Σημαντική διάκριση της Βιβής Κοψιδά-Βρεττού σε Διεθνή Ποιητικό Διαγωνισμό
Μεγάλη διάκριση η βράβευση της Βιβής Κοψιδά-Βρεττού στον Διεθνή Διαγωνισμό Ποίησης που διοργάνωσε για τη 200ή Επέτειο της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, το Ευρωπαϊκό Κέντρο Τέχνης EUARCE.
Η Επιτροπή Αξιολόγησης αποτελούνταν από τους:
-Ευάγγελο Ανδρέου, ποιητή, αισθητικό της τέχνης, πρ. Καθηγητή της Ιστορίας της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του Εθνικού Ωδείου Αθηνών. Μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
-Κώστα Βαλέτα, συγγραφέα, διευθυντή του περιοδικού «Αιολικά Γράμματα», Επίτιμο Πρόεδρο της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Λογοτεχνίας (A.I.C.L.-Paris)
-Δημήτρη Ηλιόπουλο, Πρέσβη ε.τ., ποιητή, μεταφραστή λογοτεχνίας
-Δημήτρη Καραμβάλη, ποιητή, δοκιμιογράφο, Επίτιμο Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, Μέλος του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός»
-Μαριάννα Βλάχου, ποιήτρια, Μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
Η Βιβή Κοψιδά-Βρεττού συμμετείχε στον διαγωνισμό με το ποίημα: «Ανασταίνονται άνοιξη», το οποίο και παραθέτουμε.
Συγχαίρουμε θερμά την ποιήτρια και της ευχόμαστε «να εξακολουθήσει να τιμά με τον λόγο της τον τόπο και την ποιητική δημιουργία».
Ανασταίνονται άνοιξη…
Κολυμπούν κάθε Μάρτη στη θάλασσα
Κι ανασταίνονται άνοιξη όπως οι πόθοι
Που μ’αγέρα λακτίζουν τον θάνατο
Κολυμπούν λοιπόν κάθε άνοιξη τα κομμένα
Από τον ώμο χέρια του Κυναίγειρου
Με τα καραβόσκοινα μπερδεμένα
Του «Αγαμέμνονα» της αγέραστης Λασκαρίνας
Κόκκινα μπράτσα και δάχτυλα ευωδιάζουν
Μπαρούτη Σαχτούρης Κανάρης Μιαούλης
Πλέκουν ίνες τον θάνατο σε νύχια
Λεόντων απόδραση μουγκρίζει απ’ τα
Σιδερένια κλουβιά τους
Γάντζοι μαίνονται σε πόδια μαρτύρων
Μαρτιγάνες τσερνίκια – εμπόρια κάσες
Κερνούν επανάσταση
Κοκκινίζει η Τένεδος σφυρίζει στον Καφηρέα
Στέρνο πάλλεται στον Κάβο-Μπαμπά
Και ο κόλπος του Γέροντα αστρολέγει τη νίκη
-Δες πατέρα πώς αστράφτει το πέλαγος…
Πανηγύρι το αίμα σε μέτωπα άστρα
Φέσια κόκκινα
Την τιμή παζαρεύουν και κείνη δεν παζαρεύεται…
«Τρέξε επάνω εις τα κύματα της φοβεράς θαλάσσης
Κινδύνευσε αναστέναξε»
Ξωτικό της μάχης ο ποιητής εκτοξεύει
-Τα λαγκιόλια παιδί μου σταυρούς χτίζουν
Στο γαλάζιο βαθύ αντερί του Παπαφλέσσα
Αετοί κουκουβάγιες κουρνιάζουν στη δάφνη
«Εκ της στάκτης μου αναγεννώμαι» σιγουρεύει
ο Υψηλάντης…
Και μουσεία της θάλασσας οργανώνουν
Αστερίες μπλεγμένοι σε αράδες κουμπιά
Ασημοκεντημένα χάρτσια και τερτήρια χρυσά
Ευωδιά το μεδουλάρι στην ατίθαση κόμη
Δαγκανάρες αόρατες τραυματίζουν γελέκια
Αλλ’εκείνοι ολόρθοι πλέκουν θούρια
Των εχθρών τους τον τρόμο
Τα ηφαίστεια ροκανίζουν φλούδες
Ξώπετσες της Ανατολής τ’ανομήματα
Το σκοτάδι σαν ν’αραιώνει…
(Σε λίγο πιάνει να ξημερώσει)
Καμπάνες φωνασκούν νίκες
Κι εκκλησιές δάφνες πλέκουν σ’Αγίων κεφάλια
Μουσικές εμβατήρια εν δυο εν δυο τα παιδιά
Σε παρέλαση κομμάτια λαγκιόλια
Βαστούν για σημαίες φυσεκλίκια σωπαίνουν
Τσαπράζια βροντούν σε χορούς
Φορεσιές της ειρήνης…
«Απ’τα κόκκαλα βγαλμένη…»
Γόνυ κλίνατε
στα οστά που γυμνώθηκαν…
Βιβή Κοψιδά-Βρεττού
