Η Οδύσσεια ενός κινηματογραφιστή – Μέρος 17ο

Η «Οδύσσεια ενός κινηματογραφιστή» είναι η ιστορία του μπάρμπα-Λία του Λάζαρη και του γιου του Θοδωρή, συνεργάτη και συνοδοιπόρου του μπάρμπα-Λία και συγγραφέα του παρόντος πονήματος, που περιέχει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, αλλά και πολλές αναφορές στην δύσκολη, ιδιαίτερα για την Αριστερά, εποχή εκείνη.

Ο μπάρμπα-Λίας και ο γιος του ο Θοδωρής ήταν οι πρώτοι πλανόδιοι κινηματογραφιστές στην ύπαιθρο, και όχι μόνο, της Λευκάδας.

Συνέχεια από το 16ο Μέρος

Σκέφτομαι να αγοράσω ένα αυτοκίνητο για ψαρεμπόριο. Λεφτά όμως δεν υπάρχουν γι΄ αυτό. «Ρίχνω τα μούτρα μου» στον πεθερό μου, που δείχνει προθυμία και παράλληλα με τη βοήθεια και του αδελφού μου και του πατέρα μου συγκεντρώνω γύρω στις 60.000 δρχ. Τις δίνω προκαταβολή και παίρνω ένα καινούργιο φορτηγό τριών τόνων, αξίας 180.000 δρχ. Τα υπόλοιπα γραμμάτια. Έτσι μετά το Πάσχα αρχίζω το ψαρεμπόριο. Βεβαίως κόβω, όπως δεν έκοψα ποτέ, τον ομφάλιο λώρο που με δένει με τον κινηματογράφο. Η σχέση μου μαζί του -είπαμε- είναι σχέση ερωτική.

Ξεκινάω λοιπόν με διάθεση και αποφασιστικότητα το νέο μου επάγγελμα. Το παρθενικό μου ταξίδι είναι Λευκάδα-Πάτρα. Μεταφέρω ένα φορτίο παλαμίδια του γνωστού ψαρέμπορου Σπύρου Βελέτζα. Ο μακαρίτης ο μπάρμπα-Σπύρος, ενθαρρύνοντας με στο ξεκίνημα, μου λέει χαρακτηριστικά: «Άντε να πας στο καλό. Όποιος συνεργαστεί μαζί μου προκόβει!». Παίρνω παρέα έναν κουνιάδο μου, ως γνώστη της διαδρομής και έμπειρο περί τα ψάρια. Ξεφορτώσαμε το φορτίο στην Πάτρα και αγοράσαμε άλλα ψάρια για μεταπώληση στη Λευκάδα. Τα περισσότερα όμως τα πετάξαμε γιατί ήταν παλιά· μας γέλασαν. Πήγε δηλαδή καλά το αγώι, αλλά το εμπόριο απέτυχε!

Λίγο αργότερα όμως έρχεται η επιτυχία. Γνωρίζομαι τηλεφωνικώς με έναν ψαρέμπορο Θεσσαλονικιό, που στέλνει σταυρίδια -δεν υπάρχουν εδώ- και τα μοσχοπούλησα. Με τα λεφτά που έπιασα έβγαλα τρία γραμμάτια από το αυτοκίνητο.

Όμως ως ψαρέμπορος αναγκάζομαι να ταξιδεύω τις περισσότερες φορές νύχτα, μετά τη μεγάλη μου αγάπη, τον κινηματογράφο. Έτσι συχνά στερούμαι τον ύπνο. Μια βραδιά λοιπόν έπρεπε να πάω στην Πάτρα να ψωνίσω. Το βλέπω πως είναι δύσκολο το ταξίδι, αφού είμαι άυπνος, αλλά ξεκινάω. Στη Γαυρολίμνη, περιοχή Μεσολογγίου, με παίρνει ο ύπνος και πέφτω πάνω σε μια πινακίδα, ευτυχώς λίγο πριν τον βράχο. Το γερό αυτοκίνητό μου υπέστη μόνο μικροζημιές. Ξαγρύπνησα και συνέχισα κανονικά ως την Πάτρα. Όμως λόγου καιρού-κόρφου δεν δούλεψαν τα καΐκια. Το μεσημέρι έρχεται μια μοτοσυκλέτα φορτωμένη ψάρια από την Κυλλήνη. Τα πήρα και τα πούλησα στο Αγρίνιο. Επιστρέφω στην Πάτρα και την επόμενη φορτώνω και γυρίζω στη Λευκάδα. Έτσι το ταξίδι στέφθηκε από επιτυχία.

