Οι Ηγούμενοι του Μοναστηριού του Αγίου Γεωργίου στους Σκάρους Λευκάδας (Έβδομο Μέρος)

Συνέχεια από το έκτο Μέρος

Του Σπύρου Π. Σούνδια*

Η διαθήκη αυτή του Γιακουμή επικυρώθηκε με κωδίκελλο μετά το θάνατό του, που συνέβη στις 5 Σεπτεμβρίου 1724 και κατατέθηκε για καταχώρηση στο δημόσιο νοτάριο για τη νομιμότητά της στο Γεώργιο Βαρβαρίγγο από τον ηγούμενο Θεοφάνη Κολυβά, αδελφό του Γιακουμή στις 15 Μαρτίου 1725 ενώ ήταν αυτός (ο Θεοφάνης) ηγούμενος για τρίτη φορά. Η εγγραφή έχει έτσι:

«1725 εν μηνί Μαρτίω 15 στο παλαιό στην Αμαξική επρεζαντάρησε το παρόν (παρούσαν διαθήκην) ο πανοσιώτατος ιερομόναχος Θεοφάνης Κολυβάς για να είναι φυλαγμένη εις τα άττη μου ημπορώντας και αυτός και έτερος, που θα ήθελε, να σηκώσει κόπια από αυτήν του ποτέ Γιακουμή “Κολυβά” και αδελφού και άνωθεν ιερομονάχου, ο οποίος και βεβαιώνει».

Εκλείπει έτσι κάθε αμφιβολία που ήθελε προκύψει για το επίθετο του νεκρού, επειδή εκ παραδρομής εγράφη “Βρεττός”.

Ο Θεοφάνης κράτησε τη διαθήκη έναν ολόκληρο χρόνο, γιατί μάλιστα το περιεχόμενό της τον αφορούσε προσωπικά, αφού ο Γιακουμής τον άφησε εκτελεστή της διαθήκης του και προστάτη της οικογενείας του. Μετά από ένα χρόνο, και όταν είχε γίνει πια για τρίτη φορά ηγούμενος (1725-1727) παρέδωσε την διαθήκη αυτή για καταχώρηση στο συμβολαιογραφικό αρχείο του φίλου του Γεωργίου Βαρβαρίγγου με αριθμό 361 και κατέληξε στη δέσμη διαφόρων εγγράφων από τους διαχειριστές του Αρχείου, γιατί δεν ήταν συμβολαιογραφική πράξη του Βαρβαρίγγου.

Η νεκρώσιμη ακολουθία έγινε στο ναό του Αγίου Νικολάου στα Κολυβάτα και όχι των Ταξιαρχών, που ήταν παραδίπλα και ανήκε στην ενορία των Κολυβάδων. Και μαρτυρείται για άλλη μια φορά, πως ο ναός του Αγίου Νικολάου στα Κολυβάτα υπήρχε τότε και μάλιστα σε καλύτερη κατάσταση εκείνης των Ταξιαρχών, που ήταν παλαιότερη εκκλησία.

Άλλη μαρτυρία για την τρίτη ηγουμενία του Θεοφάνη Κολυβά στην περίοδο 1725-1727 είναι η επίσκεψη στον Αλέξανδρο του ανώτερου Πρεβεδούρου (Provetitore) του νησιού Αυγουστίνου δα Ρίβα. Βενετός από την περιοχή του Τυρόλου ήλθε στον Αλέξανδρο στις 2 Μαΐου 1726 με κλιμάκιο ειδικών υπαλλήλων του, για την ενημέρωση του κοσμάκη και την επιτυχία της απογραφής του νησιού (κτηματολόγιο), που γίνονταν τότε από τους Βενετούς. Έγινε προσπάθεια ακόμη για την εξομάλυνση της περιουσίας του μοναστηριού από εκείνην του δημοσίου στους Σκάρους.

Άλλη μαρτυρία είναι οι συναλλαγές με τον Ιωάννη Χατζήρη, που αναφέρεται σε έγγραφο της 22 Ιουλίου του 1727 και τον φέρνουν ως ηγούμενο. Μετά το 1728, όπως προαναφέρθηκε δεν αναφέρεται στα πρακτικά του μοναστηριού.

(Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Αντίλαλοι απ΄ τους Σκάρους», που εκδίδει ο Σύλλογος Αλεξανδριτών Αττικής)

(Συνεχίζεται)

* Ο Σπύρος Πάνου Σούνδιας είναι φιλόλογος, ιστορικός.