Σπυρίδων ο Λευκάδιος

Σωστός ο Σπυρίδων ο Λευκάδιος…

Ενίοτε οι νομιζόμενοι σοφοί και συνετοί των ανθρώπων λέγουσιν ή πράττουσιν άσοφα και ασύνετα, και εξ εναντίας οι φαινόμενοι παράφρονες έχουσιν ενίοτε λόγους και έργα εμφρόνων. Τοιούτος υπήρξεν εν τοις αυτονομουμένοις Έλλησιν ο φημιζόμενος επί Κυβερνήτου και Αντιβασιλείας φρενοβλαβής Σπυρίδων ο Λευκάδιος, περι ου διηγούντο πολλά, εξ ών σημειούμεν ενταύθα τα αφεξής.

Αναβάς ποτέ επί λίθου εν τη αγορά των Αθηνών ο Σπυρίδων ούτος εφώναξε πολλάκις, θεωμένων και ακουόντων πολλών κοινολαϊτών. Αθηναίοι, ω Αθηναίοι, φευ! που είσθε βρε Αθηναίοι! Προσελθόντες λοιπόν τινές των εντοπίων Αθηναίων, [τουτέστι των παλαιών κατοίκων της πόλεως], ιδού ήλθαμεν, τι μας θέλεις; Ω της αθλιότητός σας, τους απεκρίθη ο Σπυρίδων, εγώ δεν φωνάζω σας, επειδή δεν είσθε σεις οι Αθηναίοι, αλλά τους παλαιούς, τους προπάτοράς σας, δια να ίδωσι την κατάστασίν σας.

Άλλοτε ο Σπυρίδων ελθών εις ξενοδοχείον εν Αθήναις μετά σκύλλου Παυαρικού, εζήτησεν εις χωριστόν δωμάτιον δύο ανθρώπων φαγητόν, το οποίον πληρόσας, παρήγγειλε τον σκύλλον να σταθή πιστός φύλαξ της τραπέζης, μέχρις ου επιστρέψη, ίνα συμφάγωσι, και ανεχώρησε, κλείσας την θύραν. Ο σκύλλος, ευρεθείς μόνος εν τω θαλάμω, κατέφαγε και κατεσκόρπισε τα φαγητά. Επανελθών μετ” ολίγον ο Σπυρίδων οργίζεται, επιπλήττει τον σκύλλον δια την αυθάδειαν και απληστίαν του και αφού τον έδειρεν ανηλεώς επιλέγων· μωρέ σκύλλε, κάμνεις και συ, ως τους συμπατριώτας σου τους Παυαρούς. Εγώ σε είπα να φυλάξης τα φαγητά, έως να καθίσωμεν ομού, και συ εντοσούτω τα κατέφαγες και τα κατεσκόρπισες. Ταύτα δε λέγων πολλάκις και κτυπών, απεδίωξε τον σκύλλον, γελώντων των παρευρεθέντων, και μη κατανοούντων πάντων την ιδέαν του Σπυρίδωνος.

Άλλοτε ο Σπυρίδων εικονίσας αξιωματικόν άνδρα εν οστράκω πίνας, περιέφερεν αυτήν, ανηρτημένην υπό της ζώνης. Ερωτώμενος δε τι σημαίνει η εικών αύτη και το όστρακον· ω ανόητοι, έλεγε, δεν καταλαμβάνετε; Είναι ο Βασιλεύς ενθρονισμένος εις την πείναν, εννοών την μικρότητα και πενίαν του Βασιλείου της Ελλάδος και την ηγεμονικήν πολυτέλειαν.

Δια ταύτα και άλλα τοιαύτα νομισθείς ο άφρων Σπυρίδων υπό του έμφρονος Διοικητού των Αθηνών, ότι αντιπολιτεύεται κατά της Κυβερνήσεως, προσεκλήθη, επεπλήχθη και εξορίσθη εις την Αίγιναν, διαταχθείς αυτολεξεί, να μη πατήση πλέον εις τα χώματα των Αθηνών. Υπόσχεται τούτο ο Σπυρίδων και μετά τινας ημέρας επανέρχεται εις τον Πειραιά, έχον τα πέδιλα γέμοντα γης εξ Αιγίνης. Συλληφθείς λοιπόν προσάγεται εις τον Διοικητήν, όστις χαλεπαίνων ηρώτησεν αυτόν, διατί ήλθε πάλιν, αφ” ου υπεσχέθη να μην έλθει πλέον εις τας Αθήνας; Καλέ Διοικητά μου, τον λέγει ο Σπυρίδων. Ενθυμείσαι τι με είπες; Με παρήγγειλες να μη πατήσω το χώμα των Αθηνών, πλην τούτο, σε βεβαιόνω, το οποίον έχω και πατώ εις τα πέδιλά μου είναι χώμα της Αιγίνης και όχι των Αθηνών.

Πηγή: Το παραπάνω κείμενο έχει δημοσιευτεί ανωνύμως στο περιοδικό «Ιωνική Μέλισσα», Τομ. 1, Αρ. 3 (1850)