνατή η συγκίνηση απ΄ την ιερή μυσταγωγία στην όμορφη ώρα του Σαββατιάτικου δειλινού, εκεί στην εξοχή με τις ψαλμωδίες και το μοσχοβόλημα του λιβανιού, που σμίγει με τις ευωδιές της ολάνθιστης φύσης τούτη την εποχή που είναι η πιο όμορφη του χρόνου.

Κι ανήμερα τ΄ Αϊ-Θωμά, τότε ξεκολωτό το Πινακοχώρι, πεζοί και καβαλάρηδες, πάνε να προσκυνήσουν. Πολλοί οι προσκυνητές κι απ΄ τ΄ άλλα τα χωριά, μα καβαλάρηδες πηγαίνανε μόνο οι Πινακοχωρίτες, όχι πως ήταν μακρυά, αφού και από ακόμα μακρινότερα χωριά ερχόντανε πολλοί πεζοί, αλλά το ΄χανε συνήθεια. Ύστερα, εδώ που τα λέμε, είχανε και τα καλύτερα άλογα. Το ΄χανε, είπαμε, συνήθεια χρόνια και χρόνια τώρα, ίσως και από τότε που καταστράφηκε το χωριό τους κι αναγκαστήκανε να φύγουν. Ήτανε μια συνήθεια που κράτησε ως τον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο…».

Οι φωτογραφίες μας στάλθηκαν από αναγνώστη μας.