Μια καλοδιατηρημένη παλιά μαλάθα…
Οι παλιότεροι θα την θυμούνται. Δεν έλειπε από κανένα σπίτι. Χρησίμευε σαν ψωμιέρα για να προφυλάσσονται τα καρβέλια του ψωμιού από τις γάτες, τα ποντίκια και τα κάθε λογής ζωύφια.
Μαλάθα την λέγαμε στα χωριά μας και με το όνομα αυτό απαντάται σε πολλές περιοχές της χώρας μας. Ήταν ένα καλαμόπλεχτο και βεργόπλεχτο κοφίνι πλατύ στη μέση που στένευε στο στόμιό του.
Αναφορά σ΄ αυτή κάνει και ο Ανδρέας Καρκαβίτσας στο γνωστό του έργο «Ο Ζητιάνος»: «… Και, για ν’ απαλλαγή από το ερεθιστικό κλάµα, εσηκώθηκε µε γόνατα µισοκοµµένα, εβάδισεν ολότρεµη στη βεργόπλεχτη µαλάθα που εκρεµόταν ανάµεσα στο σπίτι, έκοψε µια φέτα ψωµί κι έσκυψε να την δώση…».
Ο Ν.Π. Ανδριώτης γράφει στο Ετυμολογικό Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής (Θεσσαλονίκη 1983): Μαλάθα η, μεγάλο καλάθι· μεταγν. μάλαθος (=κάλαθος) (Φ. Κουκουλ. στην Αθηνά 57, 212).
Το ψωμί διατηρείται καλύτερα σε χαλκοματένιο σκεύος ( τέτζερι) σκεπσσμένο με ταψί μεγαλύτερο. Όχι σκεπασμένο με το καπάκι του τέντζερη .
Τα παλιότερα αλεύρια έδιωαν ψωμιά που δεν ξερένονταν σε 2 μέρες όπως σήμερα. Οι μαλάθες για τα παλιά καρβέλια -με τα παλιά αλεύρια- κάνανε.
Αν καιστις μέρες μας το ψωμί καταναλώνεται φραντζίλα αυθημερόν ή το πολύ 2η μέρα.
Τα παλιά καρβέλια αντέχανε 10 μέρες.