Ανάποδα πήγε ένα ταξίδι στα Γιάννενα με τον μακαρίτη πρόσφατα Σπύρο Μανωλίτση-Ντούζο. Ένας Γιαννιώτης ψαρέμπορος, Παπαδόπουλος ονόματι, ενώ είχαμε συμφωνήσει τηλεφωνικώς, παίρνει τα ψάρια και δεν μας δίνει τα συμφωνηθέντα. Ο Ντούζος, απτόητος από το πλήγμα, χαμογελάει και μου λέει: «Ξάδελφε, καλά πήγε η ψαριά! Δεν πάμε τώρα και στις γυναίκες;» Που όρεξη εγώ για «αστεία», αφού αντί να βγάλω γραμμάτιο, έχασα τρία! Πρέπει να σημειώσω, αντί μνημοσύνου, ότι ο Ντούζος ήταν καλός-έντιμος συνεργάτης. Συνάμα, με την πλούσια πείρα του στα ψάρια, μου στάθηκε μεγάλος βοηθός. Ξέρω ακόμα ότι και οικονομικά βοήθησε πολλούς ψαράδες, αλλά και πολλοί του έφαγαν πολλά λεφτά, όπως έφαγαν και σ΄ εμένα. Η στενή συνεργασία με τον Ντούζο κράτησε πολλά χρόνια, όσο ο μακαρίτης ασχολιόταν με τα ψάρια. Έπειτα η συνεργασία συνεχίζει με τα παιδιά του.

Σιγά σιγά «ξαπλώνομαι» στο χοντρεμπόριο. Πάιρνω ψάρια, κυρίως μαρίδα, από βενζότρατες στο Μεγανήσι, στον Μύτικα και στον Κάλαμο και τις στέλνω με φορτηγό στην Αθήνα, στον αείμνηστο ψαρέμπορο Γιώργο Μήτση, στην ψαραγορά Αθήνας. Ο Μήτσης έπαιζε τον ρόλο του μεσίτη: πωλούσε τα ψάρια και κρατούσε ένα ποσοστό για τον εαυτό του. Η συνεργασία μας διήρκεσε γύρω στα δέκα χρόνια. Από τον Οκτώβρη μέχρι τον Μάρτη διακινούσαμε κουτσομούρες, μπακαλιάρους…, κυρίως μαρίδα και από τον Μάρτη και μετά ξιφίες, παλαμίδια, γόπες…, κυρίως γαύρο.

Φυσικά έχω στενή συνεργασία με τον πεθερό μου, που το καλοκαίρι πηγαίνει στην περιοχή Παξών-Πάργας και πιάνει αρκετό γαύρο. Πουλάει μικρή ποσότητα και τα υπόλοιπα τα παίρνω εγώ.

1974-1980. Μέχρι τα τέλη του 1980 έτσι σε γενικές γραμμές κυλάει η επαγγελματική μου δραστηριότητα. Το ψωμί της ζωής μου το προσφέρουν τα ψάρια, η κατ΄ ανάγκη «νόμιμη σύζυγος». Η μεγάλη μου ερωμένη, ο κινηματογράφος, παρόλο που δεν τον εγκαταλείπω ποτέ, δεν μου προσφέρει ούτε το κρασί… Μόνο την απόλαυση. Έτσι συνήθως συμβαίνει με τις ερωμένες. Με την απόλαυση μόνο φυσικά δεν ζούμε. Και χωρίς την απόλαυση όμως…

1980. Μια και πάνε καλά οι δουλειές, σκέφτομαι να ανοίξω ένα ιχθυοπωλείο στην πόλη της Λευκάδας. Τότε δεν υπήρχε κανένα. Τα ψάρια πωλούνται πάνω σε τρίτροχα κάρα και σε μικρά φορτηγά, απέναντι στην εκκλησία του Αγίου Μηνά. Το οίκημα ήταν ιδιοκτησία του μακαρίτη του Χρίστου του Βουκελάτου. Αξίζει να τονίσω εδώ την άψογη συνεργασία μου τόσο με τον Χρίστο όσο και με τους σημερινούς ιδιοκτήτες, τη γυναίκα του και τα τρία παιδιά του.

Αρχίζω λοιπόν να φτιάχνω το μαγαζί και τέλη Μάρτη το έχω έτοιμο. Όμως δεν μου χορηγείται άδεια λειτουργίας, γιατί το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε τη μη χορήγηση αδειών, ώσπου να ενοικιαστεί η ιχθυαγορά στου Μαρκά. Τελικά, επειδή δεν νοικιάστηκε η ιχθυοαγορά, το καλοκαίρι αναθεωρείται η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, κι έτσι τον Σεπτέμβρη παίρνω την πολυπόθητη άδεια.

Η τουριστική περίοδος έχει φυσικά λήξει, ωστόσο από την πρώτη μέρα φαίνεται ότι η δουλειά θα πάει καλά. Όμως το φορτίο είναι βαρύ για μένα, να συνδυάζω μαγαζί και χοντρεμπόριο, ενώ συνάμα έχω και τον κινηματογράφο. Απευθύνομαι λοιπόν στον αφελφό μου, τον Γιάννη, που ζει στην Αθήνα, και του προτείνω να γίνουμε συνεταίροι. Πράγματι τέλη του 1980 έρχεται ο Γιάννης, για να δει τη δουλειά και μένει ικανοποιημένος».

(Συνεχίζεται)

Διαβάστε ακόμη τα προηγούμενα μέρη: