SOS από το βελανιδόδασος των Σκάρων λόγω παράνομης ξύλευσης

Μας μεταφέρθηκε πριν τρεις-τέσσερις μέρες: Κόβουν ρουπάκια στους Σκάρους. Δεν το πολυπιστέψαμε, να πούμε την αλήθεια. Εδώ ένα πουρνάρι κόβει κάποιος, που πνίγει την ελιά, και πάει αυτόφωρο σκεφτήκαμε. Απ΄ την άλλη, είπαμε, τόσα πεσμένα δέντρα υπάρχουν, αν ήθελε κάποιος να μαζέψει ξύλα.

Μας έτρωγε όμως κι έτσι ανεβήκαμε χθες για μια ακόμη φορά στους Σκάρους. Εν είδη αγγαρείας αυτή τη φορά, αφού είμαστε αναγκασμένοι να κινηθούμε βάσει συγκεκριμένης διαδρομής και κατά μήκος του αμαξωτού δρόμου που διασχίζει το δάσος. Αν έχει γίνει κάτι, εκεί θα έγινε, δεν πάει άλλος ούτε στη Ράχη στο Βρωμοπήγαδο, ούτε στους Παλιοβορούς, τα ξύλα θα πρέπει κιόλας αφού κοπούν να μεταφερθούν.

Ξεκινήσαμε λοιπόν από του Μουσταφά και καταλήξαμε δια μέσου της Μαδουρής (περάσαμε και από το χώρο της δενδροφύτευσης, αλλά γι΄ αυτή θα επανέλθουμε) στο Αγραπιδούλι, για όσους ξέρουν, ακολουθώντας το δρόμο που είχε διανοιχτεί κάποτε για την εξυπηρέτηση των κεραιών της κινητής τηλεφωνίας.

Σε όλη πράγματι τη διαδρομή αρκετά τα πεσμένα δεξιά και αριστερά του δρόμου ρουπάκια και κάποιων άλλων αιωρούνται οι ρίζες στις όχθες, είναι ζήτημα χρόνου πότε θα πέσουν κι αυτά, θύματα της άναρχης διάνοιξης. Σιγά μη καθόταν τότε ο μπουλντοζιάρης να τα ψιλοκοσκινήσει! Κάμποσα επίσης τα θύματα της παράνομης στο παρελθόν υλοτομίας, υγιέστατα δέντρα κατά τα άλλα, με τους κομμένους κορμούς να προεξέχουν μισό-ένα κοντά μέτρο από την επιφάνεια του εδάφους. Τα είχαμε επισημάνει αυτά και παλιότερα.

Δεν ανακαλύψαμε κάτι το ιδιαίτερο και αφού φτάσαμε στην κορυφή, χαζεύοντας κάμποση ώρα την εξαίσια από το σημείο αυτό θέα προς το Νυδρί, τον όρμο του Βλυχού και τα Πριγκηπονήσια, ξεκινήσαμε την κάθοδο ακολουθώντας την ίδια διαδρομή.

Με το που φτάσαμε στη στροφούλα που κάνει ο δρόμος μεταξύ Στέρνας και Αη Βάρβαρου το είδαμε, καμιά εικοσαριά μέτρα στα δεξιά του δρόμου, δίπλα σε ένα άλλο πεσμένο από καιρό ρουπάκι. Χαμηλά κομμένο, χωρίς κάποια άλλα σημάδια από κλαριά τριγύρω. Ένας από τους λόγους που το παραβλέψαμε ανεβαίνοντας. Κουφωμένο μεν, όπως και τα περισσότερα εξάλλου αιωνόβια δέντρα του δάσους που είναι δεδομένες οι δυσκολίες αναπαραγωγής του, αλλά στεκόταν και κάποιοι ανεγκέφαλοι το έριξαν για να το ξυλευτούν.

Το κατατάσσουμε ανεπιφύλακτα στην κατηγορία των εγκλημάτων. Καίτοι γνωρίζουμε ότι είναι κι αυτό απόρροια της οικονομικής κρίσης και της αύξησης της τιμής του πετρελαίου σε ύψη δυσθεώρητα και ανεπίτρεπτα για τα λαϊκά νοικοκυριά. Θα μπορούσε όμως να βρεθεί και άλλη λύση, δεν είναι ανάγκη να καταστρέφουμε ό,τι έχει απομείνει από το πανέμορφο αυτό και μοναδικό στο είδος του σε όλα τα Ιόνια νησιά δρυοδάσος, που αποτελεί κορώνα στο κεφάλι του νησιού μας, ένα δάσος που άντεξε στο παρελθόν πολλές κρίσεις, ακόμη και κάποιες με γενεσιουργό αιτία τους πολέμους.

Επειδή τα φαινόμενα αυτά θα ενταθούν, αν δεν γίνει άμεσα κάτι, επειδή δεν πρόκειται για ένα δάσος που αναπαράγεται εύκολα, επειδή τα λιγοστά αιωνόβια ρουπάκια που έχουν εναπομείνει χρειάστηκαν εκατοντάδες χρόνια για να γίνουν, επειδή αποτελούν πράγματι μνημεία της φύσης, επειδή …εις τη νιοστή δύναμη, θα πρέπει οι καθ΄ ύλην πρωτίστως αρμόδιοι, το Δασαρχείο δηλαδή, και η όποια εποπτεύουσα Αρχή, Περιφέρεια ή Αποκεντρωμένη, να μεριμνήσουν άμεσα για να ελεγχθεί όσο είναι ακόμη καιρός η κατάσταση και να εξαλειφθούν ή να περιοριστούν στο έπακρο τα φαινόμενα αυτά της παράνομης ξύλευσης.

Ας βγουν λοιπόν από τα ζεσταμένα γραφεία τους, ας βάλουν στο πρόγραμμά τους καθημερινές περιπολίες στο δάσος, ας προβούν, στο πλαίσιο του καθαρισμού του δάσους από τα δεκάδες πεσμένα δέντρα, στη χορήγηση άδειας για ξύλευση σε όσους έχουν πραγματικά ανάγκη…