1888: Δια την συνδρομήν της Φανερωμένης εσυνάχθησαν τας ημέρας του Πάσχα 460 αρνιακά
Ήταν μία πρακτική που εφαρμόστηκε μέχρι πριν λίγες δεκαετίες. Κατά την περίοδο του Πάσχα μαζεύονταν τα δέρματα από τα αρνιά που σφάζονταν και τα χρήματα από την πώλησή τους πήγαιναν σε κοινωφελείς σκοπούς, για τη συντήρηση συνήθως των εκκλησιών. Σημειωτέο ότι εκείνη την εποχή η κάθε οικογένεια έσφαζε από τα δικά της αμνοερίφια.
Σε τοπική εφημερίδα του 1888 διαβάζουμε ότι για την ενίσχυση της Φανερωμένης μαζεύτηκαν 460 αρνιακά.
«Συνδρομήν Φανερωμένης
Δια την συνδρομήν της Φανερωμένης εσυνάχθησαν τας ημέρας του Πάσχα, τη επιμελεία του Αναστασίου Μαλακάση και Γεωργίου Κακλαμάνη, αρνιακά 460 και εις χρήματα δραχμάς 80.
Ωσαύτως, τη επιμελεία του Μηνά Λιβιτζάνου και Ιωάννου Λιβιτζάνου, εσυνάχθησαν εις Κάβαλον το χωρίου Σφακιωτών αρνιακά 27 και εις χρήματα δρχ. 36».
Γράφει ο Αλέξανδρος Χουλιάρας (evrytanikospalmos.gr): «Ο κάθε καλός νοικοκύρης ήταν και ένας καλός εκδοροσφαγέας. Όταν τελείωνε το σφάξιμο, πρώτη του δουλειά ήταν να τεντώσει και ν΄ αλατίσει το τομάρι του ζώου. Μετά από μια πρόχειρη κατεργασία του σφαγέα ιδιοκτήτη δηλ. τέντωμα, αλάτισμα και λιάσιμο μεταβαπτίζονταν σε δέρματα, που άλλα περίμεναν τον δερματέμπορα προς πώλησιν και άλλα έπεφταν στα επιδέξια χέρια του ιδιοκτήτη, που τα μεταποιούσε τουλούμια κι άλλα σε ποδήματα.»
«Πλανόδιοι τομαράδες αγόραζαν από τους χωριάτες τα τομάρια και τα πουλούσαν στους ταμπάκους. Αυτοί, μέσα στο νερό της λίμνης, τεζάριζαν τα τομάρια καλά σε ξύλινα τελάρα και τα καθάριζαν από τις τρίχες και τα λίπη. Στη συνέχεια και επί τρεις ως πέντε μέρες τα έριχναν μέσα σε λάκκους με ασβέστη για να φουσκώσουν οι ίνες και το δέρμα να γίνει παχύτερο.
Μετά τα ξέπλυναν, και τα έριχναν σε ξύλινες σκάφες με φλούδες από βελανιδιές και οξιές που είχαν τανίνη για να αργάσουν. Ακόμα και κόπρανα σκύλων έριχναν. Αυτά τα μάζευαν διάφοροι περιφερόμενοι τομαράδες, για να συμπληρώσουν το μεροκάματό τους, από αδέσποτα σκυλιά στα πάρκα και τους δρόμους. Ονομάζονταν «σκατατζήδες». Σκληρή δουλειά, βρόμικη και ανθυγιεινή που λίγοι μπορούσαν να την κάνουν. Ζούσαν όμως απ’ αυτή πολλές οικογένειες». (Αποστόλης Δ. Καλαντζής. Επαγγέλματα που χάθηκαν: Τα ταμπάκικα των Ιωαννίνων. postmodern.gr).
