Μια βόλτα πάνω στην βραχονησίδα Σέσουλα…

Το νησάκι Σέσουλα (Δες εδώ)

Φθάνουμε στα Καλαμιτσιώτικα λημέρια. Αχνοβλέπουμε τη Σέσουλα…

«Σ’ όλη αυτή τη θαλάσσια έκταση, δεν υπάρχει παρά ένα μόνο βραχονήσι, που απέχει από την ακτή καμιά πεντακοσαριά μέτρα, λες και το τοποθέτησε με ιδιαίτερη εκλεκτικότητα η φύση και το έκαμε ορόσημο στο σημείο που ακριβώς πίσω είναι το Κομηλιό.

Είναι το γνωστό βραχονήσι με τ’ όνομα «Σέσουλα» ή «Τρυπητό».

Ένα και μοναδικό άγριο και επιβλητικό, που δεν έχει να παρουσιάσει τίποτε το όμορφο, εν συγκρίσει με τα μεγάλα γραφικά καταπράσινα νησιά, Μαδουρή, Σκορπιό, Σπάρτη, Μεγανήσι στο βάθος, που διακοσμούν και δίνουν την ξέχωρη ομορφιά στην ανατολική πλευρά του νησιού απέναντι από το Νυδρί που θεωρείται το Saint Tropez της Λευκάδας.

Τούτο έχει τη δική του ιδιαιτερότητα, τη μοναξιά του και την αγριότητά του, που με λύσσα ξεσπούν επάνω του τα μανιασμένα κύματα και το τραντάζουν τρομερά οι σεισμοί¹.

Αυτό όμως παραμένει εκεί ακλόνητο, δεμένο με την γύρω περιοχή και με τη ζωή των φτωχών γεωργών του Κομηλιού, από πολύ παλιά.

Ένα βραχονήσι έρημο και ξεμοναχιασμένο.

Σήμερα μάλιστα, πιο έρημο από ποτέ αφού έχει ερημώσει και το ίδιο το χωριό.

Πέντε με έξη στρέμματα είναι η όλη έκταση του και το σχήμα του τριγωνικό. Η επιφάνεια του επικλινής. Η βορειοδυτική του πλευρά ψηλή, που στην άκρη σχηματίζεται μια μεγάλη τρύπα, σα δαχτυλίδι, είναι τόσο ανοιχτή που μπορεί να περάσει βάρκα από τη μια πλευρά στην άλλη.

Απ’ τη τρύπα αυτή πήρε και τ’ όνομα «Τρυπητό».

Η επικλινής του επιφάνεια καταλήγει προς τη γωνία του τριγώνου, όπου και γίνεται η πρόσβαση του βραχονησιού.

Ποιος ξέρει σε ποια μεγάλη στιγμή γεωλογικών ανακατατάξεων το έφτιαξε η φύση το στόλισε με το δαχτυλιδάκι του και το έχει εκεί, να ταξιδεύει μέσα στην αιωνιότητα του σύμπαντος.

Στρωμένη η επιφάνεια του με άφθονο χορτάρι και θαμνώδη άγρια βλάστηση, προσείλκυσε την προσοχή των Κομηλιωτών…

Κατέβηκαν οι Κομηλιώτες και το κατέκτησαν.

Με βάρκες που έφτιαχναν στο Καλαμίτσι, άρχισε το πήγαινε έλα στο νησάκι.

Η επαφή άρχιζε την άνοιξη και τελείωνε το φθινόπωρο. Τότε τραβούσαν τις βάρκες έξω, τις έκρυβαν μέσα στις μεγάλες σπηλιές, τις έδεναν καλά, για να μη παρασυρθούν από τις μεγάλες φουσκοθαλασσιές του χειμώνα και τις ξανάβρισκαν την επόμενη άνοιξη.

Όταν λοιπόν κατά τον Μάρτιο γεννούσαν οι προβατίνες και αφού τ’ αρνιά μεγάλωναν τόσο που δεν είχαν πλέον ανάγκη από το μητρικό γάλα, τα κατέβαζαν στο γιαλό, τα φόρτωναν στις βάρκες και τα περνούσαν στο νησάκι για να βοσκήσουν το άφθονο χορτάρι και να πιούν θαλασσινό νερό, που γίνονταν το κρέας τους πιο νόστιμο και τρυφερό. Τούτα τ’ αρνιά τα προόριζαν για το Πάσχα αλλά και τα πιο όψιμα για το πανηγύρι του χωριού της Αγίας Μαρίνας.

Άλλος σκοπός ήταν να μαζέψουν τα άφθονα αυγά που εναπόθεταν τα γλαροπούλια στις φωλιές που έφτιαχναν μέσα στις σχισμές των βράχων. Μεγάλα αυγά με κουκκίδες στο κέλυφος, όπως τα αυγά της γαλοπούλας. Γέμιζαν ολόκληρα καλάθια, που τ’ ανέβαζαν στο χωριό οι γυναίκες, φορτώνοντάς τα στο κεφάλι τους σκαρφαλώνοντας το κακοτράχαλο, ανηφορικό, απότομο μονοπάτι.

Σωστός άθλος !!!

Με τ’ αυγά έφτιαχναν το περίφημο φαγητό «το βουτυρόψωμο».

Πολλά φύλλα ζυμωμένα κι ανοιγμένα στο χέρι, στο πλαστήρι με τον πλάστη, τυρί άφθονο χοντροτριμμένο, γάλα, βούτυρο και αυγά πολλά.

Έστρωναν από ένα φύλλο στο ταψί έριχναν από το μίγμα και συνέχιζαν μέχρις ότου τελειώσουν όλα τα φύλλα, δέκα δεκαπέντε, είκοσι.

Άναβαν κι έκαιγαν το φούρνο με ξύλα, όπου και το έψηναν.

Τούτο το φαγητό ήταν το απαραίτητο συμπλήρωμα στα μεγάλα τραπέζια φιλοξενίας, πανηγυριού, οικογενειακών γιορτών.

Όσοι το έτρωγαν δεν το ξεχνούσαν.²»

(Οι φωτογραφίες είναι του Παναγιώτη Καρούτσου που έκανε πρόσφατα μαζί με την Discover Lefkas του Διονύση Φατούρου τον περίπλου του νησιού με σκοπό την εξερεύνηση περιοχών που αφορούν την γεωλογική εξέλιξή του. Το κείμενο είναι από παλιότερο άρθρο του Αιθεροβάμονα με τίτλο: «ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΗ ΣΕΣΟΥΛΑ!!! – Μια βόλτα στις μαγευτικές παραλίες της δυτικής Λευκάδας και στη βραχονησίδα Σέσουλα», που δημοσιεύτηκε το 2011 στη σελίδα μας).