Την άνοιξη αν δεν τη βρεις τη φτιάχνεις…

Η πασχαλινή κάρτα του κ. Δημάρχου Λευκάδας με άνθη της Paeonia Peregrina

Οι νυφούλες της Άνοιξης… Οι άγριες ορχιδέες του τόπου μας. Από τον πλούτο της λευκαδίτικης χλωρίδας. Πολύμορφες, πανέμορφες, κάποιες σπάνιες που απαντώνται σε μερικά μόνο σημεία. Οι περισσότερες έχουν ανθίσει την εποχή αυτή. Είναι αξιοσημείωτο ότι πάνω από 35 διαφορετικά είδη έχουν εντοπιστεί στον τόπο μας και θα υπάρχουν σίγουρα και άλλα.

Οφείλουμε όλοι να τις διαφυλάξουμε, όπως επίσης και τα δύο είδη παιώνιας που απαντώνται στο νησί μας, την Paeonia Peregrina (Παιώνια η εξωτική) και την Paeonia mascula (Παιώνια η αρσενική), τα οποία λόγω των μικρών πληθυσμών τους χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής και προστασίας.

Γι΄ αυτό δεν θα αφήσουμε ασχολίαστη την πασχαλινή κάρτα του δημάρχου Λευκάδας κ. Κώστα Δρακονταειδή που την είδαμε πρόσφατα σε ένα μαγαζί (δεν μας στάλθηκε, όπως και κάποια άλλα δελτία τύπου του Δήμου τον τελευταίο καιρό αλλά δεν είναι αυτό το ζόρι μας).

Γνωρίζουμε με πολύ μεγάλη σιγουριά από το φόντο της εικόνας που έχει ληφθεί η φωτογραφία που απεικονίζει την παιώνια την εξωτική – κούκο την λένε οι ντόπιοι. Κι επειδή ακριβώς γνωρίζουμε τους πληθυσμούς της στην περιοχή αυτή μας είναι πολύ δύσκολο να φανταστούμε, λόγω της απόστασης κυρίως των ανθέων, ότι στην εν λόγω φωτογραφία δεν εικονίζεται ένα μπουκέτο κομμένων ανθέων.

Κι αν αυτό συμβαίνει για τον πρώτο πολίτη αυτού του τόπου («Άγνοια, αδιαφορία, σκληρότητα…») μάς λυπεί ιδιαίτερα το γεγονός. Οπότε να υπενθυμίσουμε στον κ. Δήμαρχο την πιο κάτω ανάρτηση της Dentista που έγραφε με αφορμή ένα παρόμοιο περιστατικό ότι «Την άνοιξη αν δεν τη βρεις τη φτιάχνεις. Και ή πας να παίξεις τρικυμία ή πνίγεσαι;»:

«Μιά μέρα πριν, άπλωναν τα όμορφα πρόσωπά τους στον ανοιξιάτικο ήλιο. Ένοιωθαν τους χυμούς της ζωής να κατακλύζουν το σώμα τους. Παιώνιες εξωτικές, ιέρειες της Φύσης, ιερουργούσαν εκεί, στο Ναό της ομορφιάς της ορεινής Λευκάδας. Φύλαγαν με πείσμα το μυστήριο της ζωής και χόρταιναν τα ωραία μάτια και τις καρδιές ξεχωριστών ανθρώπων, που με πολύ κόπο σκαρφάλωναν στα κακοτράχαλα μονοπάτια της επικράτειάς τους, μόνο για να τις συναντήσουν και ύστερα αποσύρονταν, αφήνοντάς τις στη σιγή ως την επόμενη Άνοιξη.

Σήμερα, πληγωμένες, αποκομμένες από το σώμα τους, με το μέλλον τους προδιαγεγραμμένο σε έναν κάδο σκουπιδιών, στολίζουν εφήμερα το Κέντρο Υγείας Βασιλικής. Δώρο ευγνωμοσύνης ασθενών προς το προσωπικό… Ορδές κατοίκων της ορεινής περιοχής ξεχύθηκαν τις προηγούμενες μέρες στις ορεινές πλαγιές και κατακρεούργησαν τα φυτά.

Αποσύρθηκαν από το πεδίο της μάχης, αυτού του ακήρυχτου πολέμου, όπως κάθε χρόνο, με λάφυρα αγκαλιές λουλουδιών, εφήμερο στολίδι μικρών σπιτιών, καφενείων, δημόσιων κτιρίων… Άγνοια, αδιαφορία, σκληρότητα…

Περίλυπος εστίν η ψυχή μου έως θανάτου…

Κοιμήσου Περσεφόνη στην αγκαλιά της γης, στου κόσμου το μπαλκόνι ποτέ μη ξαναβγείς!

Ή μήπως

Την άνοιξη αν δεν τη βρεις τη φτιάχνεις. Και ή πας να παίξεις τρικυμία ή πνίγεσαι;»

Άλμπουμ