Μια παλιά Καρσάνικη φωτογραφία…

Καρυά τέλος δεκαετίας του 60.

Με τη βαρέλα στο κεφάλι σε τέλεια, θαυμαστή ισορροπία και το μπότη στο χέρι!

Κορμί ολόστητο, με μια χάρη προς τα πίσω, καμαρωτό, περήφανο, μνημειώδες!

Περπατησιά σίγουρη, μεστή, κρυφολύγιστη!

Μια ολόκληρη οικογένεια στο κουβάλημα του νερού.

Νερό για να ποτίσουνε τα πράματα, να ξεδιψάσουν τα μαρτίνια, να γιομίσουνε τ’ αγγειά για το φαϊ, για το ζύμωμα, για το νίψιμο.

Νερό πολύτιμο δημόσιο αγαθό για πολλές ανάγκες.

Μια κοπιαστική εργασία και το χαμόγελο να μη λείπει από τα χείλη.

Σήμερα αν ρωτήσεις τη γιαγιά τι έμεινε από κείνη τη σκληρή εποχή θα σου απαντήσει: Κεφαλάρια γιέ μου, κεφαλάρια και σκοτούρα! ¹

1. Από ένα κείμενο του Αποστόλη Μαργέλη