Πέτρινα θολωτά γεφύρια της Λευκάδας (Μέρος Α΄)

Αφορμή γι΄ αυτή την ανάρτηση, να παρουσιάσουμε δηλαδή μαζί όλα τα πέτρινα γεφύρια της Λευκάδας που έχουν καθ΄ οιονδήποτε τρόπο υποπέσει ως ώρας στην αντίληψή μας, μας έδωσε μια πρόσφατη επίσκεψή μας στο θολωτό πέτρινο γεφύρι του Επισκόπου, στην περιοχή της Νικιάνας, που πρώτη φορά κατεβήκαμε στο λαγκάδι για να το αποτυπώσουμε φωτογραφικά και από κάτω.

Περισσότερα όμως γι΄ αυτό στο τέλος της ανάρτησης.

Πάμε λοιπόν να δούμε εν συντομία τα πέτρινα θολωτά γεφύρια του τόπου μας, με τα λιγοστά ομολογουμένως στοιχεία που διαθέτουμε:

Οι φωτογραφίες είναι από παλιά ανάρτηση του Αιθεροβάμονα στην παρούσα σελίδα. (Δες εδώ). Προσωπικά δεν το έχουμε ακόμη επισκεφτεί.

Σημειώνει σε σχόλιό του στο προαναφερόμενο άρθρο ο agiotis: το πανέμορφο γεφύρι του χειμάρρου βρίσκεται στην περιοχή «Λαγκάδα». Είναι τμήμα του παλιού Επαρχιακού δρόμου, που ακολουθούσε την ΒΑ παραλία ως τη περιοχή «Ποτισές». Όλα αυτά σήμερα είναι αναξιοποίητα και θαμμένα πίσω από τις καταπατήσεις και την αδιαφορία δυστυχώς…

Μόλις χθες πληροφορηθήκαμε, χωρίς όμως να μπορέσουμε να το διασταυρώσουμε, ότι ο μάστορας που το κατασκεύασε ήταν ντόπιος. Ασπρογέρακας λεγόταν στο επίθετο και το παρατσούκλι του ήταν Μπίλας.

Ο ίδιος άνθρωπος που μας έδωσε τις πληροφορίες για τον κατασκευαστή του πιο πάνω γεφυριού μας έκανε λόγο για ένα πανέμορφο γεφύρι με τρεις καμάρες που βρισκόταν στον επαρχιακό δρόμο μεταξύ Βλυχού και Νυδριού. Είχε επιχωματωθεί στις αρχές της δεκαετίας του ΄70, όταν κατασκευάστηκε ο επαρχιακός δρόμος.

Πιθανολογούμε ότι είχαμε φωτογραφήσει το γεφύρι το Δεκέμβρη του 2008 κατά τη διάρκεια άλλων εργασιών στην περιοχή αυτή και προτού τελικά επιχωματωθεί εκ νέου. Το χαρακτηρίζαμε τότε, χωρίς να ξέρουμε, ως «μέρος αρχαίων κτισμάτων». (Δες εδώ).

Δεν είμαστε απόλυτα σίγουροι, ίσως κάποιος από τους αναγνώστες μας βλέποντας και τις φωτογραφίες να μπορέσει να προσθέσει περισσότερα.

Βρίσκεται στη θέση «Μαρίτσα», στο δρόμο Λαζαράτων – Αλεξάνδρου, κάνα χιλιόμετρο πριν το παλιό Δημοτικό Σχολείο Αλεξάνδρου. Δεν διακρίνεται δυστυχώς πια από το δρόμο, αφού έχει επικαλυφθεί από τη διαπλάτυνση του δρόμου και το νέο γεφύρι που φτιάχτηκε στη θέση αυτή. Θα πρέπει να κατέβει κανείς μέχρι την κοίτη του λαγκαδιού για να το δει.

Θολωτό, μονότοξο, με μικρό άνοιγμα αλλά μεγάλο σχετικά ύψος. Αυτό όμως τουλάχιστον, έστω και έτσι διασώθηκε.

Περισσότερες φωτογραφίες δες εδώ κι εδώ.

Μόλις φέτος το ανακαλύψαμε.

Βρίσκεται στο κάτω μέρος του οικισμού και το είχαμε παρουσιάσει χωρίς περαιτέρω σχόλια στην εδώ ανάρτησή μας.

Το γεφύρι βρίσκεται στην τοποθεσία Επίσκοπος, δίπλα ακριβώς από τον επαρχιακό δρόμο – αυτός διέρχεται τώρα από το νεόκτιστο γεφύρι που είναι δίπλα και κολλητά με το παλιό. Κανείς δεν γνωρίζει πότε έγινε.

Το μονότοξο γεφύρι έχει σχετικά μεγάλο άνοιγμα και ύψος. Είναι το μεγαλύτερο από όλα τα προαναφερόμενα. Ο χείμαρρος κατέβαζε παλιότερα περισσότερα νερά απ΄ ό,τι σήμερα.

Με μια πρόχειρη μέτρηση του ματιού και του ποδιού καταλήξαμε στις εξής περίπου διαστάσεις: μήκος 10 μέτρα, πλάτος 3 και κάτι μέτρα, ύψος 4 μέτρα περίπου.

Τώρα τι να γράψουμε για το πως έχει αναδειχτεί! Αρκεί να αναφέρουμε ότι στο κέντρο ακριβώς του τόξου, από τη μεριά του επαρχιακού δρόμου που φαίνεται και διέρχονται τους καλοκαιρινούς μήνες χιλιάδες αυτοκίνητα, αφού πρόκειται για τον ανατολικό παραλιακό άξονα, στήσανε … οι αχαΐρευτοι κάποτε μια κολόνα δημοτικού ηλεκτροφωτισμού. Λες και θα τους χάλαε τη μόστρα αν την πήγαιναν λίγα μέτρα δεξιότερα ή πιο αριστερά! Θέλησαν, μάλλον, ως γνήσιοι Έλληνες να διατηρήσουν την περίφημη αρχαία ελληνική συμμετρία!

Γεγονός είναι πάντως ότι πολλοί είναι οι επισκέπτες του τόπου μας που κάνουν στάση για να φωτογραφήσουν το γεφύρι.

Τώρα, σίγουρα τα πέτρινα γεφύρια της Λευκάδας δεν έχουν τη μεγαλοπρέπεια και αρχιτεκτονική αξία των πέτρινων γεφυριών που απαντώνται αλλού ανά την Ελλάδα, ιδιαίτερα στην Ήπειρο, έχουν όμως τη δική τους ιστορική και πολιτισμική αξία για τον τόπο μας.

Θέλουμε να πιστεύουμε ότι έχουν διασωθεί περισσότερα. Αν σκεφτεί κανείς ότι παλιότερα καλλιεργούταν μέχρι την τελευταία σπιθαμή ο τόπος μας και ότι τα γιδοπρόβατα που έβοσκαν ήταν χιλιάδες, εύκολα συμπεραίνει ότι τα νερά που κατέβαζαν τα λαγκάδια ήταν πολλά και ορμητικά. Έχουμε θολά ακούσματα από τα παιδικά μας χρόνια για ζωντανά, ακόμη κι ανθρώπους, που είχαν παρασυρθεί από τα ορμητικά νερά χειμάρρων. Μυθεύματα ή αλήθειες, ποιος να ξέρει.

(Συνεχίζεται)