Υπό κατάληψη σχολεία στη Λευκάδα

Ρωτάς «Τι θέλουν τώρα κι αυτά τα παιδιά, αφού όλα «πάνε ρολόι» στο χώρο της εκπαίδευσης!». Μα είναι απλό! Να τα κάνουν να δουλεύουν ακόμα καλύτερα από ρολόι. Όπως το καταφέρνουν κάθε χρόνο με παρόμοιες λαμπρές ενέργειες. Η λογική είναι απλή: Το ΥΠΕΠΘ τα κάνει μπάχαλο; Εμείς μπορούμε να τα κάνουμε (επαναστατικω δικαίω) πιο μπάχαλο!

Τώρα μάλιστα ! Τη βρήκαμε τη ρίζα του κακού. ΟΙ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΙ ΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ… Αυτοί φταίνε για όλα. Αυτοί φταίνε που δεν έχουν τα παιδιά βιβλία, αυτοί που τα σχολεία συγχωνεύονται-κλείνουν, αυτοί που το σχολείο έχει μεταβληθεί σε εξεταστικό κέντρο για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια, αυτοί που μετά το πανεπιστήμιο το μόνο που εξασφαλίζεται στους νέους είναι μια περίοπτη θέση στις λίστες ανέργων του ΟΑΕΔ, αυτοί, αυτοί, αυτοί……

Πολύ φοβάμαι οτι το μικρόβιο της κοινωνικής διάσπασης που σπέρνουν οι πραγματικά υπεύθυνοι βρίσκει ιδιάτερα γόνιμο έδαφος σε μυαλά σαν του stalin.

Το ακόμα πιο ανησυχητικό είναι οτι μάλλον μιλάμε για το μυαλό του μέσου νεοέλληνα.

Κρίμα……

«Ζωγραφίζοντας στο μυαλό και την καρδιά μου τον ιδανικό εκπαιδευτικό, δεν ξεχωρίζω αν είναι άντρας ή γυναίκα, νέος σε ηλικία ή μεγαλύτερος, όμορφος ή λιγότερο όμορφος με την κοινή έννοια του όρου. Για μένα ο ιδανικός εκπαιδευτικός ξεχωρίζει πρώτα από όλα από την αγάπη του στα παιδιά, τους μαθητές του. Ξέρει τι νιώθουν, προλαβαίνει τις σκέψεις τους, έχει υπομονή, καρτερία στις εκφράσεις της αγωνίας τους.
Ο ιδανικός εκπαιδευτικός γνωρίζει πώς να κάθεται σωστά στην έδρα του, αλλά και στα θρανία δίπλα στους μαθητές του, χαμογελάει ειλικρινά και αγγίζει την πλάτη των παιδιών του, συμμετέχοντας στις χαρές και στους προβληματισμούς τους, Κλείνει τη ματιά πονηρά στις μικρές φάρσες και επαινεί ακόμη και τις πιο μικρές επιτυχίες των μαθητών του.
Η επιστημοσύνη του και η καλή γνώση του αντικειμένου του είναι ιδιαίτερα σημαντικό στοιχείο της εικόνας του. Ο σωστός εκπαιδευτικός επιλέγει το ουσιαστικό και παραμερίζει τις ανούσιες λεπτομέρειες κάνοντας το μάθημα πιο ενδιαφέρον. Ξεπερνά τους εγωισμούς του, αφήνει τα προσωπικά του προβλήματα έξω από την πόρτα της τάξης του και απασχολείται με τον καθένα από τους μαθητές του χωριστά
Στη μετάδοση των γνώσεων που θέλει να μεταδώσει δε λειτουργεί ως αυθεντία. Ξέρει να εκμαιεύει τις πληροφορίες, δέχεται και κάνει ερωτήσεις, δεν ευνοεί την αποστήθιση αλλά καλλιεργεί την κριτική σκέψη των μαθητών του αποδεχόμενος τόσο τα πιθανά λάθη του όσο και τα δικά του.
Ο καλός εκπαιδευτικός είναι μια τεράστια αγκαλιά που χωράει γενιές γενιών μαθητών χωρίς να ξεχνάει ποτέ τα μικρά τους ονόματα όσα χρόνια κι αν περάσουν. Νοιάζεται για τις επιλογές τους και παρακολουθεί την πρόοδό τους ξέροντας ότι η καλύτερη υποχρέωση είναι να τους βοηθήσει να γίνουν καλύτεροι και σπουδαιότεροι από κείνον.»
Μαθήτρια Β Γυμνασίου
__________________________
Εν αρχή ην ο δάσκαλος

Εν αρχή ην ο δάσκαλος. Μη ο δάσκαλος η φύση θα ήταν, δεν θα ήταν όμως οι κοινωνίες. Θα υπήρχε ο χρόνος, αλλά δεν θα υπήρχε η ιστορία. Και στο βασίλειο των ζωντανών ήχων θα άκουγε κανείς την κραυγή, τα χουγιαχτά, τα συνθήματα. Δεν θα άκουγε όμως ούτε θα ‘βλεπε τη φωνή, τα γράμματα της γραφής, τις συμφωνίες και τους χορούς.
Γιατί; Απλά γιατί ο δάσκαλος είναι που μεταμορφώνει τον εγκέφαλο του ζώου σε νου του ανθρώπου. Αυτός κατορθώνει ώστε η ματιά του καθένα μας να μη μένει βλέμμα βοδιού, αλλά να γίνεται βιβλίο ανοιχτό να το διαβάζεις. Επεξεργάζεται το πετσί της κεφαλής μας και δημιουργεί πρόσωπο. Η δουλειά του δασκάλου είναι ο αθέρας της βυρσοδεψίας Και στο τέλος τέλος ο δάσκαλος θωπεύει και μαλάζει έτσι το σώμα και την ψυχή μας, ώστε από τη στέρηση μας αποστάζεται το κλάμα, και από την πλησμονή κορφολογιέται το γέλιο μας.
Τα ζώα και τα φυτά δε γελούν ούτε δακρύζουν. Γιατί τους λείπει ο δάσκαλος. Έτσι δεν έμαθαν ποτές ότι στον ενόργανο κόσμο πέρα από τη σφαίρα του βιολογικού ανοίγεται ο φωτεινός ορίζοντας του πνεύματος. Ο θυμός, δηλαδή, οι επιθυμίες, τα πάθη, η φαντασία ο λόγος.
Ο δάσκαλος είναι ο φυτουργός και ο σπορέας του λόγου. Εκείνου του λόγου που το τέταρτο Ευαγγέλιο τον αναφέρει στο Θεό.
Χωρίς το δάσκαλο ο λόγος θα σάπιζε άχρηστος μέσα στο έλος του κρανίου μας. Όπως σαπίζει άχρηστο το τραίνο που ρεμίζαρε για πάντα στο σταθμό. Και το καράβι, το GLORIA MYNDI ή το ANCA, αν δεν το ταξιδέψει ο καπετάνιος του. Και όπως σκεβρώνει άφτουρη η νύφη που έμεινε αγεώργητη από τον άντρα. Ο ιερός τρόμος της παρθενίας της σιγά-σιγά κακοβολεί, ωσότου στο τέλος γίνεται ένα τεφρό δίχτυ αράχνης.
Μ΄ ένα λόγο ο δάσκαλος είναι ο ποιητής του ανθρώπου. Με την κυριότητα που ποιητής του κόσμου είναι ο Θεός. Χωρίς το δάσκαλο το πνεύμα που πνέει θα παρεπόμενε άψυχος άνεμος. Γαρμπής, δηλαδή, πουνέντες σοροκάδα κα παγωμένος Σκίρωνας. Και θα φυσούσε μάταια στις άκριες των βουνών, στις φυλλωσιές, στα συστήματα των υδάτων.

