Για τον παπά Θανάση Χατζή (της Νόνης Σταματέλου)

Αγναντεύω από μακριά την Παμβώτιδα και στο βάθος τη μονή Ντουραχάνης.

Ψιλοβρέχει.

Ο παπά Θανάσης έφυγε.

Τον είδαν όλα τα πνευματικά του παιδιά να ίπταται πάνω απ΄ τα περήφανα έλατα της Βωβούσας. Ένα αεράκι έφερε χιόνι απ΄ την Πίνδο και άσπρισε λίγο τον ξύλινο σταυρό του.

Το κοινωνικό του έργο εδώ στην Ήπειρο το ξέρουν κι οι πέτρες.

Ένας παππούλης χωρίς περγαμηνές, είχε τη χάρη των αγίων. Όποιος έχει διαβάσει την Αναφορά στον Γκρέκο του Νίκου Καζαντζάκη, μπορεί να φανταστεί την άγρια μορφή του με την ακατέργαστη σαν το ακριβό διαμάντι αγιότητα.

Όποιος είχε την ευλογία έστω και μια φορά να βρεθεί στην ακολουθία των χαιρετισμών ή της Μεγάλης εβδομάδας, μέσα στον ναό με το φως μονάχα των κεριών, τον είδε ξυπόλυτο στην ωραία πύλη και δεν μπορεί θα ένοιωσε εκείνον τον ανεξήγητο για την ανθρώπινη διάνοια εσωτερικό σεισμό.

Όταν βρέθηκα κάποτε στην ουρά για εξομολόγηση, είδα με έκπληξη να βγαίνουν άνθρωποι κάθε ηλικίας με δάκρυα στα μάτια. Βρήκα και παλιούς μαθητές μου, ενήλικες πια, που στο σχολείο δήλωναν άθεοι.

Όταν ήρθε η σειρά μου, μπήκα με το δείκτη της αμφισβήτησης στο κόκκινο. Μα διψασμένη για Θεό.

Πάνω στο ξύλινο τραπέζι που ακουμπούσε τα ροζιασμένα χέρια του, παρατήρησα μια στοίβα λευκές χαρτοπετσέτες εστιατορίου.

Η κουβέντα του τραχιά και τρυφερή μαζί, γέμισε δάκρυα τα μάτια μου στα πρώτα κιόλας λεπτά.

Η αυστηρή έγνοια του για τη διάσωση της θεϊκής πνοής στο πρόσωπο κάθε ανθρώπου, ήταν απάντηση σε πολλά ερωτηματικά.

Φεύγοντας είδα μπροστά μου ότι η στοίβα από λευκές χαρτοπετσέτες είχε χαμηλώσει.

Αυτό το λυτρωτικό κλάμα, το ζητούμενο σε κάθε σχέση με πνευματικό. Δεν είναι το ίδιο με κείνο που αναδύεται στη συνεδρία με τον σύμβουλο ή τον ψυχολόγο. Είναι ένα πιο βαθύ κονταροχτύπημα με τον εαυτό σου. Είναι μια γεύση του χαμένου παραδείσου, που δεν έχει ανεπανόρθωτα χαθεί.

Έχουν καταγραφεί πολλές συγκινητικές διηγήσεις από φτωχά παιδιά που βρήκαν θαλπωρή στο οικοτροφείο που ο παπά Θανάσης έκτισε σχεδόν με τα ίδια του τα χέρια, δαμάζοντας τη γη, αλλά και τις οικονομικές δυσκολίες. Συγκλονίζει η στάση του απέναντι στους εφήβους που όταν έπεφταν σε κάποιο σοβαρό παράπτωμα, για να τους τιμωρήσει, τους έπλενε τα πόδια. Κι εκείνοι λύνονταν σε κλάματα, έτσι χωρίς λόγια πολλά, υπενθύμιζε την αξία της συγχώρεσης.

Λίγοι γνωρίζουν ότι παραμονές Χριστουγέννων, έστελνε κάποιον συνεργάτη του να ρίξει διακριτικά κάτω από κάποιες φτωχικές πόρτες έναν καλά κλεισμένο φάκελο.

Τίποτα πιο βέβαιο ότι τώρα μεσιτεύει για τις ψυχές όλων μας, μα κυρίως για τα πρόβατα «ά ουκ έστιν εκ της αυλής ταύτης» που γράφει παρηγορητικά ο γλυκύς Ιωάννης.

Σ΄ ευχαριστούμε παπά Θανάση, γιατί μας δίδαξες απλά και καθάρια, ότι την αγάπη τη μοιράζουμε σαν το ζεστό ψωμί.

Νόνη Σταματέλου