Μια φθινοπωρινή βόλτα στην ορεινή Λευκάδα…

Εξαιρετικός ο καιρός για να χαρεί κανείς την εποχή αυτή την ορεινή Λευκάδα. Ο ορίζοντας καθαρός, ακόμη, μετά τις τελευταίες βροχές. Ευκαιρία λοιπόν για μια βόλτα στην ύπαιθρο της Λευκάδας: Αλέξανδρος, Λιβάδι Καρυάς, Αη Δονάτος, Ελάτη, Αη Λιος, Άλατρο, Χαραδιάτικα… (Οι περισσότερες φωτογραφίες είναι της Dentista).

Η θειά Τασία (Αργυρού) μας δείχνει περήφανη το σεμέν που κεντάει. Πιο πάνω τα μαρτίνια της τρελή χαρά στο τρυγημένο αμπέλι…

Καταπράσινο το λιβάδι του Αλεξάνδρου μετά και τις πρώτες βροχές. Λίγο πιο πάνω το παλιό Δημοτικό σχολείο, το πρώην κοινοτικό κατάστημα και ο ανεμόμυλος του Αρίδια.

Ένα παλιό πέτρινο τοξωτό γεφύρι στο δρόμο μεταξύ Πηγαδησάνων και Καρυάς, λίγο πιο πάνω από το Γεφύρι Μάρκους στους Πηγαδησάνους. Να μην ξεχάσουμε να τα προσθέσουμε στην ανάρτησή μας για τα πέτρινα θολωτά γεφύρια της Λευκάδας. Μπλε στολίδια από καμπανούλες στον τοίχο του γεφυριού και τις γύρω λιθιές.

Το λιβάδι της Καρυάς και το ανάγλυφο των Σκάρων από άλλη οπτική γωνία: Μεγάλη Ράχη, Ράχη στο Βρωμοπήγαδο, Μονοθυ(γ)ατέρα. Το κανάλι της Λευκάδας και στο βάθος τα Ακαρνανικά Όρη.

Αναρωτιέται κανείς καμιά φορά τι μόχθος, πόνος και ιδρώτας χρειάστηκε για να καρπίσουν αυτά τα χωράφια. «Οι Λευκαδίτες αγρότες θάπρεπε να γυρίζουν όλη την Ελλάδα και να διδάσκουν όσα ξέρουν», είπε κάποτε ο Βενιζέλος, βλέποντας ένα Λευκαδίτη να δένεται με ένα σκοινί από ένα γκρεμό, να κατεβαίνει μερικά μέτρα και να φυτεύει από τη θέση εκείνη το αμπέλι του. (Δες εδώ). Ένα κομμάτι του δρόμου που οδηγεί από την Καρυά στον Άη Δονάτο έχει υποστεί σημαντική καθίζηση. Θα τον βγάλει το χειμώνα; Μήπως θα πρέπει να το δει κανείς;

Επιτρέπονται ακόμη οι αμμοληψίες από τον «Αμμόκαμπο»; Δεν το γνωρίζαμε…

Οι στερνμπέργκιες (Sternbergia lutea) χρωματίζουν την εποχή αυτή το τοπίο με το έντονο κίτρινο χρώμα τους. Και να τις έσπερνε κανείς δεν θα φύτρωναν έτσι! Μέσα στα κατσάβραχα μάλιστα…

Αρκετά είναι τα αμπέλια που δεν έχουν ακόμη τρυγηθεί. Και τα σταφύλια μια χαρά δείχνει να ΄ναι.

Ο ανεμόμυλος στον Άη Δονάτο, κι από πάνω στον ουρανό κάτι γραμμές. Βρε μπας και είναι αλήθεια ότι μας ραντίζουν, με όλα αυτά που συμβαίνουν στον τόπο μας; Τα βοοειδή κι εδώ κάμποσα, όπως επίσης και τα γιδοπρόβατα. Όχι όμως ντόρκα, όλα με τσοπάνο…

Ένας παραφορτωμένος κράταιγος (Μπουρμπουτζελιά) κάπου στην Ελάτη. Θεωρείται ως το βότανο της καρδιάς, αφού χρησιμοποιείται κυρίως για διαταραχές της καρδιάς και του κυκλοφορικού και ιδιαίτερα για τη στηθάγχη.

Θέα από την Ελάτη. Τα φακοχώραφα έφταναν κάποτε μέχρι εδώ πάνω…

Ένα γέρικο ρουπάκι, κουρασμένο και αποδεκατισμένο από το πέρασμα των αιώνων. Κι ο Αη Λιός (Άγιος Ηλίας).

Η βρύση στο Άλατρο με το κρυσταλλένιο της νερό…

Η ζωή στα Χαραδιάτικα έχει τους δικούς της αργούς ρυθμούς. Το κοκορέτσι, κοντοσούβλι και τα λοιπά τα συνιστούμε ανεπιφύλακτα. Στο κρεοπωλείο – ψησταριά «ο Παύλος».