Αnthropical prinsiple
Αν έλειπαν οι δάσκαλοι, η γη μας θα΄ ταν τυφλή. Και το σύμπαν ανυπόστατο.
Μια θεωρία των κοσμολόγων, εντελώς σύγχρονη, μιλάει για την περίφημη ανθρωπική αρχή (anthropical prinsiple). Ο μόνος σκοπός που δημιούργησε τον κόσμο, λέει, και το μόνο νόημα που έχουν οι άπειροι χώροι των άστρων, των γαλαξιών και των αντισυμπάντων είναι με την εξέλιξη να οδηγηθούν τα όντα εκεί, ώστε από την ευγλήνη τα μαλάκια και τα χορδωτά να υψωθούν στον άνθρωπο της Αλταμίρας. Και από τον πρωτόγονο των σπηλαίων στον αστροφυσικό και τον κοσμολόγο. Για να σπουδάσουν οι τελευταίοι το σύμπαν, να το φωτίσουν, και να το εξηγήσουν. Ώσπου μια μέρα να φτάσουμε στο σημείο να ειπούμε:
Αυτός είναι ο κόσμος. Και ο νους του ανθρώπου έφτασε να τον κατανοήσει. Με την κατανόηση αυτή συντελέστηκε ταυτόχρονα του σύμπαντος ο καταξιωμός και η δικαίωση.
Και θυμηθείτε: ο Νεύτων, ο Χάμπλ, ο Αϊνστάιν και οι άλλοι που μίλησαν στο τηλέφωνο με το θεό ήσαν όλοι τους δάσκαλοι.

Λόγος και η τιμή του δασκάλου
Έτσι ορίζεται ο λόγος και η τιμή του δασκάλου. Το τιμολόγιο όμως με το οποίο κοστολογούν το έργο του οι εξουσίες και οι αρχές πρώτα και ύστερα το άκριτο πλήθος είναι αλλιώτικο. Αλίμονο! Άχρηστο για τις εφορείες.
Περιγράφω το σημείο που κράτησε η ακηδία, η παραχάραξη, η στρέβλωση, η τυποποίηση, ο εξευτελισμός. Και κάμανε το κακό.
Έτσι, ενώ η δουλειά του δασκάλου είναι να τεχνουργεί ανθρώπους. Ενώ αναλώνεται τίμια να ετοιμάζει τα πλάσματα που θα ζήσουν όχι στη φύση άλλα στον πολιτισμό, όχι στη ζούγκλα άλλα στην πόλη, ενώ όλοι οι άνθρωποι που πλάθει ο δάσκαλος κάνουν ο καθείς το δικό του επάγγελμα, και είναι ο καθείς μια ψηφίδα στο ενιαίο ψηφιδωτό της οικονομίας της αγοράς της πολιτείας, εμείς με τον καιρό εχάσαμε τον ιδρυτικό χαρακτήρα της λειτουργίας του δασκάλου. Και τη δουλειά του την επήραμε σα μια από τις πολλές δουλειές των ανθρώπων. Ένα επάγγελμα ρουτίνας. Μια μονάδα εργασίας όμοια με τις άλλες βλέπουμε και στο δάσκαλο.
Εξεχάσαμε, δηλαδή, ότι στο ψηφιδωτό των επαγγελμάτων ο δάσκαλος δεν είναι η μια ψηφίδα ανάμεσα στις άλλες. Αλλά είναι ο καλλιτέχνης νους ο κοσμητικός και ο επόπτης που φιλοτεχνεί ολόκληρο το ψηφιδωτό.
Δημιουργεί, δηλαδή, ανθρώπους κατά την έννοια ότι τους αποσπά από τη δικαιοδοσία του φυτού και του ζώου. Και τους υψώνει στην οντολογική μοναδικότητα του νοήμονος πλάσματος.
Γιατί αυτή είναι η δουλειά του δάσκαλου. Να δουλεύει το μυαλό όπως ο καλαντζής δουλεύει το καλάι του. Και να παράγει ανθρώπους όπως ο χαλκιάς κατασκευάζει χαλκώματα. Ενώ όλοι οι άλλοι χρησιμοποιούν το μυαλό τους σαν όργανο για να παράγουν προϊόντα. Όλα δευτερογενή, και για του βίου τη μηχανή. Βιομηχανία πες.
Ετούτη η υποβάθμιση της φύσης και της δουλειάς του δάσκαλου, η πτώση του από τη θεία λειτουργία της αρχικότητας στην ταπεινή χειρωναξία της επανάληψης, σημάδεψε το πρώτο μεγάλο λάθος στην παιδεία. Και μέσα στην ιστορία και τον πολιτισμό αντίστρεψε το νόημα των πραγμάτων.
Εννοώ καταργήθηκε η αυστηρότητα στην επιλογή του υλικού και η αυστηρότητα στη μέθοδο και στις σπουδές που θα δώσουν τον άξιο δάσκαλο. Από τους παλιούς χρόνους κοιτίδα των παιδαγωγών ήταν η τάξη των απελεύθερων και των δούλων.

