Φωτιά στο Μάτι – της Νόνης Σταματέλου

Το Μάτι κοίταζε ηδονικά τη θάλασσα
Κι είχε ηλιόλουστο καιρό
Κι είχε για βλέφαρο, ένα δάσος σκιερό
Που θρόιζε παράξενα ώρες ώρες.
Και το θέρος αμέριμνο κυλούσε
Μέσα σε κήπους
Με ασπρόρουχα απλωμένα
Μετρώντας μεσημέρια ευτυχισμένα
Ανάμεσα σε χάδια αλμυρά
Ίχνη αθανασίας απ’ τον παράδεισο
Τ’ ανεμοήχια που χορεύανε τρελά
Φέρνοντας μάγια και όνειρα
Απ’ τη Ραφήνα μέχρι την Ανάβυσσο.
Και στις κατηφοριές το σούρουπο
Παίζαν κρυφτούλι τα παιδιά
Με τα τριζόνια
Ώσπου κατέβηκε καυτή
Με κόκκινο δρεπάνι
Θερίζοντας και σκούζοντας η νύχτα σαν αγρίμι
Κανείς δεν πρόλαβε να πει μια προσευχή
Έτσι που άστραψε και ρίγησε το Σούνιο
Μέχρι που ράγισαν της Ιωνίας οι αρχαίοι ναοί.
Κάποιος της μάνας του τα μάτια κλείνει μες στις στάχτες
Και τρέχει ολοφυρόμενος
Να σώσει τα παιδιά του
Άλλος τραβώντας τα μαλλιά του
Μπαίνει στο σπίτι του που φλέγεται
Κι άλλος κλεισμένος στο αυτοκίνητό του
Λιώνει μαζί με τα σιδερικά
Ουρλιάζοντας απ’ το τηλέφωνό του
Μην έρθεις προς τα εδώ, μην έρθεις
Είναι κλειστοί οι δρόμοι, μη…
Πνιγόμαστε απ’ τον καπνό εδώ
Καιγόμαστε!

Βρέθηκαν λέει την άλλη μέρα το πρωί
Αγκαλιασμένα κάρβουνα
Σ’ ανθρώπων σχήμα
Βρέθηκαν και πουλιά και κατοικίδια
Πεθαμένα.
Φωτιά στο Μάτι
Φωτιά στο Μάτι
Νεκροί εκατό…

Ο θρήνος τρύπησε το ουράνιο τύμπανο
Οι άγγελοι που πέσανε
Διπλώσανε τα λαβωμένα τους φτερά
Και κρύφτηκαν
Είπανε κάποιοι αλαφροΐσκιωτοι
Πως άκουσαν το κλάμα του Θεού
Τ’ άκουσαν κι άλλοι αργότερα
Και σήμερα αν περάσεις από κει
Μπορεί και να το αφουγκραστείς, αν γονατίσεις.

Βγήκαν σε λίγους μήνες τα κυκλάμινα
Μες του ολοκαυτώματος
Τις μαύρες καλαμιές.
Στο χρόνο πάνω
Ξανακτίζονται τα ωραία σπίτια
Με τις κάμερες και τους συναγερμούς.
Όμως αυτό το Μάτι πάντα θα δακρύζει
Κι απ’ τα δρομάκια του θα ρέει λάβα ζεστή.
Έτσι κι αλλιώς,
Ανοιγοκλείνουν κι άλλα Μάτια τρομαγμένα
Και στη ζωή μας πια
Ανθίζει ο φόβος σαν πικρό λουλούδι
Φοβάμαι πως δεν ερμηνεύουμε σωστά τα σήματα
Φοβάμαι τους αμείλικτους χρησμούς
Φοβάμαι τελικά κι αυτόν τον φόβο μου
Έτσι που μέσα μου θρονιάστηκε
Έτσι που έχω αρχίσει να τον συνηθίζω.
Και στα κανάλια, όπως πάντα στις ειδήσεις
Γυρεύουν κάποιον ν’ αναλάβει την ευθύνη
Μα όπως ένα κάρβουνο αναμμένο
Κανείς δεν θέλει να το πιάσει μην καεί…
Εξαγοράζονται ψυχές και συνειδήσεις
Κι η τραγωδία
Μια ανάμνηση θα μείνει.
Τι νόημα έχει πια
Και ποιος να ξέρει
Αφού κανένας δε αντέχει να κρατήσει
Ένα αναμμένο κάρβουνο στο χέρι…

[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης -τεύχος 25- εδώ.]