Οι ξένες δυνάμεις και ο κοινωνικός παίχτης εις την Οθωνική Ελλάδα του Κριμαϊκού πολέμου (1853-1856)

Τον Οκτώβριο του 1853 άρχισε ο Ρωσσοτουρκικός πόλεμος – Κριμαϊκός ως για την Ιστορία και διήρκησε μέχρι τον Φεβρουάριο του 1856. Το μικρό τότε Ελληνικό Βασίλειο με πρωτεύουσα την Αθήνα των 26.000 ψυχών, αναφτούριαξε με αφορμή τον πόλεμο αυτό, εις την προσπάθειά του για την διεκδίκηση εδαφών από την Τουρκία και στο πλαίσιο εντάξεώς του εις το πλευρό της Ρωσίας, που έβρισκε σύμφωνο και τον τότε Βασιλέα Όθωνα και την Βασίλισσα Αμαλία.

Οι Αγγλογάλοι όμως που έσπευσαν να πάρουν το μέρος της Τουρκίας, απαγόρευσαν εις την Ελλάδα την έξοδό της εις τον πόλεμο (εις το πλευρό της Ρωσίας) και για να επιτύχουν την απαγόρευση αυτή πραγματοποίησαν ναυτικό αποκλεισμό του Πειραιά (λιμάνι της Μουνιχίας τότε), με επικεφαλής ναύαρχο των στρατευμάτων τον Γάλλο Φόρεϋ.

Τον Μάιο του 1854 όμως σε έναν Γάλλο ναύτη που μεταφέρθηκε εις το τότε Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αθηνών, στου Μακρυγιάννη (σημερινό κτίριο Βάιλερ στην Αθήνα), διεγνώσθησαν τα συμπτώματα της ασθένειας της πανώλης (δονάκιο της χολέρας). Τότε ο Αρχίατρος του Στρατιωτικού νοσοκομείου Γερμανός Σράιμπερ, με τον επιμελητή Πετσάλη κατέβηκαν έφιπποι εις τον Πειραιά και ειδοποίησαν τον Γάλλο ναύαρχο επικεφαλής των στρατευμάτων αποκλεισμού, για τον κίνδυνο εξάπλωσης της νόσου της πανώλης και στα Αγγλογαλλικά στρατεύματα και εις τον πληθυσμό της Αττικής. Αυτός -ο Γάλλος Ναύαρχος Φόρεϋ- όχι μόνο δεν έδωσε σημασία, αλλά τους ειρωνεύτηκε επί πλέον, σύμφωνα με μαρτυρίες των χρονικογράφων της εποχής. Το αποτέλεσμα ήταν το διάστημα Οκτωβρίου και Νοεμβρίου του 1854 να πεθάνουν 6.000 και πλέον πολίτες των Αθηνών σε συνολικό πληθυσμό 26.000 κατοίκων της τότε Οθωνικής Ελληνικής πρωτεύουσας του 1854.

Οι πολίτες τότε των Αθηνών αλλά και των πέριξ περιοχών συμπαραστάθηκαν αγόγγυστα εις τον Όθωνα, παρά τις δυσμένειες που είχε δημιουργήσει ως τότε η Βασιλεία του, διότι ο αποκλεισμός (η πρακτική των κανονιοφόρων των προηγουμένων αιώνων) είχε προσβάλει το Εθνικό φιλότιμο των Ελλήνων, πέρα από την πείνα και τον λιμό που είχε επιφέρει ο αποκλεισμός ιδιαίτερα εις την πρωτεύουσα, λόγω ελλείψεως τροφίμων και άλλων χρειωδών.

Και οι πολίτες των Αθηνών -ως κοινωνικός παίχτης- είναι αυτοί που διώξανε τον Όθωνα όταν απαιτήθηκε (το 1862).

Αυτά γιατί εις τις μέρες μας και ιδιαίτερα με την χρήση των περίεργων όρων, όπως: αγορές, μνημόνια, χρέη, κουρέματα με την ψιλή, και λοιπά ηχηρά ανάλογα… διαφεύγει της καθημερινής προσοχής η ρήτρα του Ελληνικού κοινοβουλίου ότι εν έτει 2014 εις την Ελλάδα υπάρχουν 2,5 εκατομμύρια φτωχοί πλέον 3,8 εκατομμύρια κοντά στην φτώχεια Έλληνες πολίτες.

Εις την πρακτική «των κανονιοφόρων» προσαρμοσμένη σε κάθε ιστορική εποχή των κάθε φορά ξένων δυνάμεων, καλά είναι να αντιπαραβάλλεται η πρακτική και η δυναμική του κοινωνικού παίχτη των αποκλεισμένων χωρών (δηλαδή των χωρών της φτώχειας και της ανεργίας).

Θοδωρής Αραβανής