Περήφανοι δάσκαλοι
Ώσπου σήμερα έχουμε πλάσει σταθερό το δείγμα του δάσκαλου. Μια αξιοδάκρυτη σώρεψη από μαζώματα κι ένα ριντίκολο ηχηρό.
Είναι ο σχολαστικός, ο ταβλαδόρος και ο αργόσχολος, ο καματερός στην παραπαιδεία, ο οσφυοκάμπτης, ο ψοφοδεής και ο ληρολόγος, ο δευτεροτριτοβάθμιος και ψιλικατζής δάσκαλος. Μίζερος και κακομοίρης, με την ομπρέλα και το γιλέκο, και με το ξεβλαστωμένο χαμόγελο. Είναι ο αεί πενόμενος και ο μύωψ, με τα ραιβά σκέλη και τα βρώμικα νύχια, που, όπως είπε κάποιος, ποτέ του δεν είχε ερωμένη ούτε ιδέα.
Οι περήφανοι δάσκαλοι εστάθηκαν πάντα η εξαίρεση. Μιλάμε για τους δυνατούς και τους πόριμους, Τους ικτίνους και τα γεράκια, τους καλουργούς και καλλιτέχνες και καλλικράτες δάσκαλους, που κάτω από την ταπεινή καροσσερί της Φάου-Βε κρύβουνε προσεχτικά τη μηχανή της Πόρσε.
Αυτός είναι ο εξαίρετος τύπος του δάσκαλου, που με τα πλούσια κοιτάσματα της φυσικής δωρεάς του πετυχαίνει να σβήνει το κατάδικο κοινωνικό στίγμα της συντεχνίας του, δεν είναι το θέμα μας εδώ. Γιατί ΄ναι η εξαίρεση. Και η εξαίρεση είναι δουλειά της ποίησης. Ενώ της επιστήμης η δουλειά είναι ο κανόνας.

Δυο εντολές
Αυτές είναι οι δύο εντολές που πάνω τους κρέμουνται οι νόμοι και οι προφητείες της παιδείας. Να χτίζεις στο μάρμαρο της γνώσης , και να γκρεμίζεις την αχεροπληθιά της πρόληψης.
Σωστή παιδεία θα ειπεί να μαθαίνεις στους νέους τη ζωή και να τους ξεμαθαίνεις τις δεισιδαιμονίες που από νήπια τους περνάει μια παράδοση άρρωστη μέσα από την οικογένεια, την κοινωνία, την πολιτεία, την εκκλησία, τα μέσα ενημέρωσης, και τους άλλους παράγοντες της αγωγής.
Το ένα λοιπόν είναι να ριζώσουμε το νέο στη ζωή, Το άλλο να ξεριζώσουμε από μέσα του την ψευτιά.

Μάθηση και ζωή
Μαθαίνουμε για τη ζωή. Discimus vitae, που έλεγε ο Σενέκας. Θα ειπεί πως κάθε γνώση που περνάμε στο παιδί, και κάθε δεξιότητα που του αναπτύσσουμε είναι δεμένα με την πραγματικότητα όπως το νύχι με το κρέας.
Όχι θεωρίες και λόγια. Όχι τα άψυχα και τα νοερά σκύβαλα των βιβλίων, που ούτε καταπίνουνται ούτε μασιούνται. Ξέρεις, έξω από το Ρωμανό το Μελωδό του συναξαριστή, άνθρωπο άλλο που να πήρε κομμάτι χαρτί και να το κατάπιε, για να φωτιστεί και να μάθει; Εγώ δεν ξέρω.
Μάθηση δίκαιη και σωστή σημαίνει ζωντάνεια, αμεσότητα, σφυγμός μαστιγωμένος, κρούση κατά μέτωπο με τα πράγματα. Σημαίνει να πίνουμε στο ποτήρι το ίδιο μας το αίμα.
Μη λησμονούμε πως ο τελευταίος στόχος κάθε παιδείας είναι να διαπλάσει έτσι το νέο, ώστε την ορισμένη στιγμή που θα αποδοθεί στο στίβο της ζωής να μπορεί να προσαρμόζεται στην άγρια ανάγκη των πραγμάτων και των ανθρώπων.
Ωσαν ξαφνικά να τον πετάξουμε πες Ρομβισόνα Κρούσο στο νησί. Και να του ειπούμε:
Τώρα ψάξε να βρεις τον τρόπο για να ζήσεις. Νίκα την πείνα και τη δίψα σου, το κρύο και τη μοναξιά. Νίκα την απειλή του ουρανού και της θάλασσας, και το αρχέγονο τρόμο της ύπαρξης.
Αυτό σημαίνει το discimus vitae. Ο δάσκαλος να’ ναι δύναμη, πράξη ο μαθητής, και το σχολείο γιορτή.
Όμως αυτό ακριβώς το σημείο είναι ο κόμπος, και στο δρόμο του Ηρακλή ο σταυρός. Εδώ προβάλλει η ανάγκη να διαλέξεις ανάμεσα στο σωστό και στο λάθος.
Γιατί το πλήθος οι δάσκαλοι δε μαθαίνουν τα παιδιά για τη ζωή και την πράξη, αλλά για το σχολειό και τα βιβλία. Εγώ σου τα λέω, για να τα ειπώ. Και συ μην σώσεις να τα μάθεις!
Ο Μεγαλέξαντρος, δηλαδή, μένει κόκαλα στη σαρκοφάγο του. Η τρελή Ροδιά του αναγνωστικού μυξοκλαίει στο καφάσι του οπωροπώλη της γειτονιάς. Ο εθνάρχης Βενιζέλος είχε στο μάγουλο ελιά. Τα μαθηματικά μαυρίλα και σάβανα. Και το ρήμα λύω κλίνει τους χρόνους του, αλλά δεν ανοιγοκλείνει τα φτερά του σαν τα περιστέρια. Που ο Σαίξπηρ τά ΄βαζε όρκο στο στόμα των ερωτευμένων: Μα τα περιστέρια της Αφροδίτης!
Το αντίθετο στο discimus vitae είναι το discimus scholae. Να μαθαίνουμε για το σχολειό. Τι σημαίνει τούτο το παλιό ευαγγέλιο;
Τι σημαίνει ο τύπος χωρίς την ουσία; Ο νυχτερινός περίπατος ανάμεσα σε όρθια λοξοειδή πτώματα; Η ομφαλοσκοπία επ΄ άπειρον; Μήπως και τιναχτεί από τον αφαλό των παιδιών το άχτιστο φως! Τι σημαίνει να κάνεις επανάσταση με άσπρα γάντια; που έλεγε ο Τρότσκι.
(Η επανάσταση γίνεται με αίματα και με λαβωματιές στο στήθος. Μια μονάχα έγινε με σαράντα πήχες δίμιτο λινό, αλέκιαστο και λευκό σαν χιόνι στα όρη. Είναι η Ελληνική επανάσταση με τη φουστανέλα. Που ξανακούστηκε τέτοιο ανήκουστο, να πολεμάς ντυμένος στα λευκά ! που έλεγε ο Χεμινγκουέι !).
Σχετικά με τα Αρχαία Ελληνικά το κρίμα των δασκάλων είναι πως διδάσκουν το μάθημα χωρίς να γνωρίζουν το περιεχόμενο. Διδάσκουν δηλαδή την Αρχαία Ελληνική, αλλά δεν ξέρουν τους αρχαίους Έλληνες. Σχετικά με την ιεράρχηση Αρχαίων και Νέων το δεύτερο κρίμα τους είναι ότι διδάσκουν έτσι, ώστε να φαίνεται πως τους αρχαίους τους παίρνουν για ζωντανούς και τους νέους για πεθαμένους.
Δημήτρης Λιαντίνης

«Ουδείς μωρότερος των ιατρών αν δεν υπήρχαν οι δάσκαλοι» Βάρναλης

Πόσο ομορφα τηγανιζεσται μεσα στο λίπος,
που αλπόχερα καταστάλαξε στα μυαλά σας.
Το πιο ομορφο??
Οτι τηγανιζεται και τα παιδια σας στα ιδια σκατα……….
.
.
.
.
.
.
.
.
.
http://www.youtube.com/watch?v=t4SKL7f9n58